จุดหมายอยู่ตรงไหน เมื่อไหร่จะบุญจะเต็มเปี่ยม
เมื่อพูดคุยกัน จะไกลหรือใกล้ อยู่ที่ความรู้สึก

ถ้าเรามีกำลังใจมากๆ เป้าหมายแม้อยู่ไกล ก็จะเหมือนอยู่ใกล้
ถ้าใครมีกำลังน้อยๆ เป้าหมายแม้อยู่ใกล้ ก็จะเหมือนอยู่ไกล

ตัวอย่างเช่น เมื่อบอกให้คนเดินไปกินข้าว ที่ร้านอาหาร ที่ห่างออกไป 1 กิโลเมตร มีหลายคนจะร้องว่า โอ๊ยไกล
ลองดูสิว่า คนที่วิ่งมาราธอน นักวิ่งที่วิ่งกันทุกวัน ซ้อมกันอย่างนี้ สี่สิบกว่ากิโลเมตร เขาอาจรู้สึกว่าไกลนิดหน่อย แต่ก็ไม่ไกลเกินไปที่จะวิ่งจนถึง เพราะเมื่อลงแข่ง เขาก็จะวิ่งจนถึงเส้นชัยทุกครั้ง

จะไกลใกล้ จะเร็วช้า ถ้าได้เดิน ก็จะมีวันหนึ่งที่ถึงแน่นอน
อยู่ที่ว่า ได้เริ่มเดินทางเดินกันหรือยัง หรือเดินๆหยุดๆ นั่งพัก นอนพักบ้าง ที่แย่กว่านั้น เดินถอยหลังซะนี่ หรืออาจเดินเล่นวนไปวนมา หรือว่าอาจเดินหลงทาง ก็แล้วแต่

ถ้ามองเห็นจุดหมายเหมือนแสงรำไร ว่าตรงนั้นคือเป้าหมายให้ไปทางนี้ ก็เดินไปมุ่งไปทางนั้น ก็จะเข้าใกล้ไปยังเป้าหมายเรื่อยๆ แสงแห่งจุดหมายก็ย่อมแจ่มชัดขึ้นได้เองมากขึ้นๆ ซึ่งหากมีใครเดินวนเลี้ยวเข้าซอยบ้างก็คงแล้วแต่จะเลือกเดิน แต่เดินมุ่งไปจุดหมายก็ไม่ยอมให้คลาดไปจากเส้นทางที่มุ่งหวัง

ทางที่ดีที่สุดคือไปทางลัด ที่ตรง ที่ไม่ต้องคดเคี้ยวเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาไปไหน ก็จะถึงได้เร็วที่สุด ก็คือการดำรงตนอยู่ในศีลอันสูงสุด ประพฤติพรหมจรรย์ในขั้นสุดที่เพศภาวะของตนจะทำได้ และงดการคิดพูดทำชั่วทุกอย่าง มีสติ ประกอบสมาธิให้มั่นไว้ตลอด ก็คือจะได้ไม่หลงทาง และสร้างบารมีทุกด้านให้เต็มที่ เป็นการเสริมกำลังให้ไม่พร่องสักจุด

เมื่อหากรู้สึกย่อท้อ ก็จะรู้สึกเหนื่อยอย่างมาก ทั้งๆที่กายไม่เหนื่อยเท่าใดก็เหมือนเหนื่อยมาก
แต่ตรงข้ามแม้กายใจอาจเหนื่อยล้า แต่ถ้าไม่ท้อ ก็จะมีความสุขอยู่ได้อย่างสบายๆ และความเหนื่อยก็จะปลดทิ้งไปได้เมื่อได้นอนพัก หรือได้นั่งสมาธิสักครู่

ไม่มีสิ่งใดที่ทำแล้วไร้ผล
การทำงานใดๆ ย่อมเป็นการฝึกตัว ฝึกฝนตัวเราในด้านใดด้านหนึ่ง หรือแม้กระทั่งงานที่ทำซ้ำๆ ก็ยังเป็นการฝึกทักษะ ความชำนาญ หรือความเร็ว
เมื่อเราต้องเจองานใดๆที่ต้องทำซ้าๆ น่าเบื่อ หรืองานที่มีปัญหา งานที่ทำให้เราไม่ชอบ หรืออื่นๆ ก็เป็นโจทย์ที่ทำให้เราต้องใช้สติปัญญา คิดๆๆ ว่าจะแก้ไขปัญหาเหล่านี้ได้อย่างไร

ไม่ว่าจะเป็นการหาวิธีการทำงานให้เร็วขึ้น
หรือการหาทางทำงานให้ผิดพลาดน้อยลง ได้ประสิทธิภาพ ได้ผลงานมากขึ้น
หรือการหาวิธีทำให้ผู้อื่นมาช่วยงานเราอย่างเต็มใจ
หรือการทำงานให้รู้สึกสนุกมากขึ้น
หรือเทคนิคการทำงานแล้วทำยังไงให้เหนื่อยน้อยลง
หรือศิลปะการสอนงานให้ผู้อื่น

การฝึกฝนตนเองเป็นการพัฒนาตนเอง ทั้งทางด้านความสามารถทางกาย ทางความคิดเชาว์ปัญญา ทางศิลปะความสร้างสรรค์

สิ่งที่ดูเหมือนยาก น่าเบื่อ อาจเป็นขนมหวานได้ถ้าเราสู้ จวบจนฝ่าฟันมันไปได้
อยู่ที่ความคิดของเรา ถ้าเริ่มต้นกลัวหรือปฏิเสธที่จะเอาชนะมัน เราก็หมดโอกาสชนะ
ถ้าเราคิดในแง่ลบอย่างเดียว เราก็จะเห็นสิ่งต่างๆด้านเดียวตลอดไป และจะมัวคิดๆๆ คิดแบบเดิม ซึ่งไม่เกิดทางออกใหม่
ความสำเร็จที่แท้จริงไม่ได้อยู่บนเส้นทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ หากแต่มีขวากหนามและต้องใช้กำลังใจและความอดทนอย่างมาก

ถ้าเราสู้อย่างอดทน ประกอบปัญญาในทุกขณะ ไม่ยอมแพ้ไปเสียก่อน ทุกสิ่งจะดีขึ้นๆ
เริ่มต้นด้วยการสู้ ในใจของเรา สู้ด้วยการรักษาใจเราให้ใส ผ่องใส และสงบนิ่ง เมื่อเราเริ่มทำสิ่งต่างๆด้วยใจที่ตั้งมั่นไม่หวั่นไหว เราจะมองเห็นทางแก้ได้ไม่ยาก มองสิ่งต่างๆอย่างอยู่เหนือปัญหา

เพราะถ้าเราจมอยู่ในปัญหา ก็เหมือนจมอยู่ในน้ำ ก็จะไม่สามารถรู้สึกหรือสัมผัสได้ว่า อากาศเหนือน้ำมีอยู่จริง

ต้องมีความมุ่งมั่น และไม่ย่อท้อ ในการประคองตนเพื่อจะสร้างแต่ความดี
แข็งใจไว้ ปลอบตัวเองให้ได้ อดทน อดกลั้น และอดใจ ที่จะยืนหยัดในเส้นทางการสร้างบารมีให้ได้
ถ้าหากสามารถรักษาตนเองให้อยู่ในครรลองเส้นทางบุญได้ตลอด
ความสำเร็จ ย่อมเป็นของผู้เปี่ยมด้วยความเพียร ที่ได้ทำความพยายามมาดีแล้ว

เจ้าของบ้านเขายังไม่รู้ แล้วผู้ที่จะไปติดจานก็จะเก้อนะคะ เพราะไม่ได้มีการตกลงกันก่อน สมมติว่าเมื่อไปถึงแล้ว เจ้าของบ้านจะให้เข้าบ้านหรือคะ?

ท่านควรพูดคุยแนะนำเรื่องคุณประโยชน์ของธรรมะผ่านดาวเทียม ให้กับเจ้าของบ้านให้เรียบร้อยก่อนดีกว่าค่ะ จะได้ใจใสๆด้วยกันนะคะ

ทำอะไรยากๆ ทำสิ่งที่เราคิดว่ายากนะ สิ่งดีๆ ที่ใครๆเขาทำได้ยากกันน่ะ
แต่เมื่อเราทำได้สำเร็จ ก็จะปลื้มเองล่ะ

เลือกทำตาม ศีลและธรรม
ทำอย่างเราชอบ ที่ไม่ผิดศีล อะไรผิดศีล ไม่ทำ
ทำอย่างเราชอบ ที่ไม่ผิดธรรม อะไรผิดธรรม ผิดจารีต ผิดประเพณีที่ดีงาม ผิดกฎหมาย ไม่ทำ
ทำอย่างที่เหมาะควร ในสถานการณ์นั้นๆ

- จังหวะที่เราควรให้ผู้ใหญ่เลือก หรือเป็นหน้าที่ของผู้ใหญ่เลือก เราก็ทำตามผู้ใหญ่ เช่น ยามที่เรายังเป็นเด็ก เป็นวัยรุ่น ควรต้องทำตามผู้ปกครอง หรือเราเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา เป็นลูกน้องก็ต้องทำตามคำสั่งหัวหน้า แต่ต้องอยู่ในกรอบศีลธรรม แต่หากเรามีความเห็นที่ต่างจากผู้ใหญ่ ก็หาทางเสนอด้วยศิลปะการพูด หรือนำเสนอที่อ่อนน้อม อย่างเหมาะกับกาละเทศะ

- จังหวะที่เราต้องให้เป็นผู้เลือกด้วยตนเอง หรือเป็นสิทธิ/หน้าที่ของตัวเองที่จะเลือก เราก็ทำตามเหตุและผลและความถนัดความชอบ เช่น วัยรุ่นที่จะเลือกคณะเรียนในมหาลัย หรือเลือกอาชีพ เป็นต้น ฟังคำผู้ปกครองหรือผู้ใหญ่มาตรองดูแต่ไม่ใช้การโต้เถียง หรือเมื่อเราเป็นหัวหน้า-เป็นผู้ใหญ่ที่ต้องตัดสินใจ ก็ต้องชัดเจนเด็ดขาดมีความเป็นธรรม (และต้องอยู่ในกรอบศีลธรรมเช่นกัน)

ซอง ก็เป็นสิ่งอำนวยความสะดวก เวลาเกิดจิตศรัทธา
เมื่อก่อน บางคราวยามบอกบุญ เมื่อผู้รับฟังเกิดกุศลศรัทธาอยากทำบุญ ก็เอ๊ะ ไม่มีซองเลยล่ะ ไม่อยากใส่ตังค์ทำบุญกับเงินส่วนอื่น เดี๋ยวไปหาซองก่อนนะ เดี๋ยวพี่ค่อยกลับมาทำ แล้วบางคราวเขาก็อาจลืมไป หรือเลยไปใช้เงินกับอย่างอื่นเลยหมดตังค์ซะก่อน

ก็ถ้ามีซองแจกไว้ก่อน ไม่รู้วันนี้จะเจอใครบ้าง จะเจอกี่คนก็ยังไม่แน่ ก็เลยพกซองสำรองไว้ หากซองพิมพ์หน้าไม่มี ซองเปล่าก็ยังดี ไว้เป็นอุปกรณ์ควบกับธรรมาวุธ ก็ช่วยให้สะดวกดี

เมื่อเสร็จกระบวนสร้างบุญ เป็นยานให้ปัจจัยได้อาศัยอยู่ภายในได้ระยะหนึ่ง พอได้ทำการเชื่อมต่อสมบัติ เชื่อมเส้นทางสู่สวรรค์ ให้กับมนุษย์หน้าใสทั้งหลายได้อิ่มเอมแล้ว เสร็จแล้วซองก็คืนสภาพสู่สามัญ เอาไปใส่อะไรก็พอได้บ้าง แต่ก็ไม่สะดวกนักเพราะมีการเขียนหน้าซองแล้ว ก็พึงแปรเป็นเยื่อมาทำกระดาษใหม่ เพื่อรักษาสุขภาพของโลก ค่อยๆใช้ทรัพยากรธรรมชาติอย่างเต็มประสิทธิภาพที่สุด

สมัยนี้เขาฮิตถุงผ้ากัน แต่สาธุชนเราก็มีถุง(ผ้า)ทองกันมาตั้งนานแล้ว ล้ำกว่าใครๆมาหลายปีนัก แถมสวยงามด้วย เวลาถวายถุงผ้าสีทองแลดูเหลืองอร่ามน่าชื่นใจ แถมใช้แล้วใช้ใหม่ได้อีก ถ้าเลอะก็ยังเอาไปซักได้

ก็ขออนุโมทนาบุญกับผู้มีจิตใจรักบุญและรักสิ่งแวดล้อมทุกท่านละกันนะคะ : )

อนุโมทนาบุญกับทุกท่านค่ะ สาธุ

อืม ในโลกปัจจุบัน การเป็นเปรตนั้นไม่ยากเลย
การทำความดีในโลกสมัยนี้กลับกลายเป็นของหาได้ยาก ในสังคมที่คนทำความไม่ดีกลายเป็นเรื่องธรรมดาไป

ฉะนั้น มนุษย์ที่ทำความดี ก็ต้องรักษาซึ่งกันและกัน คือส่งเสริมสนับสนุน และให้กำลังใจเพื่อการทำดีกันมากๆ จะได้พลิกสังคมที่ไม่ดีให้ฟื้นกลับมาเป็นสังคมที่ดี
(จะได้มีบุญเผื่อแผ่ให้แก่เปรตที่ต้องการส่วนบุญด้วย)

ขอให้คุณแม่ คือคุณมิรันตี วิสุทธิแพทย์ หายป่วยทุกอย่าง กลับมาแข็งแรงปกติ และได้โอกาสสร้างบุญบารมีอย่างเต็มที่ต่อไป

นั่งหงายหลัง บางคนก็เป็นนะคะ แบบโยกเยกไปมาสักสิบรอบ แล้วโยกหงายหลัง หรือไปด้านข้างก็มี
ลองเอาเบาะที่ไม่นิ่มมากมารองหรืออาสนะซ้อนหนาขึ้นมาหน่อย มารองที่ก้น ตัวจะได้โน้มไปข้างหน้านิดนึง และส่วนหลังจะได้ไม่ต้องเกร็งโดยไม่รู้ตัว

หรือง่วงมาก่อนที่จะมานั่ง ก็จะหลับได้ง่ายด้วย ก็ล้างหน้าล้างตาก่อนมานั่งสมาธิ จะช่วยให้สดชื่นขึ้นได้

นั่งสมาธิทุกวัน และออกกำลังกายบริหารร่างกายไปด้วย ร่างกายจะได้สมดุล และแข็งแรงด้วย บางท่านก็ทำโยคะเป็นการบริหารร่างกายซึ่งดีมาก ช่วยยืดเส้นสาย(ที่อาจยึดได้ในระหว่างที่เราทำการงาน หรืออยู่ในอิริยาบถใดๆนานเกินไป)

กายที่สมดุล ใจที่สงบ จะช่วยทำให้สมาธิก้าวหน้าสะดวกค่ะ

เป็นเพราะกรรมดึงดูดมาเจอกัน แม้อยู่ไกลกัน ก็ยังมาเจอกันได้

ส่วนบางคน เป็นเพราะกรรม เลยไม่ได้เจอกันซักที

ขออนุโมทนาบุญค่ะ สาธุ
คุณยายอาจารย์ท่านจะเมตตาทุกคน โดยเฉพาะคนที่ขยันนั่งธรรมะ ท่านจะเอ็นดูเป็นพิเศษ