มี 8 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[หัดฝัน]

อ้างอิงจากย้อนรอยหมู่คณะตอนที่ 15 โตขึ้นไปขอให้จำเริญๆ นะหลานเอ๊ย

http://www.dmc.tv/fo...showtopic=23115

พูดถึง แผนกธรรมโฆษก์ มักจะถูกพวกเด็กแนว ในสมัยนั้นแซว เวลาพวกเขาได้ยินชื่อแผนกนี้ พวกเขาจะถามว่า "อะไรโคตรๆ นะ" ครั้นพอเราบอกว่า ธรรมโฆษก์ พวกเขาก็จะบอก "อ๋อ โคตรแห่งธรรม" ซึ่งพวกเราก็จะยิ้ม แล้วบอกว่าไม่ใช่ แต่เป็นผู้ประกาศธรรม ต่างหาก เพราะคำว่า "โฆษก์" มาจากคำว่า โฆษก (โฆ-สก) นั่นเอง

ธรรมโฆษก์ในสมัยแรกๆ จะเน้นการฝึกพูดธรรมะโดยนำชาดก ซึ่งเป็นประวัติการสร้างบารมีของพระพุทธเจ้าในพระไตรปิฎกมาเล่าให้สาธุชนฟัง ครั้นต่อมา เหล่าธรรมโฆษก์รุ่นนั้น ได้ไปเรียนหลักสูตรการพูดแบบการฑูตจาก อาจารย์ดอกเตอร์จิตจำนงค์ สุภาพ บวกกับพี่ปราณีได้นำแนวทางของโทสตมาสเตอร์ มาประยุกต์รวมกัน แล้วพัฒนาขึ้นเป็นหลักสูตรการพูด 9 ขั้นของธรรมโฆษก์ แล้วก็ใช้ฝึกพูดกันเช่นนี้เรื่อยๆ มา

พี่มนต์ชัย ซึ่งเป็นหนึ่งในทีมผู้สร้างหลักสูตร ผู้มีฉายาว่า "พระไตรปิฎกเคลื่อนที่" ที่นอกจากเป็นผู้มีสำนวนการพูดแบบพลิกความคิด กระชากใจผู้คนอย่างคาดไม่ถึงแล้ว ยังเป็นผู้ศึกษาธรรมะในพระไตรปิฎกอย่างมากมาย ครั้งแรกที่ผมได้พูดคุยกับพี่มนต์ชัยอย่างจริงจัง ผมได้ซักถามพี่มนต์ชัยในข้อสงสัยของตนเองหลายๆ เรื่อง ซึ่งพี่มนต์ชัยก็สามารถให้ความกระจ่างแก่ผมได้ทั้งหมด ประดุจหงายของที่คว่ำ เปิดของที่ปิด บอกทางแก่ผู้หลงทาง จุดไฟในที่มืด ทีเดียว

มีอยู่คำถามหนึ่ง ผมได้ถามขึ้นมาว่า "โลกนี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร มนุษย์เราเกิดขึ้นมาได้อย่างไร ใครเป็นคนสร้าง" (ภายหลังผมมาอ่านพบใน DMC และในหลายๆ เว็บ ก็เจอคำถามทำนองนี้ สรุปว่า มนุษย์เราก็สงสัยในสิ่งซ้ำๆ กันนั่นแหละ)

พี่มนต์ชัยตอบว่า "หากเราถูกยิงด้วยธนูอาบยาพิษจากที่ไกลๆ โดยไม่ทราบว่าใครยิง และยิงมาด้วยวัตถุประสงค์ใด ถามว่า เวลานั้น เราควรถอนธนูออกจากตัวเพื่อรักษาก่อน หรือ ยังไม่ถอนธนูแต่เที่ยวไปซักถามผู้คนทั้งๆ ที่ธนูกำลังปักอกอยู่นี่แหละว่า ใครเป็นคนยิงธนู ยิงมาด้วยวัตถุประสงศ์ใด ถามว่า เราควรทำสิ่งใดก่อน"

ผมก็ตอบไปโดยไม่ต้องคิดว่า "เราก็ควรต้องถอนธนูที่ปักอกอยู่แล้วรักษาตัวก่อน หายแล้วค่อยไปถามก็ยังไม่สาย"
พี่มนต์ชัยยิ้ม แล้วบอกว่า "ฉันใดก็ฉันนั้น เวลานี้เรากำลังถูกธนูแห่งความแก่ เจ็บ ตาย ปักอกอยู่อย่างเต็มที่เลย เราแก่ เจ็บ ตาย กันไปทุกๆ ขนะ ควรที่เราจะแสวงหาวิธีไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตายก่อน หรือ เที่ยวไปถามว่า โลกเกิดมาอย่างไร มนุษย์เกิดมาอย่างไรก่อน

ตอนนั้นผมรู้สึกทึ่งในสติปัญญาอุปมาของพี่เขาอย่างมาก ภายหลังได้ไปอ่านพบในพระไตรปิฎกจึงทราบว่า โลกนี้ไม่มีอะไรใหม่ๆ คำถามนี้เคยถูกถามมาแล้ว เมื่อ 2 พันกว่าปีก่อน แล้วพระพุทธเจ้าก็ทรงตอบอ่ย่างที่พี่มนต์ชัยตอบผมมานั่นเอง อ้อ พูดผิด ต้องบอกว่า พี่มนต์ชัยก็ตอบผมอย่างที่พระพุทธเจ้าท่านเคยตอบมานั่นเอง

นี่ทำให้ผมยิ่งเลื่อมใสในพระพุทธศาสนาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตอนที่เรียนพระพุทธศาสนาสมัยมัธยมก็ไม่ได้รู้สึกเลื่อมใสขนาดนี้เลย ยังมีธรรมะอีกบทหนึ่งที่พี่มนต์ชัยนำมาเล่า ฟังเล่าช่างเป็นธรรมะที่ทรงคุณค่าที่ไม่เคยได้ยินจากไหนเลย บทนี้ชื่อว่า "พระพุทธเจ้าสูงเท่าไหร่"

เรื่องนี้เกิดมาจากความสงสัยของพราหมณ์คนหนึ่ง ที่แกสงสัยชนิดคันหัวใจยากที่จะเกา แต่การที่แกอยู่ๆ จะเข้าไปวัดความสูงของพระพุทธองค์ มีหวังถูกสหบาทาจากชาวพุทธทั้งหลายที่แวดล้อมพระพุทธองค์อยู่เป็นแน่ แกพยายามครุ่นคิดหาวิธีที่จะเข้าไปวัดความสูงของพระพุทธเจ้าให้จงได้ แกจึงเฝ้าสะกดรอยตามเสด็จพระพุทธองค์อยู่หลายวัน จนพอจะทราบว่า ทุกๆ วันพระพุทธองค์จะทรงเสด็จผ่านซุ้มประตูแห่งหนึ่งทุกครั้ง แกจึงคิดในใจว่า ได้โอกาสแล้ว

วันต่อมา แกก็ไปยืนดักรอบริเวณแถวซุ้มประตู ทำเป็นเฝ้ารอรับเสด็จเหมือนบรรดาชาวพุทธทั้งหลาย แต่ระหว่างที่พระพุทธองค์เสด็จผ่านซุ้มประตู แกก็คอยสังเกตและจดจำตำแหน่งศีรษะของพระพุทธองค์ไว้ ครั้นพอพระพุทธองค์ผ่านไปแล้ว แกก็รีบไปทำเครื่องหมายตำแหน่งความสูงไว้ที่ซุ้มประตูนั้นทันที ด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง ไว้วันพรุ่งนี้แหละ เราจะรู้ความสูงของพระพุทธเจ้าแล้ว

ครั้นวันรุ่งขึ้น พราหมณ์ก็ไปรออยู่ที่เดิม คอยเฝ้าสังเกตตรงตำแหน่งซุ้มประตูที่แกทำเครื่องหมายไว้เมื่อวาน หากวันนี้พระพุทธเจ้าเสด็จมา เราก็จะกะตำแหน่งที่เป๊ะๆ ได้จากเครื่องหมายของเราทีเดียว(เพราะเดิมกะด้วยสายตาแบบยังไม่มีเครื่องหมาย) ครั้นเมื่อพระพุทธเจ้าเสด็จมา พราหมณ์ก็จ้องมองตาไม่กระพริบ จนถึงตำแหน่งซุ้มประตู แต่พอถึงซุ้มประตูเท่านั้น พระพุทธเจ้าก็ทรงสูงขึ้นและสูงขึ้นจนเลยเครื่องหมายที่พราหมณ์กะไว้เมื่อวานขึ้นไปอีก

พราหมณ์มึนงงอย่างยิ่ง แต่ก็จดจำตำแหน่งความสูงตำแหน่งที่สองได้ว่า เหนือจากตำแหน่งที่หนึ่งไปประมาณเท่าใด ว่าแล้วก็ไปทำเครื่องหมายที่ตำแหน่งที่สอง คิดในใจว่า ไว้พรุ่งนี้เถิดน่าจะได้รู้ความสูงจริงๆ เสียที พอวันรุ่นขึ้นจริงๆ พระพุทธเจ้าเสด็จมาถึงซุ้มประตูที่พราหมณ์เฝ้ารออยู่ ความสูงของพระพุทธองค์ก็สูงขึ้นไปอีก จนเลยเครื่องหมายแห่งที่สองของตาพราหมณ์ พราหมณ์หงุดหงิดอย่างยิ่ง รีบไปทำเครื่องหมายแห่งที่สามไว้ที่ตำแหน่งความสูงยิ่งขึ้นไปอีก

ครั้นถึงวันที่สาม เหตุการณ์ก็เป็นไปในทำนองเดียวกันกับสองวันแรก คือ พอถึงซุ้มประตู พระพุทธเจ้าท่านก็สูงยิ่งขึ้นไปอีก แต่ครั้งนี้พราหมณ์ยอมแพ้ เดินทางไปสารภาพเรื่องราวทั้งหมดให้ทราบ เกี่ยวกับการที่ตนพยายามแอบวัดความสูงของพระพุทธเจ้าแต่ไม่สำเร็จ

พระพุทธองค์ก็ทรงตรัสตอบว่า "ไม่มีใครในโลกและจักรวาล สามารถวัดความสูงส่งแห่งคุณธรรมของตถาคตได้"

ผมฟังพี่มนต์ชัยมาถึงท่อนนี้ ความรู้สึกอยากเป็นพระพุทธเจ้าองค์หนึ่งในอนาคตกับเขาให้ได้ ก็เริ่มก่อตัวขึ้นในใจนับแต่บัดนั้นเป็นต้นมา (ตอนนั้นยังไม่ทราบเรื่องที่สุดแห่งธรรมครับ)

[usr23182]

คุณธรรมของพระองค์ สูงค่าจนหาสิ่งใดวัดมิได้
บารมีธรรมของพระองค์ สูงค่าจนหาสิ่งใดวิดมิได้
มโนปณิธานของพระองค์ สูงค่าจนหาสิงใดวัดมิได้

จะตั้งหน้าหาหนทางให้พ้นจาก
การเกิด แก่ เจ็บ ตาย
เมื่อพบแล้ว
จะบอกให้เพื่อนร่วมโลกรู้
และ ทำตาม
ให้พ้นทุกข์เหล่านี้ด้วย

พระคุณของพระองค์ ยิ่งใหญ่และสูงค่าจนหาสิ่งใดวัดมิได้
รอยพระบาทของพระองค์ ที่ย่ำเภรีทุกหนทุกแห่งในจักรวาล
ล้วนแล้วเพื่อให้สรรพสัตว์พ้นทุกข์
หมู่สัตว์ทั้งหลายต่างล้วนอยากพ้นทุกข์ตาม
จนวันที่โลกต้องร้องไห้ด้วยความอาลัย
เมื่อวันที่บุคคลผู้เป็นเลิศในโลกจักต้องจาก
หมู่สัตว์ต่างเฝ้ารอคอยอีกครา

เวลาที่ผันผ่านวันวารที่หายไป
เวลาเวียนมาอีกครา
เมื่อบังเกิดบุคคลที่มหัศจรรย์
ที่โลกจักต้องจดจำมิรู้ลืม
นามอันสว่างใส ณ กลางใจ
พระมงคลเทพมุนี (สด จันทสโร)
มหาปูชนียาจารย์ นามเกริกก้อง
ศิษย์ทั้งหลายน้อมบูชา
สร้างบุญบารมี ปราบมารประหารกิเลส
เดินตามรอยแห่งครู จนถึงที่สุดแห่งธรรม

โลกจักต้องอยู่ แต่กายเราจักต้องทิ้ง
ผู้คนเรียกร้องหาสันติสุข
แต่ผู้คนก็ลืม เส้นทางสู่สันติสุข
ทุกผู้ทุกนามล้วนแสวงหาแต่หากันผิดทาง
แต่มีท่านหนึ่ง ชี้ทางสว่างให้ทุกคนเดินตาม
เพียงบอกทางสู่สันติภาพของโลก
เกิดจากสันติสุขภายใน
แม้เทวาทั้งหลายยังต้องหยุดมองและสรรเสริญ
นามของท่านดังทั่วทั้ง ภพ 3
จักรวาลอื่นยังต้องถามถึง
หมู่สัตว์ที่ทำบาปหยาบช้าเมื่อได้ยินนามท่านถึงกับสดุ้งกลัว
พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (หลวงพ่อธัมมชโย)
เหล่าศิษย์ทั้งปวงขอมุ่งมั่นสร้างบารมีตามท่าน
แม้ภาระจะหนักสักเพียงใด
ไม่มีบ่นว่าเหนื่อย ท้อ ไม่ไหว ต่างลุยหน้ากัน
ลุยให้ถึงที่สุดแห่งธรรม


ขอแจมกับคุณหัดฝันด้วยน่ะค่ะ อยากเขียนกลอนแปดเก่งเหมือนคุณดินสอแห่งธรรมจัง แต่เขียนไม่เก่ง
ก็ ลองเขียนกลอนดูค่ะ 5555 ไม่ใช่กลอนแปดน่ะค่ะ
ไม่รู้เขียนแล้วอ่านแล้วเป็นไงบ้างค่ะ 555 ใช้ได้บ้างไหมค่ะ

อนุโมทนาบุญกับคุณหัดฝันค่ะ

[ณ ๐๗๒]

สาธุค่ะ

"ไม่มีใครในโลกและจักรวาล สามารถวัดความสูงส่งแห่งคุณธรรมของตถาคตได้"

[ดินสอแห่งธรรม]

...สุดยอดเลยแหะ คำตอบพระองค์ท่าน


...อ่า เพิ่งเห็นว่ามีท่านที่แอบปลื้มกลอนผมอยู่ด้วย อิอิ ...ลองค่อยๆ แบ่งวรรคตอนดูก่อนก็ได้นะจ๊ะ เราจะได้อ่านง่าย และท่านอื่นก็อ่านง่ายด้วย ...ง่ายๆ สบายๆ อิอิ เหมือนครูไม่ใหญ่บอกไง

[Kay :)]

สาธุค่ะ พี่หัดฝัน จับใจจริงๆ ค่ะ "ธนูแห่งความแก่ เจ็บ ตาย"

[สิริปโภ]

พี่หัดฝันครับ ผมเชื่อว่าในหมู่คณะของเรามีคนจำนวนไม่น้อย ที่มีความปราถนาจะเป็นผู้ที่นำพาสรรพสัตว์ไปให้พ้นทุกข์ทั้งมวล รวมทั้งผมคนหนึ่งด้วย เมื่อตอนเด็กๆก่อนที่จะมาพบเจอหมู่คณะ ก็ได้แต่แอบคิดในใจอยู่คนเดียว บางครั้งก็นึกว่า มีเราคิดแบบนี้คนเดียวหรือจำนวนน้อยคนเท่านั้นในโลก แต่พอได้มาพบเจอหมู่คณะ ทำให้มาพบกลุ่มโพธิสัตว์จำนวนมากมายมหาศาล มารวมกันอยู่ที่นี่นั่นเอง

ขออนุโมทนาสาธุกับพระโพธิสัตว์ทุกท่านครับ ขอให้เป็นนิตยะไปถึงเป้าหมายกันทุกท่านครับ สาธุ

[Tree]

สาธุ กับจขกท ด้วยนะครับ

ยังคงขอแนะนำ จขกท เช่นเดิมครับว่า ลองพิจารณารวมเล่มดูนะครับ

[OH!! MY BUDDHA]

สุดยอดอ่ะ
คำตอบ....แต่ก็จริงๆอ่ะน่ะใครจะสามารถวัดความสูงส่งแห่งคุณธรรมของตถาคตได้

[มะลิแก้ว]

มาติดตามอ่านต่อเหมือนกัน แต่ครั้งนี้ช้าไปหน่อย แต่ก็ยังอยู่น่ะ สาธุ..ค่ะ