มี 9 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[cheterkk]

ขายอาหารสัตว์บาปหรือไม่ครับ เพราะขายอาหารไปเลี้ยงสัตว์ พอมันโตคนเลี้ยงก็ขายไปฆ่า จะเรียกว่าเราส่งเสริมให้เขาเลี้ยงสัตว์เพื่อฆ่าได้ไหม อย่างไรครับ

[Super Bright]

บาปสิครับ ถ้าอาหารสัตว์นั้นคือ ปลวกเป็นๆ เอาไปเลี้ยงไก่

หรือขายไส้เดือนให้ตกปลา ทำเหยื่อตกเบ็ด อย่างนี้บาปเต็มๆ

[Super Bright]

ถ้าขายเพดดีกรี หรือวิสกัส คงไม่มีใครซื้อไปเลี้ยงฟาร์มสุนัขที่ซากนนะคอนน่ะครับ ก็คงไม่บาปครับ..

[cheterkk]

ขยายความ ผมหมายถึงอาหารสัตว์เป็นกระสอบ เช่น CP  bratago ที่ใช้เลี้ยงหมู เป็ด ไก่ เป็นต้นนะครับ  หรือกรณีสหฟาร์มคือเป็นผลกรรมการฆ่าไก่ขายหรือป่าวละครับ ธุรกิจถึงมีปัญหาได้

[WISH]

ขายอาหารสัตว์ไม่ใช่มิจฉาวณิช ไม่ใช่การขายยาพิษ

 

การค้ามันจบตั้งแต่ผู้ซื้อจ่ายปัจจัย แล้วนำสินค้าครบจำนวน ได้คุณภาพ ตามข้อตกลงและความพอใจกลับไป

 

ถ้าจะมองบาปผู้ค้า คือ เรื่องปลอมปนอาหาร คุณภาพต่ำกว่ามาตรฐาน  หรือยักยอก นำอาหารหมดอายุมาค้า นอกกฏหมายเลี่ยงภาษี ฯลฯ

 

ส่วนผู้ซื้อจะนำไปทำอะไรนั้น นอกกรอบของผู้ค้าแล้ว ใยต้องไปพ่วงงานผู้ซื้อให้เปลืองเวลาเล่า?

[ทัพพีในหม้อ]

อย่างที่เคยเรียนให้ทราบหลายครั้งแล้ว  ว่าจะตัดสินการกระทำใดว่าบาปหรือไม่บาป  ให้ใช้องค์แห่งศีลเป็นที่ตั้ง  พิจารณาประกอบด้วยเจตนาของผู้กระทำเพื่อที่จะหาข้อสรุปว่า  การกระทำนั้นละเมิดศีลหรือไม่  จัดเป็นบาปหรือไม่

 

ตามที่ท่านเจ้าของกระทู้ได้ตั้งมา  ถ้าดูจากองค์แห่งศีลแล้ว  ก็ไม่ได้มีอะไรล่วงละเมืดองค์แห่งศีล  สินค้า  ถือเป็นสินค้าสุจริต

 

แต่ถ้าพิจารณาเจาะลึกลงไปที่คำว่า  ค้าอาหารสัตว์ ก็ให้ท่านเจ้าของกระทู้พิจารณาตรงเจตนาของการค้านั้น  ถ้าเรา  "แค่" ค้าขายอาหารสัตว์  แค่นั้น  ใครจะซื้อก็ได้  ใครจะเอาไปทำอะไรเราก็ไม่ไปผูกใจด้วย  ก็จะกลายเป็นแค่การค้าขายธรรมดาทั่วไปเท่านั้น  ซื้อมา  ขายไปแบบสุจริต

 

แต่ถ้าท่านเอาใจไปผูกกับเขาไว้  คือ  คิดว่าอาหารที่เราขาย   ต้องเอาไปให้สัตว์ที่จะต้องถูกฆ่าเป็นอาหารแน่ๆ  ถ้าท่านยินดีกับความคิดนี้  ท่านก็จะมีส่วนในการอนุโมทนาบาปนั้น  หรือแม้กระทั้งท่านไม่ยินดี  เกิดความสลดสังเวชใจ  ท่านก็เพาะความเศร้าหมองขึ้นไว้ในใจโดยไม่เกิดประโยชน์อะไร

 

การวางอุเบกขา  หรือการวางใจเป็นกลาง  คือ  พิจารณาที่ตัวเราก่อนว่าเรามีข้อตำหนิ  ผิดพลาด  ล่วงเกินตรงไหน  หรือไม่  อย่างไร  ไม่เอาใจไปผูกติดกับผู้หนึ่งผู้ใด  หรือสิ่งหนึ่งสิ่งใด  ถ้าพิจารณาดีแล้วก็จบแค่นั้น  เปรียบเสมือน  คนขายมีด  ถ้่าลูกค้าซื้อไปทำอาหาร  เราก็ไม่ได้รู้รสอาหารนั้นด้วย  ในทำนองเดียวกัน  ถ้าลูกค้าซื้อไปทำร้ายคน  ทำไมเราจะต้องไปกังวลว่าเราจะมีส่วนในการทำร้ายนั้นด้วย

 

ขอย้ำอีกครั้ง  ศึกษาองค์แห่งศีลให้เข้าใจ  และหัดพิจารณาแยกแยะเจตนา  แค่นี้ท่านเจ้าของกระทู้ก็จะสามารถตัดสินใจอะไรได้ง่ายๆ แล้วครับ

 

ปล.กราบขออภัยหลวงพี่ WISH ด้วยครับ  ไม่ได้พิจารณาคำตอบของหลวงพี่ก่อน  เพราะการตอบกระทู้เวลาเดียวกัน

[WISH]

ใจตรงกัน เวลาเดียวกันได้นะ

[cheterkk]

เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณครับ เพราะผมค้าอาหารสัตว์อยู่นะครับ จึงต้องไปพื้นที่สำรวจจุดเลี้ยงสัตว์ด้วยนะครับ คือต้องเดินทางหรือติดต่อบ่อกุ้ง บ่อปลา ประมาณนี้เป็นต้นครับ

[น้องวันใหม่]

คงเหมือนร้านขายยา ถ้ามีคนมาซื้อยาพาราเซตามอลไปกินฆ่าตัวตาย เราก็คงไม่ได้บาปไปด้วย เพราะเราไม่ได้มีส่วนรับรู้ตรงนั้น

เอิ่ม แล้วสัตว์พวกหมู เป็ด ไก่ ส่วนใหญ่ก็เลี้ยงไปฆ่าไหม ถ้ายังไม่สบายใจ น่าจะเปลี่ยนไปขายอย่างอื่นดีกว่า..

[ทัพพีในหม้อ]

ในทางพระพุทธศาสนาถึงได้มีธรรมะการวางใจ ในเรื่องอุเบกขา  ขึ้นมากำกับใจไงครับ

 

ถ้าพิจารณาแล้ว  เราไม่ได้ล่วงละเมิดศีลข้อใดๆ  ก็จบได้แค่นี้  แต่กับบางท่านอาจจะจิตอ่อน  คิดต่อยอด  เอาใจไปผูกพันให้ตัวเองรู้สึกเป้นทุกข์ขึ้นมาโดยไม่จำเป็นซะงั้น  ก็เลยต้องมีบทฝึกใจ  ให้รู้จักวางใจเป็นกลาง  ใสๆ  รู้จักปล่อยวางให้ได้เพิ่มเข้ามา  ประเภท  ช่วยได้ก็ช่วย  แต่ถ้าช่วยไม่ได้ก็ต้องวางเฉย  เป็นการทำให้ใจหมดความกังวลนอกตัวที่ไม่เกี่ยวข้องกับเราได้ครับ

 

อาจจะฟังดูเหมือนไร้น้ำใจ  แต่อย่าลืมว่า  ช่วยได้ก็ช่วย  และถ้าเราช่วยไม่ได้  เราจะไปทุกข์ร้อนด้วยทำไม  สู้รักษาใจเราให้ใสๆ  ไม่ยินดี  ยินร้ายจะได้ประโยชน์มากกว่าจริงไหมครับ

 

พระพุทธศาสนาแยบคายแบบนี้แหละครับ  ยิ่งศึกษายิ่งสนุก