二番はいない13

那晚夜的陌生人

ผมมีเหตุการณ์ประหลาดเรื่องหนึ่ง ที่เป็นเหตุทำให้ชีวิตในการสร้างบารมีของผมเปลี่ยนแปลงไป ผมได้รับโทรศัพท์จากชายคนหนึ่ง ซึ่งผมไม่เคยรู้จักเขามาก่อน แต่เขารู้จักผมทุกอย่าง ทั้งความคิด จิตใจ นิสัยส่วนตัว รวมถึงเพื่อนผมทุกคน และทุกคนในบ้าน

顽皮皮的女孩

พออายุได้ 5 ขวบ จู่ๆก็มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆสูงเท่าเข่าแต่งตัวน่ารักมาก มาวิ่งเล่นกับลูกดูเธอระวังตัวมาก สัก พักลูกก็คิดในใจว่า เราจะจับตัวเด็กคนนี้ไปให้แม่ดู พอคิดจบเด็กคนนั้นก็วิ่งจู๊ดหายเข้าไปในพุ่มเถาวัลย์เตี้ยๆที่เลื้อยอยู่ ข้างรั้ว 7 ขวบก็คุยกับปลาช่อนรู้เรื่อง ปลาบอกว่า“ปล่อยฉันไปเถอะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันยังมีลูกเล็กๆต้องดูแล” ลูกได้ยินดังนั้นก็ใจอ่อน “ปล่อยก็ได้ เธออยู่นิ่งๆนะเดี๋ยวเธอจะเจ็บ”

小火焰

我父亲，虽然只念到小学四年级而已，但有关算术方面却都很熟练。他可以计算且想出很多号码，让他经常中了乐透。他有很多方法，例如：看以前的号码，然后用统计学来计算等等，这让喜欢玩乐透的人都来找我父亲。

我总是愛你

เธอเริ่มคบเพื่อนทางอินเตอร์เนตที่พาเธอไปร่วมเล่น เกมส์แปลกๆ คือเธอและเพื่อนถูกคนกลุ่มหนึ่งบังคับให้ทำกิจกรรมต่างๆโดยไม่ให้ติดต่อกับ ทางบ้าน นอกจากจะโทรไปขอเงิน ขอไม่ได้ก็จะยืมเงินจากเพื่อนๆของเธอ เธอบอกว่าเอาไปช่วยเพื่อนที่ถูกจับเป็นตัวประกันในเกมส์ ลูกต้องตามใช้หนี้ให้เธอรวมเป็นเงินหลักแสนบาท

风水

我是挪威人，是梦中梦幼儿园的学生。一般来说，挪威人的性格比较冷静，诚实，同时也很热情友善，像泰国的文化一样。在以前，这里的民风淳朴，家家户户的大门都不必关上，因为当时他们只有“施予”这个观念。但是现在这些文化已经逐渐消失了，被分不出对与错的新文化所取代了

她的脚不碰地

คุณพ่อ จะเปล่งเสียงร้องอย่างโหยหวนก้องกังวานทุกๆสองนาที โดยไม่เว้นวันหยุดราชการ เสียงร้องของท่านฟังแล้วเหมือนเสียงวัวที่ร้องด้วยความโหยหวนทุกข์ทรมาน ความดังที่เปล่งออกมายากจะคำนวณได้ว่ากี่เดซิเบล ลูกทราบแต่เพียงว่า ได้ยินกันอย่างถ้วนทั่วทั้งหมู่บ้าน

BK 19 我想飞

พระเพื่อนของผม ปรารถนาจะบวชตั้งแต่หลังจบการศึกษาปริญญาตรี แต่เพราะทำงานเป็นสจ๊วตการบินไทย และมีผลงานอยู่ในระดับยอดเยี่ยมอีกทั้งกำลังศึกษาต่อปริญญาโท ต่อมาภายหลังลาออกจากงานการบินไทยที่มั่นคงมาสู่เส้นทางที่มั่นใจ เพราะเชื่อมั่นว่า การบวชและการปฏิบัติธรรมจะเป็นวิธีที่ทำให้ “รักคุณเท่าฟ้า” ได้อย่างแท้จริง

租屋的鬼

ผมเรียนจบวิศวกรรมศาสตร์จาก ม.เกษตร และจบ MBA จากจุฬาฯ เริ่มเข้าวัดอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ พ.ศ.2535 (อายุ 17 ปี ชั้น ม.5) ผมเชื่อคำพูดที่ว่า สิ่งที่มองไม่เห็นอย่าเพิ่งคิดว่าไม่มีจริง เพราะคุณแม่ของผม มีประสบการณ์เหตุการณ์เร้นลับชวนเสียวสันหลังอยู่บ่อยครั้ง

眼镜后的悲伤眼

เธอได้ล้มป่วยด้วยโรคลูคิวเมีย (มะเร็งในเม็ดเลือดขาว) ปลายปี 2548 หมอบอกว่า เธอจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกิน 1 สัปดาห์ เพราะ โรคของเธอมาถึงระยะสุดท้ายแล้ว สองสามีภรรยารู้สึกเศร้าเสียใจมาก ทางออกสุดท้าย เขานึกถึงเพื่อนชาวพุทธ คือ ตัวผม พร้อมกับส่งคำถามว่า “หากมีคนมาบอกว่าภายในสัปดาห์นี้คุณจะต้องตาย ชาวพุทธเขาเตรียมตัวกันอย่างไร”