ตอบยากแฮะ ขอตอบในมุมมองของผมแล้วกันนะครับ

ผมว่าศีลข้อสามในเรื่องของความเป็นเจ้าของนั้นเป็นเสมือนหนึ่งการที่เราได้ครอบครองในของที่ไม่ใช่ของเรา

ผมเป็นคนนึงที่มีลูกและผมมีความรู้สึกว่าลูกนั้นเป็นสิ่งของที่มีค่าและสำคัญซึ่งลูกของผมเติบโตมาด้วยความรักและความใส่ใจตั้งแต่ยังดูแลตัวเองไม่ได้จนเติบใหญ่ การที่มีใครมาแย่งลูกไปหรือได้ครอบครองลูกผมโดยที่ทั้งคุณพ่อและคุณแม่หรือใครก็ตามที่ได้เลี้ยงดูเค้ามาตั้งแต่เด็กหรือมีอุปการะคุณโดยที่ไม่ได้รับอนุญาติ ผมจะรู้สึกไม่ดีถึงแม้ลูกผมจะยินยอมก็ตาม

ส่วนคนที่ได้ครอบครองก็จะรู้ในส่วนลึกๆของตนเองว่าสิ่งที่ทำอยู่มันไม่ใช่ ซึ่งเป็นการร้อนเรา
และผู้ที่ครอบครองเมื่อได้รู้เรื่องนั้นก็จะไม่สบายใจ ซึ่งเป็นการร้อนเขา

ทั้งความคิด คำพูด และการกระทำ ถ้าได้ทำไปแล้วรู้สึกร้อนเราร้อนเขา และสำหรับคนที่ปฏิบัติธรรมผมว่าเค้าจะรับรู้ได้ถึงสภาวะจิตว่าทำไปแล้วใจหมองหรือขุ่นผมว่ามันก็น่าจะผิดหรืออาจจะพร่องแล้วนะครับ

ปล. สำหรับเจ้าของกระทู้แนะนำให้นั่งสมาธิทำใจให้ใส แล้วลองเปิดเทปคำสอนคุณยายฟังดูนะครับ อาจจได้คำตอบอะไรในใจบ้าง ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่เมื่อมีปัญหาอะไรจะฟังเทปคุณยายเสมอให้เป็นอารมณ์แล้วจะเจอทางออกครับผม

Happy & Smile