มี 4 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[หัดฝัน]

อ้างอิงจาก ย้อนรอยหมู่คณะตอนที่ 13 วันที่ดีที่สุด นะครับ

http://dmc.tv/forum/...showtopic=23107

เคยฟังพระอาจารย์รูปหนึ่งกล่าวว่า พระต่างประเทศรูปหนึ่งได้กล่าวชมว่า ทางวัดจัดงานได้เป็นระเบียบแบบแผนดีมากๆ ที่ประเทศของท่านหากต้องการจัดงานให้เป็นเรียบร้อยดังเช่นที่วัดพระธรรมกายทำอยู่ ความจริงก็สามารถกระทำได้ แต่ก็ต้องใช้เม็ดเงินมหาศาลในการจ้างวานอาสาสมัคร ให้มาช่วยตระเตรียมงานด้านนั้นด้านนี้ แต่วัดพระธรรมกายสามารถจัดงานใหญ่ๆ ได้ โดยไม่ต้องไปใช้ทุนทรัพย์ในการจ้างวานอาสาสมัครใดๆ เลย เพียงแค่เลี้ยงข้าวเช้า และข้าวกลางวันอาสาสมัคร อย่างละมื้อเท่านั้นเอง น่าทึ่งจริงๆ

สิ่งนี้แสดงให้เห็นถึงความชื่นชมอย่างเปี่ยมล้นของพระต่างประเทศรูปนั้น ที่แสดงความชื่นชมในความมีน้ำใจเสียสละของอาสาสมัครทุกๆ คน จึงทำให้วัดพระธรรมกายเติบโตมาได้จนทุกวันนี้ ซึ่งความมีน้ำใจเสียสละของอาสาสมัครทุกๆ คนนั้น ก็ล้วนได้รับต้นแบบมาจากอาสาสมัครรุ่นพี่ๆ นั่นเอง

แล้วหากจะสืบสาวราวเรื่องต่อไปอีก ก็จะพบว่าอาสาสมัครรุ่นพี่ๆนั้น ก็ล้วนได้แบบอย่างที่ดีมาจากอาสาสมัครคนแรก ซึ่งก็คือ หลวงพ่อทัตตะชีโวทั้งสิ้นครับ หลักสูตรการฝึกอาสาสมัครที่ชะงักที่สุด และใช้ฝึกอาสาสมัครมาแล้วทุกรุ่น นั่นคือ หลักสูตรก็ขัดห้องน้ำนั่นเองครับ ซึ่งทางวัดจะนิยมเรียกว่า ขัดวิมาน เหตุที่ใช้ชื่อเช่นนี้เพราะคุณยายเคยบอกหลวงพ่อทัตตะ(สมัยเป็นฆราวาส)ว่า ถ้าเราหมั่นทำความสะอาดที่พักอาศัยของเรา วิมานเราจะสว่างไสวยิ่งขึ้น ดังนั้น การทำความสะอาดห้องน้ำ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของที่พัก ก็ย่อมเป็นการขัดวิมาน นั่นเอง

บางคนอาจจะมองว่า งานอาสาสมัครเป็นงานเล็กงานน้อย แต่ความจริงแล้วไม่เล็กน้อยเลย ครั้งหนึ่งหลวงพ่อทัตตะท่านเคยเทศน์ให้ฟังถึงเรื่องของอาสาสมัครท่านหนึ่งซึ่งรับบุญอยู่ที่แผนกธรรมวารี งานของแผนกธรรมวารี คือ งานแจกน้ำให้แก่สาธุชนที่มาวัด อาสาสมัครท่านนี้ก็ไปช่วยงานที่วัดเป็นระยะๆ เย็นวันหนึ่งซึ่งเป็นวันเตรียมงานบุญใหญ่ที่จะถึงในวันรุ่งขึ้น อาสาสมัครท่านนี้ก็กำลังเตรียมออกจากบ้านเพื่อจะไปช่วยเตรียมงานของแผนกธรรมวารี

ในตอนนั้นเอง แม่ของพี่อาสาสมัครท่านนี้ก็บอกว่า "ลูก วันนี้ลูกไม่ไปไม่ได้หรือ ทำไมต้องไปบ่อยๆ ด้วย เขาไม่มีคนทำหรือไง"
พี่ท่านนี้ก็ตอบว่า "ผมต้องไปช่วยเตรียมงานแจกน้ำให้กับสาธุชนที่จะมาวัดในงานวันบุญใหญ่พรุ่งนี้น่ะครับแม่"
แม่ของพี่อาสาสมัครก็เลยย้อนถามต่อว่า "มันก็แค่งานแจกน้ำง่ายๆ เองไม่ใช่หรือจ๊ะ ให้ใครทำก็ได้มั้ง"

พี่ท่านนี้ก็เลยบอกแม่ว่า "แม่ครับพรุ่งนี้วันบุญใหญ่จะมีสาธุชนมาวัดกันเป็นหมื่นเป็นแสน แม่คิดว่าการแจกน้ำให้คนเป็นหมื่นเป็นแสนนี่ ต้องเตรียมแก้วน้ำกี่แก้วครับ ต้องมีรางวางแก้วน้ำกี่ชุดครับ แล้วต้องมีจุดแจกน้ำกี่จุดในวัดถึงจะพอล่ะครับ แล้วต้องมีรางสำหรับล้างแก้วกี่รางครับ อีกทั้งต้องมีอุปกรณ์ล้างแก้วกี่อย่างครับ และอาสาสมัครตามแต่ละจุดนั้น ควรจะต้องมีกี่คนล่ะครับแม่"

คุณแม่ได้ฟังเช่นนี้ ก็เลยบอกว่า "โอ้โห งานใหญ่ระดับนี้ งั้นก็ไปทำเถิดลูก แม่อนุโมทนา"

จะเห็นว่า งานพื้นๆ ทั้งหลายที่คนทั่วๆไป มองว่าเป็นงานเล็กๆ นั้น เช่น กวาดวัด ถูพื้นวัด ขัดห้องน้ำ แจกน้ำ แจกอาหาร ฯลฯ แต่พอมาทำเพื่อจะใช้ต้อนรับบริการคนเป็นหมื่นเป็นแสนแล้วล่ะก็ แต่ละงานบุญล้วนกลายเป็นงานบุญใหญ่ไปทั้งสิ้นทีเดียว เพราะจากงานที่ไม่ต้องคิดไม่ต้องวางแผนอะไรมาก แต่พอต้องทำไว้รองรับงานบุญใหญ่ขึ้นมา ก็จะต้องคิดวางแผนเป็นขั้นเป็นตอน (ถึงขั้นต้องเขียน Flow Chart กันทีเดียวนะครับ) ว่าต้องใช้อุปกรณ์เท่าไหร่ กำลังคนเท่าไหร่ ต้องทำขั้นตอนใดบ้างจึงจะเร็ว และทำนานแค่ไหนจึงจะเสร็จ เป็นต้น

และเพราะธรรมะที่ได้ฟังจากหลวงพ่อในครั้งนั้นนั่นแหละครับ ผมก็เลยไม่รู้สึกว่า งานใดที่มาผ่านมือผมเป็นงานเล็กๆ เลย ไม่เคยรู้สึกว่า "โอ้ยนี่งานกระจอก ฉันทำไม่ได้หรอก ไม่เคยรู้สึกอย่างนั้น" ยิ่งไปตอนช่วยงานชมรมพุทธ บางครั้งผมก็รับบุญที่ไม่มีใครเคยทำ นันคือ การไปเก็บขยะเก่าๆ ในห้องเก็บของของชมรม แล้วนำไปขาย ได้เงินมาเข้าชมรมหลายร้อยบาท ผมทำด้วยความภูมิใจ เพราะคำพูดของหลวงพ่อทัตตะดังแว่วอยู่ในใจว่า "มันก็แค่งานแจกน้ำ"

[ดินสอแห่งธรรม]

....ซึ้ง กินใจ

....ขอยืนยัน งานอาสาฯ แม้เป็นผู้อยู่เบื้องหลัง ไม่เด่น ไม่เห็น ไม่ได้ดัง แต่ปลื้มทุกครั้งทุกบุญนะจ๊ะ ปลื้มแบบย้อนหลังเลย

[มองอย่างแมว]

อ่านบทความนี้แล้วกินใจมากครับ

อาสาสมัครทุกท่านมาช่วยงานด้วยใจ และเป็นเบื้องหลังของความสำเร็จในทุกๆงานที่วัดจัดมา
คำว่า "ปิดทองหลังพระ" คงจะบรรยายได้ดีที่สุด

[Kay :)]

สาธุค่ะ

[จันทร์ยิ้ม]

สาธุอนุโมทนาบุญค่ะ

การแจกนำให้ความชื่นใจชื่นกาย ดับร้อนผ่อนกระหาย ของธรรมดาที่ไม่ธรรมดาที่เดียว สาธุค่ะ