เพื่อนของเจ้าของเคสเป็นนักศึกษาชายในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งใน จ.เชียงใหม่ เป็นผู้ที่มีอุปนิสัยเรียบง่าย รักสงบ มีน้ำใจ ชอบช่วยงานชมรมพุทธศาสน์ เช่น เป็นแกนนำในการจัดตักบาตร ปล่อยปลา เชิญชวนน้อง ๆ มาอบรมธรรมทายาททั้งชายและหญิง และมาร่วมงานบุญที่วัดพระธรรมกายสม่ำเสมอในทุก ๆ งานบุญใหญ่ โดยปกติเขาเป็นคนร่าเริงเบิกบาน แต่ขณะที่เขาศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 4 เทอมสุดท้ายเขากลับดูซึมเศร้า ชอบคิดฟุ้งซ่าน วันอังคารที่ 15 ส.ค. 2539 เขาคุยกับเพื่อนสนิทคนหนึ่งว่า เบื่อ ไม่อยากจะเห็นใคร อยากจะไปอยู่ที่ที่ไม่มีใคร อยากปลีกวิเวก เพื่อนก็ตอบว่านายจะบ้าหรือไง ปกติอยู่ที่ฟาร์มก็ไม่ค่อยจะได้คุยกับใครอยู่ (ฟาร์ม คือฟาร์มไก่ของมหาวิทยาลัย ซึ่งห่างออกไปจากมหาวิทยาลัยถึง 2 กม.)
วันนั้นเขาตัดสินใจเดินทางกลับบ้านโดยมอเตอร์ไซด์เพียงลำพัง โดยไม่หวั่นต่อระยะทางที่ไกลถึง 200 กว่า กม. ด้วยเส้นทางที่คดเคี้ยวผ่านภูเขาหลายลูกและเต็มไปด้วยอันตราย เมื่อกลับถึงบ้าน ตอนค่ำเขาก็หายตัวไป ตกดึกก็ไม่กลับบ้าน ทุกๆ คนรู้สึกเป็นห่วง ออกตามหาแต่ก็ไม่พบ พ่อนึกว่าเขาไปเล่นน้ำที่น้ำตกเหมือนที่เคยชอบ น้ำตกอยู่ห่างจากบ้าน 30 กม. เมื่อไปถึงน้ำตกก็พบรถมอเตอร์ไซด์ของเขาจอดอยู่ ทุกคนต่างเดินฝ่าความมืดมิดเพื่อตามหาเขาแต่ก็ไม่พบ จนเวลาล่วงเลยไปถึงประมาณตี 5 จึงพบศพของเขานั่งพิงที่โขดหิน ที่หัวใจของเขามีรอยกระสุนปืนยิงทะลุเสื้อวอร์มที่เขาใส่ ทุกคนช่วยกันนำศพของเขาส่ง รพ. เมื่อหมอพิสูจน์ดูแล้วพบว่าลูกกระสุนยิงตัดขั้วหัวใจเสียชีวิตไปไม่เกิน 3 ชม. ซึ่งแสดงว่าเขาตัดสินใจยิงตัวตายในเวลาตี 3 ซึ่งแปลกมาก เพราะเวลานั้น ทุกคนก็เดินค้นหาบริเวณโขดหินที่พบศพอยู่ เดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบก็ไม่พบ ซึ่งปืนลูกโม่เวลายิงจะเสียงดังมาก ดูตามสถานการณ์แล้วช่วงเวลาที่ค้นหาน่าจะเจอผู้ตายก่อนจะเสียชีวิต
ในคืนวันเดียวกันนั้น ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเรียนสาขาเดียวกัน มีความวิตกกังวลแล้วก็นอนไม่หลับ เห็นภาพของเพื่อนคนที่ตายเข้ามาในความคิดตลอด จนต้องไปเคาะเรียกประตูเพื่อนที่อยู่ห้องใกล้ ๆ พอตอนเช้าจึงทราบข่าวว่าเพื่อนคนนี้ตายแล้ว
เพื่อน ๆ ทราบข่าวก็รีบเหมารถบัสจากมหาวิทยาลัยไปยังบ้านผู้ตาย พ่อเล่าว่าพบจดหมายฉบับหนึ่งอยู่ใต้หมอนเขียนด้วยลายมือว่า ผมขโมยปืนของพ่อไป พ่อไม่รู้เรื่องอะไร ผมทำคนเดียว แล้วก็ลงชื่อผู้ตาย เพื่อน ๆ ผู้ชายสิบกว่าคนตกลงกันว่า จะบวชให้เพื่อนผู้ล่วงลับ เมื่องานเผาศพเสร็จแล้ว เพื่อน ๆ ก็ฝันเห็นเขาหลายคืน เพื่อนคนหนึ่งบวชอยู่วัดพระธรรมกาย 3-4 ปีแรก ฝันเห็นเขาทุกปี ซึ่งเป็นช่วงวันที่เขาเสียชีวิต
ในช่วง 7 วันหลังจากเขาเสียชีวิต เจ้าของเคสอยู่ที่ห้องปฏิบัติการพืชไร่กับเพื่อน ๆ แล้วรู้สึกว่าเขามาอยู่ใกล้ ๆ แต่ก็ไม่เห็น ก่อนที่เพื่อนจะตาย เขามาชวนลูกหลายครั้งให้ไปอบรมธรรมทายาทหญิง แต่เธอก็ปฏิเสธไปหลายครั้ง ก่อนวันที่เขาเสียชีวิต เธอพบเหตุการณ์อัศจรรย์ในห้องที่มืดมิด ขณะที่มีความคิดมากมายผ่านเข้ามาในสมองบวกกับความสับสน ทันใดนั้นก็เกิดดวงสว่างขึ้นมาบนเพดานห้อง เริ่มจากเป็นจุดเหมือนดวงดาวเล็ก ๆ แล้วก็เริ่มสว่างจ้าขึ้นเรื่อย ๆ เป็นดวงกลมโตขนาดเท่าลูกบาสเกตบอล สุขใสสว่างเหมือนพระจันทร์วันเพ็ญ หมุนควงอยู่กลางห้องแล้วก็หยุดนิ่งสว่างจ้าจนทำให้ตาของเธอพร่าแต่ก็ไม่แสบตา ความสว่างได้กลบความมืดมิดสูญสิ้น ความฟุ้งซ่านก็สูญสลายหายไป แล้วเธอก็ผล็อยหลับไปในที่สุด
ตอนเช้าวันรุ่งขึ้น เจ้าของเคสรีบขับรถไปที่ชมรมพุทธเพื่อไปตักบาตรและอยากจะบอกเรื่องที่เธอตัดสินใจไปอบรมธรรมทายาทหญิงให้เขาทราบด้วย แต่ก็ต้องมาทราบข่าวการตายของเขาแทน
คำถาม เพื่อนทำกรรมอะไรมาจึงฆ่าตัวตาย ก่อนตายเขาคิดอย่างไร ตายแล้วเขาไปอยู่ที่ไหน ภพชาติต่อไปเขาจะต้องฆ่าตัวตายเช่นนี้อีกหรือไม่ ถ้าฆ่าตัวตายอีก จะมีวิธีแก้ไขอย่างไร เขาชอบปล่อยปลาให้ชีวิตสัตว์เป็นทานประจำทุกสัปดาห์ บุญนี้ส่งผลถึงอายุของเขาในชาตินี้หรือไม่ อย่างไร ทำไมตอนเวลาตี 3 จึงหาตัวเขาที่น้ำตกไม่พบและไม่ได้ยินเสียงปืนเลย บุญที่เพื่อน ๆ บวชหน้าไฟและสร้างพระประจำตัวให้เขา เขาได้รับหรือไม่ และจะต้องทำบุญอะไรให้เขาจึงจะได้รับบุญมากกว่านี้และพ้นกรรมจากนี้ได้ เขาเคยสร้างบารมีมากับหมู่คณะหรือไม่ และภพชาติต่อไป เขาจะได้มาร่วมสร้างบารมีกับหมู่คณะอีกหรือไม่ ทำไมตอนเสียชีวิตใหม่ ๆ เขามาเข้าฝันเพื่อนบ่อย ๆ และทำไมเขาถึงมาเข้าฝันเพื่อนที่บวชบ่อย ๆ ซึ่งมาเข้าฝันวันที่ใกล้เคียงกับวันตายของเขาทุกปี ตอนที่เจ้าของเคสอยู่ที่ห้องปฏิบัติการพืชไร่ เขามาหาเธอจริงหรือไม่ เขาอยากจะบอกอะไร ดวงสว่างที่เธอเห็นในห้องคืออะไร เพื่อนของเธอที่บวชเป็นพระที่วัดพระธรรมกายเคยสร้างบารมีกับครูไม่ใหญ่อย่างไร และปัจจุบันควรจะทำอย่างไรจึงจะได้บุญมาก
คำตอบ เพื่อนฆ่าตัวตายเพราะประชดผู้หญิงที่ตนเองรัก คล้ายภาพในอดีตชาติที่หลงผู้หญิงคนหนึ่งแต่ไม่ใช่คนนี้ คือ ผู้หญิงเขาเชื่อมรักแล้วก็ตัดขาดไปเลย เขาจึงคิดสั้นว่า ถ้าฉันไม่ได้เธอมาเคียงข้าง ตายซะดีกว่า ฉันยอมตาย ดังนั้นชาตินั้นก็เลยไปกระโดดหน้าผาตาย ตายอย่างมีศักดิ์ศรี โดดไปเลยเป็นสีแดงท่วมตัว และฆ่าตัวตายเพราะรักมาหลายชาติแล้ว ชาตินี้ก็ทำซ้ำอีกแต่คนละรูปแบบ รักผิดที่ ถ้ารักการปฏิบัติธรรมนี่อีกเรื่องหนึ่ง
พอยิงตัวตายกายละเอียดก็หลุดออกมาเลย ตายแล้วก็ไปวนเวียนอยู่ใกล้คนที่ตัวหลงรักเพื่อบอกรัก แต่ผู้หญิงไม่รู้เรื่อง ผู้หญิงนั้นได้แต่รู้สึกเหมือนใครมาอยู่ใกล้ ๆ ทำให้วิตกกังวลนอนไม่หลับ ส่วนตัวเองได้แต่ไปยืนมองดูผู้หญิงที่ตนรักอยู่อย่างนั้นด้วยความอาลัยรักอยู่หลายวัน แล้วก็วนเวียนไปหาเพื่อน ๆ ทุกคนด้วยความคิดถึง ต่อมาก็ได้รับบุญที่เพื่อน ๆ บวชหน้าไฟไปให้และบุญที่ตัวได้ทำกับชมรมพุทธ บุญจึงได้ช่องก่อน จึงไม่ได้มีโอกาสไปศึกษาเรื่องราวที่ยมโลกด้วยตัวเอง ใจของเขายังไม่ผ่องใสเท่าที่ควรเพราะใจยังผูกพันกับสาวที่ตนรัก และผูกพันกับเพื่อน ๆ จึงไปเกิดเป็นอากาศเทวามีวิมานเป็นทอง วัน ๆ ก็ใช้เวลาหมดไปกับสังคมของอากาศเทวดาด้วยกัน พอคิดถึงเพื่อนก็แวะเวียนมาเยี่ยมเพื่อน ๆ โดยเฉพาะเพื่อนที่เป็นพระ เพราะคุ้นเคยกัน ภพชาติถัดไป ยังมีวิบากกรรมผังฆ่าตัวตายนี้ติดอยู่ จนกว่าจะเข้าถึงพระธรรมกายในตัวจึงจะพ้นกรรมได้
แม้เพื่อนของเจ้าของเคสจะปล่อยปลาเป็นประจำทุกสัปดาห์แต่วิบากกรรมที่เคยฆ่าตัวตายส่งผลก่อนจึงทำให้อายุสั้น
เขาตายก่อนที่พ่อและเพื่อนจะไปหาเขาที่น้ำตก ดังนั้นจึงไม่ได้ยินเสียงปืน ประกอบกับความวิตกกังวลของทุกคน ความมืด ความเย็นและความเหน็ดเหนื่อย หูจึงอื้อเพราะลมขึ้น อีกทั้งความเย็นในบริเวณนั้นจึงทำให้ศพดูเหมือนตายใหม่ ๆ ถ้าอยากให้เพื่อนได้บุญก็ต้องทำบุญอุทิศไปให้เขาเรื่อย ๆ เขาก็จะมีสภาพที่ดีขึ้น จะพ้นวิบากกรรมได้ตัวเขาจะต้องเข้าถึงพระธรรมกายได้ด้วยตัวของเขาเอง
เขาเคยสร้างบารมีมากับหมู่คณะ บางชาติก็เจอกัน บางชาติก็ไม่เจอกัน เพราะกรรมเก่าที่ฆ่าตัวตายเพราะรัก มักจะติดตามมาตัดรอนเสียก่อน จึงสร้างบารมีกับหมู่คณะไม่ต่อเนื่อง ไปกันคนละวงโคจรอย่างนี้อีกยาวนานทีเดียว ภพต่อไปก็ไม่แน่ว่าจะได้เจอกันหรือไม่แล้วแต่วงโคจรของบุญ จะมาพบกันหรือไม่ เมื่อใดในสภาพที่เป็นมนุษย์
เมื่อตายแล้วเขาก็แวะเวียนมาเยี่ยมเพื่อน ๆ ทุกคน และที่ตึกพืชไร่ เขาก็มาเยี่ยมเจ้าของเคสจริง ๆ ก็ไม่ได้บอกอะไรเพราะบอกไปก็ไม่รู้เรื่อง เนื่องจากเธอไม่เห็นเขา และไม่ได้ยินเขาพูด ก็เป็นบุญของเธอ ถ้าเห็นเขา ผมจะไม่มีอารมณ์อยู่บนหัว ทุกเส้นมันจะพร้อมเพรียงกันลุกออกไปจากหนังศีรษะเลย
เจ้าของเคสเห็นดวงสว่างจากจุดเล็ก ๆ เหมือนดวงดาว แล้วขยายเป็นดวงสว่างขนาดเท่าลูกบาสเกตบอล สว่างนวลเหมือนแสงจันทร์วันเพ็ญไม่แสบตา เป็นนิมิตจากดวงบุญของเธอที่ตัดสินใจไปอบรมธรรมทายาทหญิง ไม่ได้เกิดจากเหตุอื่นหรือเพื่อนที่ตายจะมาปรากฏ
เจ้าของเคสและเพื่อน ๆ เคยสร้างบารมีมากับหมู่คณะ เมื่อพระราชาออกบวชแล้ว เธอและเพื่อน ๆ มีศรัทธามาฟังธรรมและตามมาบวชเป็นจำนวนมาก เพื่อนที่เคยบวชในชาตินั้นก็ได้มาบวชในชาตินี้ เธอและเพื่อนก็เป็นสหายและเป็นเพื่อนเล่นมาตั้งแต่เยาว์วัย แต่ไม่ได้เป็นทหารของพระราชา ต่อมามีศรัทธาก็ได้ตามมาบวชสร้างบารมีอยู่ด้วยกัน
ปัจจุบันก็ให้เจ้าของเคสทำหน้าที่ที่ได้รับจากหมู่คณะให้ดีที่สุด โดยเฉพาะอย่าได้ขาดการทำภาวนา ต้องปฏิบัติตัวให้เข้าถึงพระธรรมกายให้ได้ จะได้สร้างบารมีกันได้ตลอดรอดฝั่ง ตายแล้วก็จะได้ไปดุสิตบุรีวงบุญพิเศษเขตในด้วยกัน
