7 replies to this topic

[ไชยานุภาพ ปราบหงสาวดี]

กระผมมีข้อสงสัยมาซักถามดังนี้ครับ

๑. ความหมายของคำว่า “การฉันอาหารคณโภชน์” อันเป็นหนึ่งในอานิสงส์ตามพระธรรมวินัยของภิกษุผู้ได้กรานกฐินและอนุโมทนาแล้ว มีความหมายว่าอย่างไร?



๒. อาบัติมหานิสสัคคีย์ ผมทราบมาว่าอาบัติกองนี้ เป็นอาบัตินอกพระปาฏิโมกข์ แต่ท่านพอจะทราบรายละเอียดและความหมายของอาบัติดังกล่าวหรือไม่ครับ? หากท่านทราบ ขอความกรุณาอธิบายให้เข้าใจแบบพอสังเขปด้วยครับ



๓. ที่ว่าการรับประทานอาหารมื้อเย็นนั้น จัดเป็นเสบียงแห่งกามสำหรับผู้ประพฤติธรรมนั้น เป็นเช่นไร? ทำไมการรับประทานอาหารมื้อเย็นจึงเป็นเสมือนดั่งชนวนที่ทำให้ดวงจิตของผู้บำเพ็ญพรตแล่นไปในอารมณ์เช่นนั้น? (เรื่องนี้ผมทราบดี เพราะได้ยินมาหลายกระแส หลายความคิด อยากทราบว่าทรรศนะและเหตุผลของท่านที่มีต่อเรื่องนี้เป็นเช่นไร? บอกไว้ก่อนว่า ผมมิได้มีเจตนามาลองภูมิท่านนะครับ)



๔. ในคัมภีร์ปรมัตถทีปนี ได้มีการกล่าวถึงพระโสดาบันอยู่จำพวกหนึ่ง ซึ่งเป็นพระโสดาบันที่มีความยินดีในการเวียนว่ายในสังสารวัฏ (วัฏฏาภิรตโสดาบัน) อยู่ ๗ ท่าน ดังปรากฏมีพระนามและรายนามดังต่อไปนี้

๔.๑ สมเด็จพระอมรินทราเทวาธิราช

๔.๒ อนาถบิณฑิกเทวาโสดาบัน

๔.๓ วิสาขาเทพนารีโสดาบัน

๔.๔ มหารถเทวาโสดาบัน

๔.๕ จูฬรถเทวาโสดาบัน

๔.๖ อเนกวรรณเทวาโสดาบัน

๔.๗ นาคทัตตเทวาโสดาบัน


กระผมมีความสนใจในประวัติของท่านนาคทัตตะ เนื่องจากยังไม่เคยได้ยินได้ฟังจากที่ใดเลย ท่านพอจะมีประวัติของท่านนาคทัตตะบ้างหรือไม่ครับ? ถ้ามี ขอความกรุณาได้นำมาลงไว้ในหมวดธรรมกถึกให้ด้วยนะครับ ขอบพระคุณมากครับ

[LiL' Faery]

( beaming ) long time no seen..... ( waiting to read/listening the answer )

[หยุดอะตอมใจ]

โห ยากจัง เดี๋ยวขอเวลาสักหน่อยนะครับ

[hk_girlza]

รอฟัง คำอธิบาย เหมือนกันค่ะ

อนุโมทนา สาธุ ^0^

[samana072]

1. การฉันคณโภชน์ คือ การฉันอาหารเป็นหมู่ตั้งแต่ 4 รูปขึ้นไป คือ ฉันล้อมวง (ปกติสมัยพุทธกาลจะฉันอาหารเรียงเป็นแถวหรือไม่ก็แยกกันฉัน) เว้นไว้แต่คราวจำเป็น เช่น คราวมีข้าวยากหมากแพงหาอาหารยาก จึงสามารถขออาหารมานั่งฉันรวมกันได้ เป็นต้น
เหตุที่บัญญัติข้อนี้ก็เพื่อสกัดความคิดมิชอบของพระเทวทัต คือ ตนได้แนะนำพระเจ้าอชาตศัตรูให้ฆ่าพระบิดา เป็นเหตุให้ประชาชนเสื่อมศรัทธา เมื่อไม่มีศรัทธาพระเทวทัตมีจิตคิดว่า “เราควรเกาะกลุ่มกันไว้ ไม่ควรแตกแยกกัน” ก็เลยพาหมู่คณะไปหาลาภข้างหน้าโดยแยกย้ายไปขออาหารตามหมู่บ้าน แล้วนำมาฉันรวมกัน ทำให้ชาวบ้านเห็นแล้วก็ติเตียนโพนทะนาว่า “ทำไมสมณะศากยบุตรถึงเที่ยวขออาหารมาฉันตามชอบใจกันเล่า ไม่น่าเลื่อมใสเสียเลย”
และสาเหตุอีกประการหนึ่งก็คือ ในสมัยก่อนนั้นถือปฏิบัติเคร่ง การฉันล้อมวงกันทำให้ดูเหมือนว่าไม่สำรวมด้วย
แต่ในคราวพิเศษ เช่น กฐิน จึงอนุโลมสามารถฉันคณโภชน์ได้ ไม่ต้องกังวลกับเรื่องข้อบัญญัติมากไป จะได้ทำการกรานกฐินได้สะดวก

2. ที่ว่าอาหารเย็น เป็นเสบียงกามสำหรับผู้บำเพ็ญพรตก็เพราะว่า มันจะทำให้เพาะเชื้อแห่งความอยากนั่นเอง เมื่ออยากก็ต้องแสวงหา เมื่อแสวงหาก็ต้องมีกังวล..ไม่จบ ที่จริงอาหารทุกมื้อก็จัดว่าเป็นเสบียงกามทั้งสิ้น หากบริโภคเกิน ไม่พอดี ในสมัยก่อน พระธุดงค์จะฉันแค่มื้อเดียวต่อวันเท่านั้น(ส่วนใหญ่จะเป็นมื้อเช้า) ไม่ได้ 2 มือต่อวันเหมือนพระทั่วไป ท่านเห็นว่า พอดีของท่านขอแค่มื้อเดียวก็เพียงพอ จึงตัดมื้อที่เกินจำเป็นออกเพื่อตัดความกังวลในการแสวงหา เหมือนอย่างงบประมาณของบริษัท ถ้ามีงบไหนเกินจำเป็น ก็ตัดงบประมาณนั้นออก เพื่อให้มีรายรับรายจ่ายพอดีนั่นเอง
เรื่องของเรื่องก็คือ ความอยากทำให้เกิดทุกข์...........

3. มหานิสสัคคิยปาจิตตีย์นั้น ยังไม่เคยได้ยินเหมือนกัน มีแต่นิคสัคคีย์ธรรมดา (ยังไม่ได้มหา) ถ้ายังไงรบกวนช่วยหาตัวอย่างมาให้ดูด้วย

4. นาคทัตตเทพบุตร เป็นเทวดาตนหนึ่งที่ภูเขาคันธมาทน์ เคยถวายน้ำนมและเนยใสซึ่งเกิดด้วยอานุภาพบุญแด่พระสิวลีและภิกษุสงฆ์ 500 รูป ในพระไตรปิฎกปรากฏรายละเอียดตรงนี้ที่เดียว คิดว่าน่าจะเป็นคนเดียวกันกับนาคทัตตโสดาบันที่เอ่ยถึงในจำนวนวัฏฏาภิรตโสดาบัน 7 คนนั้น

หมายเหตุ รายละเอียดเพิ่มเติมของนาคทัตตเทพบุตร ให้ไปดูที่ อรรถกถาภัททิยวรรคที่ ๕๕ เถราปทาน สีวลิเถราปทาน เล่มที่ 72 หน้า 346

[ไชยานุภาพ ปราบหงสาวดี]

ขอกราบขอบพระคุณท่าน Samana072 เป็นอย่างสูงด้วยครับ สาธุ... สาธุ... สาธุ... อนุโมทามิ

[วัดในดวงใจ]

สาธุ

[usr21748]

ธรรมะพระพุทธองค์ทรงตรัสสอนไว้นั้น ถ้าจะกล่าวไปแล้วในทุกๆหมวดทุกๆข้อ ไม่มีอะไรซับซ้อน ( เฉพาะบุคคลที่รู้จักคำว่า ธรรมะคืออะไร ) ปัญหาทั้งหมดส่วนใหญ่แล้ว มาจาก อวิชชาตัวเดียว อวิชชานั้นมีพื้นฐานมาจาก ถือความเข้าใจของตน ว่า ดีกว่า คำสอนของพระพุทธเจ้า ( พระผู้ที่ไม่ได้สอนมนุษย์ด้วยความอยากของพระองค์ เพราะดับแล้วไม่เหลือแล้ว) คำสอนของพระองค์นั้นมีความบริสุทธิ์ล้วนๆ ไม่มีสิ่งอื่นใดเจือปนในคำสอน อยากดื่มพระธรรมเหมือนพระองค์ แต่ยังกลัวว่า ไม่สุขจริง ตรงนี้ คือ อวิชชา
วิธีการที่งายที่สุด คือ อ่อนน้อมต่อพระรัตนตรัย โดยไม่มีลิมิต ไม่มีขีดจำกัด ไม่มีข้อปฎิเสธ ไม่สงสัยในคำสอนใดๆ การอ่อนน้อมต่อพระรัตนตรัย ( แต่ไม่อ่อนน้อมต่อ กิเลสมารทั้งปวง ) จะทำให้จิตใจนั้นเป็นดั่ง ภาชนะที่อ่อนนุ่มไม่มีลิมิต ไม่มีข้อยกเว้นไม่มีขีดจำกัด สามารถรองรับได้ ทุกๆสภาวะ เมื่อ มีจิตใจเป็นแบบนี้ เมื่อไร ท่านจะรับรู้ได้ว่า ทันทีเลยว่า ธรรมนั้นเป็นของง่าย ไม่ต้องคิดไปในสิ่งใดๆ เพราะ คิด ก้อเป็นธรรมะ ไม่คิดก็เป็นธรรมะ แต่เป็นธรรมะที่ ไม่มีโทษใดๆ
ขอสติปัญญาจงบังเกิดแด่ท่านทั้งหลายให้สูงยิ่งๆขึ้นไปเถิด สาธุ