ตัวดิฉันเองเริ่มเขาวัดปลายปี 49 และเพิ่งทราบว่าตัวเองป่วยด้วยโรคมะเร็งประมาณเดือนมีนา ปี50 ได้มาวัด ปฏิบัติธรรมจนกระทั่งทุกวันนี้ ถ้าไม่บอกว่าป่วยหนัก จะไม่มีใครทราบเลยค่ะ เพราะสภาพภายนอกดูดีและเหมือนคนปกติมากค่ะ ทั้งทีสังขารนี้เป็นรังแห่งสารพัดโรค ผลของการรักษาโดยทำเพียงแค่ทานยาและปฏิบัติธรรมเท่านั้น ตั้งแต่ทราบว่าป่วยจนถึงปัจจุบันนี้ก็เป็นเวลา 2 ปี 7 เดือนแล้ว (ชีวิตส่วนมากจะอยู่คนเดียวค่ะ) ยังดำรงชีวิตอยู่ได้ แม้จะอ่อนแอลง และอ่อนเพลียง่าย น้ำหนักเริ่มลด แต่ก็ไม่ท้อค่ะ ที่เล่าเรื่องส่วนตัวคร่าวๆให้ท่านเพื่อนๆสมาชิก DMC.TV ได้อ่านนี้ เพียงอยากจะขอคำแนะนำว่า ถ้าถึงเวลาที่จะต้องเดินทางจริงๆ ดิฉันควรจะต้ิองเตรียมตัวอย่างไรค่ะ เนื่องจากเวลานี้ประสบการณ์ภายในเป็นเพียงการนั่งนิ่งๆ ใจว่างๆ ที่เริ่มจะเป็นท่านอนมากกว่าท่านั่ง(เพราะเริ่มเจ็บปวดเวลานั่งนานๆ ถ้านอนลงจะทำสมาธิได้นานกว่า) ยังไม่พบกับความสว่าง หรือองค์พระ ที่ศูนย์กลางกายหรือตกศูนย์เลยค่ะ เรียกว่าเป็นแชมป์นั่งนานมากกว่าค่ะ เหมือนไม่มีความก้าวหน้า แต่ก็รู้สึกเป็นสุขที่ได้นั่งสมาธิค่ะ เกรงว่าผลการปฏิบัติธรรมเพียงเท่านี้จะไม่เพียงพอที่จะเดินทางไปเทวโลก (ดุสิต)ได้ เคยฟัง MP3 เสียงนำนั่งของหลวงพ่อ ก็ยังไม่พัฒนาอะไร นอกจากทฤษฏีค่ะ ปฎิบัติไม่เป็นค่ะ บางครั้งเกิดความกังวลเกี่ยวกับศูนย์กลางกายมาก(ภพนี้ชาตินี้คงนำปัญญาบารมีมาน้อย) รบกวนท่านผู้รู้เมตตาชี้แนะด้วยนะคะ
ขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ.......สาธุ