คือว่าพ่อแม่ของผมมักจะยินดีในการทำบุญน้อย

แต่หวังผลมากจะทำยังไงดี

ตอบด้วยครับ

ขอบคุณกัลยานมิตร

ทุกๆท่านนะครับ

ช่วยผมได้มากเลย

"4) ทุกวันพระ หรือวันเพ็ญพระจันทร์เต็มดวง เป็นวันที่มหานรกหยุดทำทันทรมาน"

อันนี้ขอแก้ให้นะครับ

จะหยุดเฉพาะยมโลกครับ

ส่วนมหานรกและอุสสุทนรกไม่หยุดครับ

ผมอยากทราบว่า

1.ต้องทำบุญเท่าไรถึงจะได้รับพระของขวัญคุณยายอาจารย์ครับ

2.อัศจรรย์ตะวันแก้วจะเกิดอีกไหมครับ จะเกิดวันไหนครับ(อยากได้ภาพมาก)

3.บุญบูชาดอกบัวพระเจดีย์ อังสะกันหนาว คือบุญอะไร จะทำได้อย่างไรครับ

4.จขกทคนใด สามารถฝันในฝันได้บ้างครับ

รบกวนด้วยครับ

คุณครูไม่ใหญ่ท่านสอนว่าว่าให้กำหนด

ภาพลูกแก้วที่ที่ศูนย์กลางกายฐานที่7

ผมนึกภาพไม่ออกครับเพราะเวลานั่ง

สมาธิก็ต้องนั่งหลังตรงมองไปข้างหน้าแล้วหลับตา

ผมจึงจินตนาการไม่ถูก

ที่ให้มองกลางท้อง

โดยที่ไม้ก้มจะทำอย่างไรดีครับ

ช่วยตอบหน่อนนะครับ

เฮ็อ

เราน่าจะใช้

วิชชาธรรมกาย

แก้ไขเรื่องนี้น่ะครับ

อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะยังฝันไม่เป็น

แต่มีคำแนะนำว่า เคยทำอะไรให้ลืมให้หมดอย่าไปคิดถึงมัน

เพราะถ้าคิดถึงบาปหรือบุญบ่อยๆมันจะทวีคูนขึ้นจากเล็กน้อยก็จะกลายเป็นกรรมหนัก(ดังที่หลวงพ่อสอน)

ให้ทำบุญและอฐิษฐานให้หลุดพ้นจากวิบากกรรมนี้นะครับ

คือว่าผมอยากทราบว่า

สร้างองค์พระธรรมกายหมดรึยัง

ใครทราบช่วยกรุณาด้วยครับ

สาธุครับ

คือแบบว่าอยากได้เรื่องราวเป็นข้อสอนใจให้เขนะคับ

เพราะผมแนะนำไม่ได้

เพราะไม่เคยมี

และไม่คิดจะมี

พระพุทธเจ้าเดยตรัสไว้หรอ

ไม่เห็นมีในพระไตรปิฏกเลย

เฮ้อ

เทวนิยม



เพลง ปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตร (ไทย)
ข้าพเจ้าได้สดับมาดังนี้
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาค ประทับอยู่ ณ เขาคิชคูฏ ใกล้กรุงราชคฤห์
พร้อมด้วยภิกษุหมู่ใหญ่ และพระโพธิสัตว์หมู่ใหญ่
สมัยนั้นแล พระผู้มีพระภาค ทรงฝึกสมาธิชื่อว่าคัมภีร์ราวสังโฆแท้
และสมัยนั้น พระอริยอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์มหาสัตว์
ทรงประพฤติจริยาในปรัชญาปารมิตาอันลึกซึ้ง
พิจารณาอยู่อย่างนี้ คือพิจารณาขันธ์ ๕ และความสูญโดยสภาพ
ลำดับนั้น ท่านสารีบุตร ได้กล่าวต่อ พระอริยะอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์ด้วยพุทธานุภาพว่า
กุลบุตร หรือ กุลธิดาใดๆ ใคร่จะประพฤติจริยาในปรัชญาปาระมิตาอันลึกซึ้งนั้นจะพึงศึกษาอย่างไร

พระอริยอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์มหาสัตว์อันท่านพระสารีบ ุตรกล่าวอย่างนี้แล้วได้กล่าวตอบท่านสารีบุตรว่า

ท่านสารีบุตร กุลบุตรหรือกุลธิดาใดๆ ใคร่จะประพฤติจริยาในปรัชญาปาระมิตาอันลึกซึ้ง
เขาพึงพิจารณาอย่างนี้ คือพิจารณาขันธ์ ๕ และความสูญโดยสภาพ
รูปคือความสูญ ความสูญนั่นแหละคือรูป ความสูญไม่อื่นไปจากรูป
รูปไม่อื่นไปจากความสูญ รูปอันใดความสูญก็อันนั้น ความสูญอันใด รูปก็อันนั้น
อนึ่ง เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ก็คือความสูญอย่างเดียวกัน
ท่านสารีบุตร ธรรมทั้งปวง มีความสูญเป็นลักษณะ
ไม่เกิด ไม่ดับ ไม่มัวหมอง ไม่ผ่องแผ้ว ไม่หย่อน ไม่เต็ม อย่างนี้
เพราะฉะนั้นแหละ ท่านสารีบุตร ในความสูญจึงไม่มี รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ
ไม่มีตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ไม่มีรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรม
ไม่มีจักษุธาตุ จนถึงมโนธาตุ ธรรมชาตินั้น วิญญาณธาตุ
ไม่มีวิชชา ไม่มีอวิชชา ไม่มีความสิ้นไปแห่งวิชชา และอวิชชา
จนถึงไม่มี ความแก่ ความตาย ไม่มีความสิ้นไปแห่ง ความแก่ ความตาย
ไม่มีทุกข์ สมุห์ทัย นิโรธ มรรค ไม่มีญาณ ไม่มีการบรรลุ ไม่มีการไม่บรรลุ

ท่านสารีบุตร เพราะฉะนั้น ผู้ดำเนินตามปรัชญาปาระมิตา ของพระโพธิสัตว์ทั้งหลายแล้ว
แต่ยังมีกิเลสห่อหุ้มจิตอยู่ ก็เพราะยังมิได้บรรลุ คืนนั้นจึงไม่สะดุ้งกลัว
ก้าวล่วงความขัดข้องสำเร็จพระนิพพานได้ ก็เพราะความไม่มีกิเลสห่อหุ้มจิต
พระพุทธเจ้าทั้งปวง ผู้ตั้งอยู่ในกาลทั้งสามทรงดำเนินตามปรัชญาปาระมิตา
ได้ตรัสรู้อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ เพราะฉะนั้น จึงทูลทราบมหามนต์
ในปรัชญาปาระมิตา อันเป็นมหาวิทยามนต์ อนุตตะระมนต์ อะสัมมะสมมนต์
สัพพะทุกข์ กับสมณมนต์ นี้เป็นสัจจะ เพราะไม่ผิดพลาด
มนต์ที่ท่านกล่าวไว้ ในปรัชญาปาระมิตา คือดูก่อน ความรู้ ไป ไป ไปสู่ฝั่ง ไปให้ถึงฝั่งสวาหา


ท่านสารีบุตร สัตว์ผู้จะตรัสรู้ พึงศึกษาจริยาในปรัชญาปาระมิตาอย่างนี้
ลำดับนั้นแล พระผู้มีพระภาค ทรงออกจากสมาธินั้นแล้ว
ได้ประทานสาธุการ แก่พระอริยอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์ว่า
ถูกแล้ว ถูกแล้ว กุลบุตร ข้อนั้นเป็นอย่างนั้น กุลบุตร จริยาในปรัชญาปาระมิตา อันลึกซึ้งนั้น
อันบุคคลพึงประพฤติอย่างนี้ พระตถาคตอรหันต์เจ้าทั้งหลาย
ย่อมทรงอนุโมทนาอย่างที่ท่านยกขึ้นแสดงแล้ว

พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสคำนี้จบลงแล้ว ท่านพระสารีบุตร พระอริยะอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์บริษัทอันมีประชุมชนทุกเหล่าและสัตว์โลกพร้อม ทั้งเทวา มนุษย์ อสูร คนธรรพ์ ก็มีใจเบิกบานชื่นชมภาษิต ของพระผู้มีพระภาค ด้วยประการ


เขาบอกว่ารับธรรมมะแล้วจึงบำเพ็ญบารมี

เป็นไปได้ด้วยเหรอ

ที่ไม่มีบารมีแล้วรับธรรมมะได้