Mobile Versionอานิสงส์บูชาเจดีย์ด้วยดอกบัว ๘ กำ
เรื่อง : พระมหาเสถียร สุวณฺณฐิโต ป.ธ.๙
ภาพประกอบ : กองพุทธศิลป์
จากวารสารอยู่ในบุญฉบับเดือนมิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๙
“มา ภิกฺขเว ปุญฺญานิ ภายิตฺถ สุขสฺเสตํ อธิวจนํ
ดูก่อนท่านผู้เห็นภัยในวัฏสงสารทั้งหลาย
พวกเธออย่ากลัวบุญเลย คำว่า บุญ เป็นชื่อของความสุข”
(นิธิกัณฑสูตร)
บุญเป็นบ่อเกิดแห่งความสุขและความสำเร็จในชีวิต เป็นสิ่งสำคัญที่สนับสนุนให้เราบรรลุวัตถุประสงค์ของการเกิดมาเป็นมนุษย์โดยเฉพาะหากมีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ ที่จะนำตนและสรรพสัตว์ให้หลุดพ้นจากกิเลสอาสวะด้วยแล้ว จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องสั่งสมบุญกันชนิดบุญครอบฟ้า สมบัติครอบจักรวาล และถ้าเราหมั่นชำระกาย วาจา ใจ ให้สะอาดบริสุทธิ์อยู่เสมอ ก็จะเป็นเหตุให้เราเข้าถึงความเต็มเปี่ยมของชีวิตได้ง่าย
ปัจจุบันหากมีการเอ่ยถึงเรื่องการทำบุญกุศล คนส่วนใหญ่มักไม่เข้าใจว่าทำไมต้องสั่งสมบุญ บุญเป็นอย่างไร ช่วยเราในยามยากได้จริงหรือ เพราะปัจจุบันเราได้รับการปลูกฝังให้สั่งสมเงิน สั่งสมทรัพย์สมบัติเอาไว้มาก ๆแก่ตัวลงจะได้ไม่ต้องลำบาก จึงให้ความสำคัญกับการสั่งสมบุญน้อยกว่าการสั่งสมทรัพย์เพราะเราอยู่ในยุคสมัยของโลกาภิวัตน์ที่มนุษย์วิ่งตามกระแสวัตถุนิยม เมื่อใจไปยึดติดอยู่กับวัตถุสิ่งของนอกตัวมากขึ้น จึงมองไม่เห็นความสำคัญของจิตใจ ไม่เข้าใจถึงการเวียนว่ายตายเกิดในสังสารวัฏว่า ตราบใดยังไม่หมดกิเลสก็ต้องเวียนตายเวียนเกิดเช่นนี้อยู่ร่ำไป
การสะสมทรัพย์เป็นเพียงปัจจัยเกื้อหนุนให้เรามีความสุขในภพชาตินี้ แต่การสั่งสมบุญจะเป็นปัจจัยเกื้อหนุนให้เรามีความสุขไปทุกภพทุกชาติ ยิ่งถ้าหากทำบุญถูกเนื้อนาบุญ บุญนั้นก็เป็นบุญใหญ่ ได้ผลเกินควรเกินคาด เกิดมากี่ภพกี่ชาติจะเป็นผู้พรั่งพร้อมด้วยสมบัติทั้งสามคือ รูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ และคุณสมบัติ บุญจึงเป็นสิ่งสำคัญที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จทั้งปวง
ในสมัยของพระกัสสปสัมมาสัมพุทธเจ้ามีลูกของมหาเศรษฐีท่านหนึ่งอาศัยอยู่ในกรุงพาราณสี เขาเป็นเด็กที่มีสติปัญญาเฉลียวฉลาดแตกฉานในศิลปศาสตร์ต่าง ๆ เมื่อเติบโตขึ้นพ่อแม่ได้ไปสู่ขอธิดาเศรษฐีที่มีรูปงามให้มาเป็นคู่ครอง เนื่องจากฝ่ายหญิงเคยทำบาปอกุศลบางอย่างไว้ แม้เป็นหญิงที่สวยงาม แต่ขณะที่นางก้าวเท้าผ่านธรณีประตูบ้านของเจ้าบ่าวก็เกิดกลิ่นเหม็นรุนแรงออกจากตัวของนางทันทีลูกชายเศรษฐีได้กลิ่นเหม็นรุนแรงทนไม่ไหวจึงไต่ถามว่า “กลิ่นนี้มาจากไหน” เมื่อรู้ว่าเป็นกลิ่นตัวของเจ้าสาวก็รีบสั่งให้ขับไล่นางออกจากบ้าน และทันทีที่เจ้าสาวกลับบ้านของนาง กลิ่นเหม็นรุนแรงนั้นก็หายไปเป็นปลิดทิ้งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ครั้นเจ้าสาวกลับมาบ้านท่านเศรษฐี กลิ่นเหม็นเน่าก็ฟุ้งตลบอบอวลไปทั่วทั้งบ้านอีก ลูกชายเศรษฐีจึงรีบสั่งให้ขับไล่นางออกจากบ้านโดยด่วน กลิ่นเหม็นเน่าจึงจางหายไป ครั้นเหตุการณ์ผ่านไปหลายเดือนด้วยบุพเพสันนิวาสแต่ชาติปางก่อนที่เคยสร้างมาด้วยกัน ลูกชายเศรษฐีก็ทำพิธีขอนางมาเป็นคู่ครองอีก แต่กลิ่นเหม็นเน่านี้ก็เกิดขึ้นทุกครั้งการสู่ขอเป็นอันล้มเหลวอยู่อย่างนี้ถึง ๗ ครั้ง
ในสมัยนั้น หลังจากที่พระกัสสปทศพลเสด็จปรินิพพานแล้ว พุทธศาสนิกชนได้ช่วยกันก่อสร้างพระเจดีย์ทองสูง ๑ โยชน์ ด้วยการเอาอิฐทองคำทั้งหนาทั้งใหญ่ ราคาก้อนละหนึ่งแสนมาก่อเป็นมหาเจดีย์คนสมัยก่อนมีความศรัทธาเลื่อมใสในพระรัตนตรัยกันมาก ถ้าทำบุญเพื่อพระพุทธเจ้าแล้วละก็ทุกคนไม่ลังเล และไม่มีความตระหนี่หลงเหลืออยู่ในใจเลย ต่างหวังจะได้บุญใหญ่กันทั้งนั้น
เมื่อธิดาของเศรษฐีกลับมาที่บ้านนางเกิดความอับอาย แต่ก็ไม่คิดน้อยเนื้อต่ำใจไม่ตีโพยตีพาย กลับสามารถคิดสอนตัวเองได้ว่า “ที่เราต้องถูกส่งกลับถึง ๗ ครั้งนี้ คงเป็นเพราะกรรมในอดีตที่เราเคยทำผิดพลาดไว้ทำให้การแต่งงานของเราต้องล้มเหลวทุกครั้ง”
นางจึงคิดว่า เมื่อเป็นเช่นนี้เราจะต้องสั่งสมบุญให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป เกิดภพชาติต่อไปจะได้ไม่ผิดหวังในชีวิตอีก ในขณะที่มหาชนกำลังสร้างพระเจดีย์อยู่นั้น นางจึงตัดสินใจขายเครื่องประดับทั้งหมด แล้วทำบุญชนิดทุ่มสุดตัวทุ่มสุดหัวใจด้วยความปลื้มปีติเบิกบานกันเลยทีเดียว พร้อมที่จะสั่งสมความดีให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป
นางนำเงินทั้งหมดที่ขายเครื่องประดับได้ไปซื้อทองคำแท่ง เพื่อนำทองไปร่วมสร้างเจดีย์กับมหาชน สมัยนั้นเขานำทองทั้งแท่งมาทำเป็นอิฐกันเลยทีเดียว อิฐทองยาว ๑ ศอกกว้าง ๑ คืบ สูง ๔ นิ้ว เรียงต่อกันขึ้นไปเรื่อย ๆ ให้สูง ๑ โยชน์ นอกจากนี้ก็ใช้ก้อนหรดาลซึ่งมีสีแดงอมเหลือง เขียนลวดลายให้สวยสดงดงามและใช้มโนศิลาซึ่งเป็นศิลาอ่อนมีลายสีแดงบดละเอียดฉาบทาพระเจดีย์ให้แลดูเปล่งปลั่งมากยิ่งขึ้น
หลังจากร่วมสร้างพระเจดีย์ทองแล้วนางนำดอกบัว ๘ กำ ไปบูชาพระเจดีย์ทอง และเดินเวียนประทักษิณ ๓ รอบ พลางตั้งความปรารถนาว่า “เกิดกี่ภพกี่ชาติ ไม่ว่าข้าพเจ้าจะไปเกิด ณ แห่งหนตำบลใดก็ตาม ขอให้กลิ่นจันทน์จงฟุ้งออกจากตัว ขอให้กลิ่นอุบลจงฟุ้งออกจากปาก ชื่อว่ากลิ่นเหม็นที่เกิดขึ้นเหมือนในชาตินี้อย่าได้เกิดมีอีกต่อไปเลย” จากนั้นนางก็เดินทางกลับบ้านด้วยจิตที่เลื่อมใสเป็นอย่างยิ่ง
วันนั้นเอง ลูกชายเศรษฐีคิดถึงนางมากจึงขอให้บิดาไปสู่ขอนางอีก แต่เนื่องจากนางขายเครื่องอาภรณ์บูชาพระเจดีย์จนหมดแล้วพอนางทราบข่าวว่าท่านเศรษฐีมาสู่ขออีก เลยบอกไปว่าไม่มีอาภรณ์สวยงามสวมใส่เข้าพิธีแต่งงานแล้ว ลูกชายเศรษฐีจึงนำเสื้อผ้าอาภรณ์อย่างดีส่งมาให้นาง
ครั้งนี้ ขณะที่เจ้าสาวก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน กลิ่นจันทน์และกลิ่นอุบลฟุ้งไปทั่วทั้งบ้านทำให้ลูกชายเศรษฐีอัศจรรย์ใจมาก จากที่เคยได้กลิ่นเหม็น ๆ ก็กลายเป็นกลิ่นหอม จึงถามนางว่า “ไปทำบุญอะไรไว้จึงมีกลิ่นหอมเช่นนี้”
เมื่อรู้ว่าเป็นผลบุญที่เกิดจากการสร้างเจดีย์ทองและบูชาเจดีย์ด้วยดอกบัว ลูกชายเศรษฐีก็ปรารถนาจะได้บุญใหญ่บ้าง แม้ตัวเองจะไม่ทันมีส่วนร่วมสร้างเจดีย์ทอง แต่ก็นำผ้ากัมพลที่มีราคาแพงที่สุดในสมัยนั้นไปหุ้มพระเจดีย์ให้สวยงามอลังการมากยิ่งขึ้น แล้วให้ช่างนำทองไปบุเป็นดอกปทุมทองขนาดเท่าล้อรถประดับที่พระเจดีย์ แขวนห้อยลงมาประมาณ ๑๒ ศอกทำให้เจดีย์งดงามสว่างไสวเรืองรองไปด้วยทองคำ บญุ ใหญที่ทั้งสองท่านได้ทำในครั้งนั้นทำให้ได้ไปเสวยทิพยสมบัติในสุคติโลกสวรรค์และไม่เคยพลัดตกไปในอบายภูมิ ครั้นมาในภพชาตินี้ ทั้งคู่ได้มาเกิดในตระกูลสูง และในที่สุดก็ได้บรรลุธรรมไปตามลำดับ
จะเห็นได้ว่า บุญที่เราทำถูกเนื้อนาบุญสร้างมหาเจดีย์ถวายเป็นพุทธบูชา เป็นมหากุศลยิ่งใหญ่ที่หาทำได้ยากในโลก นอกจากสร้างแล้วยังหมั่นทำทั้งอามิสบูชาและปฏิบัติบูชาต่อองค์มหาธรรมกายเจดีย์กันตลอดทุกวันไม่ได้ขาดบุญพิเศษนี้จะทำให้สมบัติใหญ่ทั้งสามเกิดขึ้นคือ มนุษย์สมบัติ ทิพย์สมบัติ และนิพพานสมบัติ เมื่อมาเกิดเป็นมนุษย์จะมีปัญญาสามารถเอาตัวเองให้รอดพ้นจากความชั่วร้ายทั้งหลายนอกจากนี้ยังได้สิ่งที่ตามมาอีก คือได้ประโยชน์ทั้งสาม คือ ประโยชน์ในปัจจุบัน จะทำให้มีความสุขพรั่งพร้อมด้วยสมบัติต่าง ๆ ทั้งลาภยศ สรรเสริญ สุข ประโยชน์ในอนาคต ก็มีสวรรค์เป็นที่ไป เพื่อเป็นที่พักกลางทางระหว่างที่ยังสร้างบารมีอยู่ และ ประโยชน์อย่างยิ่ง คือเข้าถึงความสุขอันเป็นอมตะ เป็นความสุขที่เกิดจากการเข้าถึงกายธรรมอรหัต สุขจากพระนิพพาน
ดังนั้น ให้ทุก ๆ ท่านหมั่นสั่งสมบุญไว้มาก ๆ อย่าได้กลัวที่จะทำบุญกันเลย แต่ให้กลัวว่าจะไม่ได้สั่งสมบุญ กลัวว่าจะได้บุญน้อยกลัวว่าจะตายเสียก่อน กลัวว่าจะไม่มีโอกาสดี ๆ อย่างนี้อีกแล้ว ให้สั่งสมบุญอย่างสุดฤทธิ์ก่อนที่จะหมดฤทธ์ิ ให้ทุ่มสุดชีวิตก่อนจะหมดชีวิตให้ทุ่มสุดพลังก่อนจะหมดพลัง ให้ทำกันอย่างเต็มที่ ไม่ใช่ทำแบบเต็มที เพราะเราคือนักสร้างบารมี และไม่ใช่ทุกคนในโลกจะมีโอกาสบูชามหาธรรมกายเจดีย์ ไม่ใช่ทุกคนที่ละโลกแล้วจะได้ไปสวรรค์ เพราะเขาไม่ได้โอกาสสั่งสมบุญใหญ่เหมือนผู้มีบุญทั้งหลาย ดังนั้นให้หมั่นสั่งสมกายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริตไว้ให้มากที่สุด และบูชามหาธรรมกายเจดีย์ให้สม่ำเสมออีกทั้งหมั่นฝึกฝนอบรมใจให้ใสสะอาดบริสุทธิ์ให้หยุดนิ่งกันทุก ๆ วัน แล้วเราจะสมปรารถนาได้เข้าถึงพระธรรมกายภายในกันทุกคน
พิมพ์บทความนี้
