พบการปิดใช้งาน Javascript

คุณกำลังใช้งานแบบปิดการใช้ Javascript บางฟังก์ชันอาจใช้งานไม่ได้ กรุณาเปิดการใช้งาน Javascript หากต้องการใช้งานฟังก์ชันแบบสมบูรณ์

1 คะแนน

ข้อคิดที่ได้จาก การจับแต่ดีบนป้ายจารึกบนหลุมฝังศพ

เริ่มโดย Dd2683, Dec 23 2006 04:08 PM

คุณไม่สามารถตั้งกระทู้ใหม่ได้
กรุณาลงชื่อเข้าใช้เพื่อตอบกระทู้

ไม่มีการตอบกลับในกระทู้นี้

#1 Dd2683

Members
2477 โพสต์

Gender:Male
Location:กรุงเทพ มหานคร
Interests:ความรู้ในพระพุทธศาสนา-วิชชาธรรมกาย<br />ผลแห่งการปฏิบัติธรรม

โพสต์เมื่อ 23 December 2006 - 04:08 PM

ผมได้อ่าน GM Magazine 341 / vol. 21 December 2006
ชอบใจ Editor’s Note โดย โตมร ศุขปรีชา
จึงนำมาฝากเป็นข้อคิดดีๆ อีกเรื่อง ครับ

Editor’s Note
โดย โตมร ศุขปรีชา
( คัดมาบางส่วน )

เมื่อไม่นานมานี้เวลาเห็นถ้อยคำสรรเสริญผู้ตายบนหลุมศพ ผมมักนึกค้าน
เพราะคำสรรเสริญผู้ตายทั้งหลายมักสรรเสริญจริงๆ คือ
ยกย่องผู้ตาย จนเหลือเพียงด้านดีของเขาเท่านั้น
ขณะที่ด้านร้ายหรือด้านมืดหายไปไม่เหลือหลอ

ผมเคยคิดว่า คำสรรเสริญผู้ตายแบบนี้เป็นการคิดด้านเดียว
เหมือนหยิบลูกเต๋าขึ้นมาพลิกดูสีขาวเพียงด้านเดียว
แต่จงใจลบด้านเลวร้ายอื่นๆให้หมดผู้ตายจึงมักเป็นคนเลอเลิศ ไม่มีความร้ายใดๆเหลืออยู่
ทั้งที่เวลามีชีวิตอยู่ อาจถูกก่นด่า ประณามในหลายเรื่อง แต่ก็มักไม่มีใครพูดถึง
.....
แต่เพิ่งไม่นานมานี้นี่เอง ที่ผมคิดได้ว่า เวลาที่เราต้องจากใครสักคนไปนานๆ
เรามักเลือกที่จะหลงลืมหรือละเลยเรื่องเลวร้ายของเขา
สิ่งที่ตรึงอยู่ในความทรงจำของเรามักมีแต่เรื่องดีงาม
......
เราส่วนใหญ่ก็มักเป็นอย่างนี้ไม่ใช่หรือ
เวลาอยู่กันไปนานๆ ข้อเสียของอีกฝ่ายก็มักผุดขึ้นมา แล้วก็ใหญ่โต หนักขึ้นทุกทีๆ
จนในที่สุดก็ยอมรับกันไม่ได้

แต่ครั้นแยกแยกจากกันไปนานพอ
ความทรงจำรำลึกมักหลงเหลือมีเพียงคุณงามความดี
เรื่องดีๆที่แต่ละฝ่ายทำให้แก่กัน

และมันก็เป็นอย่างนั้น จนกว่าเราจะมาพบกันใหม่

ความตาย คือ การแยกกันครั้งสุดท้าย
และมนุษย์ตระหนักดีว่า สิ่งที่จะหลงเหลืออยู่ในหัวใจของแต่ละฝ่ายก็คือ
ความดีและความงามของพวกเขา จึงมักไม่จารึกบนหลุมศพด้อยถ้อยคำเลวร้าย

สิ่งที่เหลืออยู่จึงเป็น “ความจริง ” ในอนาคต
เมื่อหัวใจของพวกเขาลืมเลือนเรื่องเลวร้ายจนหมดสิ้นแล้ว

ใกล้จะปีใหม่แล้ว บางทีเราอาจต้องพิจารณาร่วมกันว่า

เพราะเหตุใด เมื่ออยู่ร่วมกัน เราจึงมักไม่ค่อยเห็นความดีซึ่งกันและกัน

ต้องรอให้เกิดการพลัดพรากก่อนกระนั้นหรือ
เราจึงมองเห็นคุณค่าของอีกฝ่าย

บางทีนั่นอาจจะสายเกินไป

เราอาจทำได้มากที่สุดเพียงแค่
เขียนชื่นชมใครคนนั้นบนคำจารึกบนหลุมฝังศพ
แต่ไม่ได้บอกเขาด้วยตัวเอง

โตมร ศุขปรีชา

*** มนุษย์มักลืมหรือมองข้าม สิ่งดีๆที่ตนเองมี หรือสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว
จนกระทั่ง สูญเสียสิ่งนั้นไป ...... อีกครั้ง . และอีกครั้ง ... และอีกครั้ง ... ๆ ..... ๆ ***