มงคลที่ ๖ ตั้งตนชอบ - อธิษฐานบารมี

การอธิษฐานนี้ เป็นบารมีอย่างหนึ่ง ที่เราต้องทำให้สม่ำเสมอทุกๆ วัน การอธิษฐานที่ถูกวิธี ไม่ใช่ไปอธิษฐานกับภูเขาต้นไม้ ทรงเจ้าเข้าผี หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ แต่ให้ระลึกนึกถึงบุญกุศลความบริสุทธิ์ ที่เราได้สั่งสมมานับภพนับชาติไม่ถ้วน อีกทั้งอานุภาพของพระรัตนตรัยที่ไม่มีประมาณ นึกถึงสิ่งประเสริฐเหล่านี้ แล้วอธิษฐานจิตตั้งความปรารถนาในสิ่งที่ดีงาม เราจะสมปรารถนาในที่สุด

จากหญ้าปล้อง สองข้างทาง สู่เส้นทาง สร้างวัดไทย

ภาพที่เห็นเหล่านี้ ทำให้นึกถึงเมืองไทยทันที ซึ่งไม่ได้หมายความว่า Homesick แต่กลับระลึกถึง “ผู้มีบุญ” ที่อยู่ เมืองไทย ที่กำลังสนุกสนาน บุญบันเทิง กับการสร้าง “โมดูล” ทำบุญสร้าง “หลังคา” มหารัตนวิหารคด แถมยังจะร่วมประกอบพิธี “เทคอนกรีตเสาค้ำฟ้า” ใน “วันครูวิชชาธรรมกาย” อีกด้วย เราจึงได้ข้อคิดในใจว่า. . .

สอง สี่ เท่ากับ สี่ สี่

ลูกได้หาทางออกให้กับชีวิตโดยการ “คิดฆ่าตัวตาย” และสิ่งที่ช่วยชีวิตลูกไว้ได้ทุกครั้ง นั่นก็คือ คำสอนของคุณครูไม่ใหญ่ ที่พูดว่า..การฆ่าตัวตายมันเป็นบาปมาก และหลังจากตายไปแล้ว ต้องไปชดใช้กรรมอย่างทรมานยาวนานกว่านี้อีกหลายเท่านัก

สรุปประเด็นร.ร.อนุบาลฯ วันศุกร์ที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2557

สรุปประเด็นร.ร.อนุบาลฯ วันศุกร์ที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2557 - กรอบล๊อกเก็ตคุณยาย - ตักบาตรสามแผ่นดิน อ. แม่สาย จ.เชียงราย - ตักบาตรจ.ระนอง วันที่ 16 มีนาคม - บันทึกประวัติศาสตร์การเผยแผ่พระพุทธศาสนาบนยอดดอย ฯลฯ

ทศชาติชาดก เรื่องมโหสถบัณฑิต ผู้ยิ่งด้วยปัญญาบารมี ตอนที่ 22

นับแต่นั้นมา พระเจ้าวิเทหราชก็ได้ผูกปัญหาส่งไปทดสอบชาวปาจีนยวมัชฌคามอย่างต่อเนื่องมิ ได้ขาด ทั้งนี้ทรงมีพระราชประสงค์จะวัดปัญญานุภาพของมโหสถบัณฑิตแต่เพียงผู้เดียว เท่านั้น แต่ครั้นจะทรงส่งปัญหาไปถึงมโหสถโดยตรง ก็เกรงว่าจะเป็นการจำเพาะเจาะจงจนเกินไป ดังนั้น จึงได้มอบให้เป็นภาระของชาวปาจีนยวมัชฌคามทุกคนที่จะต้องรับผิดชอบร่วมกัน แต่นับวันปัญหานั้นก็จะยิ่งทวีความยากขึ้นไปเรื่อยๆ

ทศชาติชาดก เรื่องมโหสถบัณฑิต ผู้ยิ่งด้วยปัญญาบารมี ตอนที่ 21

ไม้ท่อนนั้นแม้มองด้วยสายตาจะเห็นว่าเท่ากันทั้งสอง ด้าน แต่เมื่อได้วางลงไปในน้ำ แทนจะจมลงไปในน้ำเท่ากัน กลับกลายเป็นว่า ข้างหนึ่งกลับจมลงไปมากกว่าอีกข้างหนึ่ง เมื่อผลปรากฏเป็นเช่นนี้ มโหสถกุมารจึงชี้บอกมหาชนในที่นั้น ให้สังเกตดูลักษณะการจมลงของท่อนไม้ว่า

มหาเสนาบดี ผู้ยิ่งใหญ่ ตอนที่ 12

จากตอนที่แล้ว พระราชโอรส ซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นหัวหน้าแก๊งเด็กไปแล้วโดยปริยาย ก็ได้พาพวกเด็กๆ ไปเที่ยวงานเทศกาลในส่วนอื่นๆ ต่อ โดยมีท่านมหาเสนาบดี พร้อมกับเพื่อนๆ ของท่าน ตามไปด้วย แล้วทั้งหมดก็เดินมาถึงบริเวณพิธีที่สำคัญที่สุดในงานเฉลิมฉลองครั้งนี้ นั่นก็คือการชิงช่อดอกไม้

ความประทับใจการเดินธุดงค์ธรรมชัย ตอน ดับร้อนด้วยใจที่ชุ่มเย็น

ทุกวันที่เดินธุดงค์ มีสิ่งหนึ่งที่เตือนสติผมให้มีใจตั้งมั่น คือการได้ก้าวลงบนกลีบดอกดาวรวย เพราะผมรู้ว่ามันคือหยาดเหงื่อ โยมปลูกและโปรยด้วยศรัทธา ยิ่งในพิธีล้างเท้า ผมจะอัศจรรย์ในตัวโยมมาก ที่เขายอมล้างเท้าให้เรา

ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น

พอมองลงไป ลูกเห็นองค์พระอยู่ภายใน องค์พระท่านขยายใหญ่แล้วหายไป ดวงแก้วเล็กๆดวงใหม่ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ขยายเป็นองค์พระแล้วหายไป ลูกมองเพลินไม่ได้นับเลย จนองค์สุดท้าย ท่านหยุดอยู่กลางท้องขนาดประมาณ 5นิ้ว สีขาว ไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่ นั่งหันหน้าออกทางเดียวกับตัวลูก รู้สึกโปร่ง เบาสบาย

พระปิลินทวัจฉะ (๒)

หมู่สัตว์ที่เกิดมาแล้วจำจะต้องตายในโลกนี้ หากได้ทำกรรมอันใดไว้คือบุญและบาป บุญ และบาปทั้งสองประการนั้นแลเป็นสมบัติของเขา และเขาจะพาเอาบุญและบาปนั้นไป อนึ่ง บุญและบาปย่อมเป็นของติดตามเขาไป ประดุจเงาติดตามตนไป เพราะฉะนั้น บุคคลพึงทำกัลยาณกรรมสะสมไว้เป็นสมบัติในปรโลก ด้วยว่า บุญทั้งหลายย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลายในปรโลก