บูชาคนขยัน คนกล้าหาญ และคนดี - พุทธพจน์เตือนใจ

ที่นี่เป็นสถานที่ที่คนขยัน คนกล้าหาญ และคนดีได้รับการบูชา สัตบุรุษทั้งหลายจะไปอยู่ในที่นี้ พุทธพจน์เตือนใจและธรรมะเพื่อประชาชน

ณ ที่แห่งใดมีแต่ความไม่นับถือ ดูหมิ่นสัตบุรุษ หรือมีการนับถือคนเลว คนดีไม่ควรอยู่ แต่ในที่ใด เขาบูชาคนขยัน คนกล้าหาญ และคนดี สัตบุรุษทั้งหลายจะไปอยู่ในที่นั้น เพจ พุทธพจน์เตือนใจ ธรรมะเพื่อประชาชน มก. เล่ม ๕๙ หน้า ๔๖

อรุณสว่างยามเช้า กับ พุทธพจน์เตือนใจ ตอนที่ 3,703 ในสมัยพุทธกาล ได้มีภิกษุรูปหนึ่งเรียนกัมมัฏฐานในสำนักของพระบรมศาสดาแล้ว ได้ไปแสวงหาที่ปฏิบัติธรรม ท่านเดินทางไปจนถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เมื่อชาวบ้านเห็นอิริยาบถของท่านก็เลื่อมใส ต่างพากันอาราธนาให้ท่านอยู่ประพฤติปฏิบัติธรรมที่หมู่บ้านนั้น ลงทุนสร้างบรรณศาลา และถวายสักการะแด่ท่านมากมาย ต่อเมื่อมีกลุ่มอื่นที่เป็นพวกสัสสตวาทะมา ชาวบ้านได้ฟังคำสอนพวกนั้น ต่างพากันทิ้งคำสอนเดิมจนหมดสิ้น ครั้นมีอีกกลุ่มเข้ามาซึ่งมีคำสอนแตกต่างกัน ก็จะพากันทิ้งความเชื่อเดิม แล้วหันมานับถือกลุ่มใหม่อีก เมื่อกลุ่มของชีเปลือยเข้ามา ก็ทิ้งกลุ่มเดิมไปนับถือชีเปลือยอีก เป็นอย่างนี้เรื่อยไป ทำให้ภิกษุรูปนั้นอยู่อย่างลำบากใจ ปฏิบัติธรรมได้ไม่สะดวกเหมือนเมื่อก่อน ครั้นออกพรรษาท่านจึงเดินทางกลับมายังวัดพระเชตวัน กราบทูลเรื่องราวทั้งหมดแด่พระบรมศาสดาทราบว่า “ข้าพระพุทธเจ้าอยู่อย่างเป็นทุกข์ ในสำนักของบุคคลที่ไม่รู้สิ่งที่เป็นคุณ และไม่ใช่คุณ” พระพุทธองค์สดับเช่นนั้น จึงตรัสว่า “ดูก่อนภิกษุ บัณฑิตทั้งหลายในสมัยก่อน แม้เกิดในกำเนิดสัตว์เดียรัจฉาน แม้เพียงวันเดียวก็ยังไม่ยอมอยู่ในถิ่นที่ไม่รู้สิ่งที่เป็นคุณ เป็นโทษ” จากนั้นทรงนำอดีตนิทานมาตรัสเล่าว่า ในอดีตกาลพระโพธิสัตว์อุบัติในกำเนิดหงส์ทอง อยู่รวมกันเป็นครอบครัวที่เขาจิตกูฏ โดยอาศัยจิกกินข้าวสาลีที่เกิดเองในป่าหิมพานต์ พระโพธิสัตว์เป็นผู้นำมีคุณธรรม มีปัญญา เอาใจใส่ดูแลครอบครัวอย่างมีความสุขกันทุกๆ ตัว แม้น้องสุดท้องของพระโพธิสัตว์แม้จะยังเล็ก ไม่ค่อยรู้เรื่องราวในชีวิต แต่ยังจัดได้ว่า เป็นสัตว์ที่ทรงภูมิปัญญาทีเดียว ทุกท่านคงได้ข้อคิดว่า ครอบครัวที่มีบุญบารมี แม้จะพลาดพลั้งไปเกิดเป็นสัตว์เดียรัจฉานบ้าง แต่ก็เป็นสัตว์ที่มีความสุขตามอัตภาพนั้นๆ ผู้มีบุญมีคุณธรรมอยู่ที่ใด ที่ตรงนั้นย่อมมีแต่ความสุข เหล่าญาติพี่น้องบริวารก็พลอยมีความสุขไปด้วย วันหนึ่ง ฝูงหงส์พากันไปหากินในป่าหิมพานต์นั้น แล้วบินกลับมายังภูเขาจิตกูฏเช่นทุกวันที่ผ่านมา แต่ในระหว่างทางวันนั้นเอง ฝูงหงส์ได้เห็นภูเขาทองลูกหนึ่ง เป็นภูเขาทองคำทั้งลูก มีรัศมีเปล่งปลั่งแผ่ซ่านออกมาสวยงามมาก มีชื่อว่า เนรุบรรพต จึงพากันบินไปเกาะอยู่บนยอดภูเขานั้น เหล่าสัตว์ที่อยู่ในที่นั้นมีหลายชนิดด้วยกัน ต่างอาศัยอยู่ในนั้น ทันทีที่เข้ามาสู่อาณาบริเวณของภูเขาทองนั้น สรรพสัตว์ทุกตัวจะกลายเป็นสีทองทั้งหมด เพราะอานุภาพแห่งแสงสีทองของภูเขานั้น น้องสุดท้องของพระโพธิสัตว์ไม่รู้สาเหตุที่ตนเองและเหล่าสัตว์ทั้งหลายกลายเป็นสีทอง เกิดความสงสัยขึ้นในใจ จึงเอ่ยถามพี่ชายว่า “ฝูงกาก็ดี แม้แต่พวกเราที่เป็นสุวรรณหงส์ที่ประเสริฐกว่านกทั้งหลายก็ดี ทั้งสิงโต ทั้งเสือ นก หมาไนต่างก็เป็นสีทองเหมือนกัน ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น” พระโพธิสัตว์ตอบว่า “ผู้คนทั้งหลายเขาเรียกภูเขานี้ว่า เนรุ เป็นภูเขาที่เลิศกว่าภูเขาทั้งหลายในโลกนี้ สรรพสัตว์ทั้งหลายที่เข้ามาในภูเขานี้จะมีสีสวยหมด” น้องชายได้ฟังดังนั้นแล้ว ด้วยความที่เป็นผู้มีปัญญา เป็นบัณฑิต รู้จักคิดหาเหตุผลด้วยความรู้ของตนว่า แม้ภายนอกทุกตัวจะมีสีสวยงามเหมือนกันหมด แต่เมื่อคุณธรรมภายในมีไม่เสมอกัน สถานที่นี้แม้จะมีค่ามากสักปานใดก็ตาม ก็ไม่ใช่ถิ่นที่อยู่อันเหมาะสม จึงได้กล่าวขึ้นว่า “ณ ที่แห่งใดมีแต่ความไม่นับถือ ดูหมิ่นสัตบุรุษ หรือมีการนับถือคนเลว คนดีไม่ควรอยู่ แต่ในที่ใด เขาบูชาคนขยัน คนกล้าหาญ และคนดี สัตบุรุษทั้งหลายจะไปอยู่ในที่นั้น ไม่เป็นเรื่องแปลก เขาเนรุนี้ จะไม่คบคนเลว คนชั้นสูง และคนขนาดกลาง เขาเนรุทำสัตว์ให้เหมือนกันแต่เพียงภายนอกเท่านั้น เอาเถิด พวกเราจะละทิ้งเขาเนรุนั้นเสีย แม้อยู่ในที่นี้ก็ไม่มีประโยชน์อันใด” จากนั้นฝูงหงส์ต่างลงจากเนรุบรรพตนั้น มุ่งตรงไปยังภูเขาจิตกูฎซึ่งเป็นที่อาศัยอยู่อย่างมีความสุข เพราะทุกตัวล้วนมีศีล มีปัญญาที่หาได้ยาก ครั้นพระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงนำพระธรรมเทศนานี้มาแสดงแล้ว ทรงประชุมชาดกว่า หงส์ตัวน้องสุดท้องซึ่งเป็นตัวที่ทรงปัญญานั้น ได้กลับมาเกิดเป็นพระอานนท์เถระพุทธอุปัฏฐากผู้เป็นเอตทัคคะ คือ เลิศกว่าภิกษุทั้งหลายในการอุปัฏฐากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วท่านยังเป็นพหูสูตทรงจำคำสอนของพระพุทธองค์ได้มากที่สุด ส่วนสุวรรณหงส์ตัวพี่นั้น ได้มาเกิดเป็นพระพุทธองค์เอง เราจะเห็นว่า แม้ถิ่นที่อยู่อาศัยจะมีราคามากมายมหาศาล ใช่ว่าจะเป็นที่ต้องการของผู้มีปัญญา หากสถานที่แห่งนั้นไม่เป็นปฏิรูปเทสที่เอื้ออำนวยต่อการทำความดี นี้คือความสำคัญของการอยู่ในที่ที่เหมาะสม หากเราได้อยู่ในที่ที่เหมาะสมทุกประการแล้ว การใช้ชีวิตและการสร้างบารมีของเราย่อมดำเนินไปได้อย่างง่ายดาย ดังนั้น ขอให้ทุกคนมาช่วยกันสร้างถิ่นที่เหมาะในการทำความดี ให้บังเกิดแก่สังคมโลกให้มากที่สุด โลกเราจะได้เข้าสู่ยุคแห่งสันติภาพที่แท้จริง "จากส่วนหนึ่ง ของรายการธรรมะเพื่อประชาชน โดย หลวงพ่อธัมมชโย" #เพจพุทธพจน์เตือนใจ Facebook|https://www.facebook.com/Ven.Apirak/