เกิดคนเดียว ตายคนเดียว
ชีวิตเราเกิดมาคนเดียว
ตายก็คนเดียว
จะมัวไปห่วงใครไม่ได้
ตัวเราเองยังเอาตัวไม่รอด
เมื่อตัวเราเองยังเอาตัวเองไม่รอด
ยังไม่มีที่ยึดที่เกาะแน่นอน
ก็แสดงว่าตัวเรายังไม่แน่จริง
อาจจะเสียทีพญามารเมื่อไรก็ได้
เกิดมาแล้ว
พบพระพุทธศาสนาแล้ว
พบวิชชาที่สำคัญ
และมีประโยชน์ที่สุดแล้ว
ยังไม่รีบขวนขวาย
เมื่อยังหนุ่มยังสาวอยู่
แล้วจะรอไปเมื่อไร
เมื่อแก่แล้วก็ทำอะไรไม่ได้
เรายังไม่รู้แน่ว่า
จะตายเมื่อไร
เกิดปุบปับตายไป
มิตกนรกหรือ?
ไม่กลัวว่า เกิดมาแล้ว
จะเป็นโมฆะหรือ?
ไม่เสียดายเวลาหรอกหรือ?
ชีวิตนี้เกิดมาสร้างบารมี
บุญที่ได้เพิ่มขึ้นก็รักษาให้ดี
มีแต่บุญเท่านั้นที่จะช่วยเราได้
บุญละเอียดเป็นบุญที่สำคัญมาก
เรายังทำบุญละเอียดน้อยอยู่
แล้วเราจะหวังอะไรกับชีวิต
ถ้าเกิดมาครั้งนี้
เพื่อให้เป็นโมฆะ
แล้วจะเกิดมาทำไม?
เห็นแก่คุย เห็นแก่เล่น
เสียเวลาเปล่า ๆ
เราได้อะไรบ้าง?
ลองนึกดูก็จะรู้ว่า
เราขาดทุน หรือกำไร
ระวังเอาไว้
บุญต้องรักษาให้ดี
ถ้ารักษาไม่ดี
ไม่นึกถึง ไม่เอาใจใส่
บุญก็น้อย
บุญก็ไม่หลั่งไหลมา
ถ้าเรานึกไว้เรื่อย ๆ
บุญก็ส่งต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ
อนาคตเราจะหวังอะไรอีก
หวังความงาม
ในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส
อย่างนั้นหรือ?
จงคิดให้ดีก่อน
ก่อนที่จะทำอะไรลงไป
ผิดแล้วจะแก้ไม่ทัน
นอกจากจะทำใหม่
คำสอนคุณยายอาจารย์
