มี 11 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[สิริปโภ]

เมื่อหลายวันก่อน โดนัท สุนัขตัวที่ผมรักที่สุดที่ผมเลี้ยงไว้ได้ตายลงครับ คืออยู่ดีๆพี่สาวก็เอามันไปฉีดยาแก้คัน พอมันกลับมามันก็นอนซม น้ำลายฟูมปาก แล้วก็ชักดิ้นตัวสั่น หายใจแรงๆตาฝ้าฟาง ผมก็ไปตามหมอมาที่บ้านหมดได้ฉีดยาไห้อีก2เข็ม เข็มใหญ่มาก แล้วมันก็หายใจหอบๆน้ำลายไหลอยู่อีก2-3ชั่วโมง โดนัทก็ตาย

หลังจากวันนั้นผมเศร้ามาก นั่งมองหลุมศพมันทุกวัน ระหว่างนั้น จึงเกิดคำถามขึ้นในใจหลายๆอย่างครับ
1. เมื่อเราเลี้ยงสัตว์ใดๆแล้ว เราควรจะเป็นกัลญาณมิตรให้สัตว์เลี้ยงของเราอย่างไร
2. เราควรทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้สัตว์เลี้ยงของเราหรือไม่
3. เคยได้ยินมาว่า สุนัขที่แสนรู้ แล้วมาอยู่กับมนุษย์ แสดงว่าไกล้จะหมดกรรมไกล้จะเกิดเป็นคนแล้วจริงหรือ
4. เมื่อกายละเอียดของสัตว์เลี้ยงออกจากร่าง จะมาวนๆเวียนๆ7วันเหมือนมนุษย์หรือป่าว
5. การที่เราไปทำบุญ แล้วเวลาเรากลับมา สุนัขมันจะดีใจแล้วมาตะเกียกตะกาย เราก็ลูบหัวมันแล้วบอกว่าเอาบุญมาฝากนะ มันจะมีผลต่อสัตว์อย่างไร

ถามพอแล้วครับ ตอนนี้กำลังเศร้า ขอบคุณทุกๆคำตอบครับ

[บุญทัน]

สำคัญที่ว่า "จิตใจวนเวียนอยู่กับสิ่งใด ถ้าเกิดตายไปตอนนั้น ก็จะไปเกิดเป็นสิ่งนั้นๆ" เหอๆ

โชคดีนะพวก



เวลาเรามีสุข เรามักจะคิดว่าเราสุขน้อยกว่าคนอื่น..... แต่เวลาเรามีทุกข์ มักจะคิดว่าทุกข์ มากกว่าคนทั้งโลก

[บุญโต]

สุนัขที่แสนรักตาย...
อย่าเศร้านาน (อย่าเศร้าเลยนะคะ) จริงอยู่การทำให้หายเศร้าหมองเป็นเรื่องที่ยาก
แต่การเศร้าหมองไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้นมาเลย...กลับจะทำให้จิตตกต่ำไปเรื่อยๆ
จนในที่สุดจิตก็จะติดอยู่กับการเศร้าหมองนั้นเหมือนคนเข้าทางเขาวงกตแล้วหาทางออกไม่ได้

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม "เกิดมา ตั้งอยู่ ดับไป"

ต่อไปคงไม่ต้องหาตัวใหม่มาเลี้ยงแล้วมังคะ...จะได้ไม่ต้องเป็นแบบนี้อีก
เอ๊า...เอาผ้าเช็ดหน้าไปเช็ดน้ำตาค่ะ

(เดี๋ยวไปค้นหาคำตอบของแต่ละข้อก่อนค่ะ )

[มณีทวีบุญ]

ขอตอบทีละข้อ ตามความรู้นักเรียนอนุบาลตอนต้น นะคะ
1. ก็รักสัตว์น่ะนะ ก็ควรเป็นกัลยาณมิตรให้เค้าซี่
เป็นคนยังควรเลย จริง ๆ แล้วเราก็ควรรักทุกคนด้วยล่ะ
แล้วสัตว์เลี้ยงมาอยู่ใกล้เรา รักจริง เราก็ควรเป็นกัลยาณมิตรให้เค้าซี่ นะ
ถือว่าซ้อม ๆ พูดให้คนฟังก็ได้ คิดว่าเค้าเป็นคน ๆ นึงก็ได้ (ที่เคยผิดศีล) ดีซะอีก เถียงเรากลับไม่ได้ 555
2. ควรอุทิศส่วนกุศลให้เค้าซี่ เวลานั่งสมาธิแผ่เมตตาก่อนนอน ก็ยังแผ่ให้ทุกคนเลย สรรพสัตว์ทั้งหลาย ตลอดจน ญาติมิตร ญาติทั้งที่รู้จักและไม่รู้จัก ผู้มีพระคุณ คู่กรรมคู่เวร เพื่อนฝูง ครูบาอาจารย์ พ่อแม่ทุกภพทุกชาติมา
สรุป ทุกชีวิต ภูมเทวา รุกขเทวา อากาศเทวา สวรรค์ทุกชั้น พรหม อรูปพรหม นรกทุกขุม ตลอดแสนโกฏิอนันตจักรวาล
แล้วสัตว์เลี้ยงเราจะเว้นทำไมละคะ
ใช่มะๆๆ

3. ไม่ทราบค่ะ
4. อาจวนเวียนมั้ง ไม่รู้เหมือนกัน ยังไม่มีญาณเห็นได้
5. เอาบุญมาฝากสัตว์ ก็ดีซี่ มันก็จะได้มีโอกาสรู้เรื่องบุญ ได้มีบุญจากการอนุโมทนาบ้าง ไม่มากก็น้อย ก็ทำให้ไปปรับปรุงธาตุธรรมของเค้าได้ล่ะนะ... ถ้าบุญพอจะเป็นมนุษย์ได้เมื่อไหร่ก็จะได้มีโอกาสมาสร้างบุญด้วยตัวเองเลยด้วย
จะได้มีกายที่เหมาะกับการสร้างความดีทุกรูปแบบเป็นของตัวเองได้ซะที

ว่าแล้วก็ไม่ต้องเศร้าแล้วนะคะ
คิดซะว่า มันก็เป็นเพื่อนเกิดแก่เจ็บตาย กับเราเหมือนกัน
เรายังมีพ่อแม่พี่น้องที่ยังต้องละโลกไปอีกเยอะ... แถมที่สำคัญ ถึงตอนเราเองด้วย เพราะฉะนั้นต้องสั่งสมบุญและทำใจให้ผ่องใสตลอดเวลานะคะ ... เพราะว่าเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเวลานั้นจะมาถึงเมื่อไหร่... เพื่อความไม่ประมาทค่ะ...
:-)

[นับดาว]

โอ๋ โอ๋ อย่าเศร้านานนะคะ...ความพลัดพรากเป็นธรรมดาโลกค่ะ

ให้เปลี่ยนมุมคิดว่า การหมดอัตภาพจากสุนัขก็ดีแล้ว

เพราะเขาอาจหมดกรรม ได้ไปเกิดในภพภูมิที่ดีกว่านี้

เลี้ยงแล้วก็ผูกพันน่ะนะ เข้าใจ..ก็ทำบุญอุทิศไปให้

แล้วอธิษฐานให้เขาไปเกิดเป็นคน จะได้มีโอกาสสร้างบุญดีกว่านะคะ

แล้วต่อไปก็ไม่ต้องหาตัวใหม่มาแทน "คุณโดนัท" อีกดีไหมคะ

เพราะบางที การเลี้ยงสัตว์ บางครั้งเขาดื้อ หรือนิสัยไม่ดี เช่นกัดรองเท้า ขับถ่ายไม่เป็นที่ หรือชอบหนีไปเล่นนอกบ้าน

เราอาจโมโห ตีเขา ก็ทำให้มีวิบากต่อกัน

หรือบางครั้ง เราอาจลืมดูแล ลืมให้ข้าวให้น้ำ แค่นี้ก็มีวิบากแล้ว

จะไปไหนก็เป็นห่วง ..กลัวสัตว์เลี้ยงจะอด

การเป็นกัลยาณมิตรให้สัตว์เลี้ยง น่าจะยาก

เพราะเขาไม่สามารถรับรู้ในเรื่องที่เราพยายามสอนได้

เช่น บางทีเขาไปไล่กัดแมวจนมันบาดเจ็บ หรือตาย เราบอกเขาว่าอย่าทำๆๆ

เราตีเขา เพราะเรารู้ว่าเป็นบาป

เขาอาจจะเข็ดเพราะกลัวโดนตี แต่ ..วิบากระหว่างเรากับสุนัขที่เลี้ยงก็เกิดขึ้น

ถามว่าเขารู้มั๊ยว่า นี่คือบาป นี่คือเรื่องผิด เขาไม่รู้หรอกค่ะ..เพราะเขาทำตามสัญชาติญาณสุนัข

ยิ่งเลี้ยง ยิ่งรัก ยามพลัดพรากก็ร้องให้น้ำตาไหลเป็นโอ่ง

เลยอยากแนะนำว่าให้เลิกเลี้ยงดีกว่าไหมคะ

(นี่ถ่ายทอดจากประสบการณ์จริงเลยนะ เพราะสมัยก่อนมีสุนัขและแมวที่บ้านหลายตัว

รักพวกเขาทุกตัว จึงถ่ายทอดประสบการณ์จริงให้ฟังเลยนะนี่)

[ปัจเจกชน บนทางสายกลาง]

คุณสิริปโภ ครับ ผมเองก็เคยเลี้ยงสุนัขเหมือนกัน ที่ผมเลี้ยงอายุยืนมาก เกือบ 19 ปี ถ้าเทียบกับอายุคนก็เกือบร้อย ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง มันแกมาก่ เดินไม่ได้ นอนตลอดเวลา แต่ยังกินข้าวได้โดยการผสมอาหารเหลวพวก ซีรีแล็กส์ แล้วใช้ Syringe ฉีดเข้าปากมันในท่านอนนั่นแหละ แล้วก็ใช้ Syringe อีกอันฉีดน้ำล้างปาก ล้างฟัน เพราะว่า มันไม่ได้ขยับตัวมาก น้ำลายที่จะมาทำความสะอาดฟันน้อย เป็นเหตุให้หินปูนขึ้นเร็วกว่าปกติ แต่ปัญหาที่ใหญ่กว่านั้นคือ มันจะอุจจาระ และปัสสาวะในท่านอน ตอนแรกเราด้วยความที่ต้องทำงานนอกบ้าน ทิ้งมันเอาไว้ กว่าจะกลับมาก็ตอนเย็น คิดดูว่ามันจะทนแสบผิวที่นอนแช่อยู่อย่างนั้น ขยับตัวก็ไม่ได้ ผมก็รีบเอาผ้ามาชุบน้ำมาเช็ดลำตัว ขาหนีบ จนสะอาด แล้วผมก็ทำความสะอาดอย่างนั้นทุกวัน ต่อมาผมก็ใช้ Pampers มาตัดจุกตรงหางออกแล้วสวมให้มันต่อ จะได้ไม่ต้องนอนแช่ปัสสาวะของมันเอง
ผมลืมนึกไปอย่างนึงคือ แมลงวัน ไม่รู้ว่ามันมาไข่ไว้เมื่อไหร่ โห คุณสิริปโภ ทราบไหมว่าสุนัขที่ผมรักมาก ท่อนขาหลังนี่มีหนอน ขึ้นเต็ม ตอนแรกก็ตัวเล็กแต่มันมาก เป็นหลายร้อย อืย สุดอนาถ ตรงนี้ผมได้อะไร ผมได้ปลงมาก ๆ เลยนะครับ ก็ใช้ Forcept นี่แหละมาคีบหนอนทีละตัว บางตัวมันก็อยู่ลึก ไง ยิ่งนานวันแผลยิ่งลามออก แต่มันก็ทนมาก ไม่ยอมจากไปง่าย ๆ เลย ตอนเย็นก็พาไปหาหมอ ตั้งหลายเดือน เกือบปี ปกตินะผมจะไม่ชอบทำงานอย่างนี้อยู่แล้ว ทั้งมาเช็ดตัวโดยผสมน้ำยา Dettol เช็ดปัสสาวะ อุจจาระ ป้อนอาหาร ป้อนน้ำ โดยไม่รังเกียจ ผมคิดไว้เลย ผมโดนแล้ว น่าจะต้องมาชดใช้ ทำโดยไม่รังเกียจ แต่ไม่อาจเทียบได้กับคนที่เป็นพ่อแม่ดูแลลูกหรอกนะครับ
แต่ที่ผมเล่ามาทั้งหมดผมอยากบอกคุณสิริปโภว่า เอาไว้ศึกษาธรรมะ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เลิกเลี้ยงเลยดีกว่านะครับ จะได้ตัดวงจร หรือถ้าเลิกไม่ได้ ก็ให้คิดเผื่อใจตั้งแต่วันแรกที่เขามาน่ารัก มาประจบ ประแจง ว่าเขาไม่รู้จะตายเมื่อไหร่ เผื่อใจไว้เลย จะได้ไม่เศร้านาน ๆ ยังไงก็ขอให้คุณคลายความเศร้าโศกในเร็ววันนะครับ

[สิริปโภ]

คุณ ปัจเจกชน บนทางสายกลาง เชื่อไหมครับว่า พ่อผมเสียไปตอนอายุ49ปี เป็นวัยหนุ่มไม่น่าจะมารีบไปในอายุเท่านี้ แต่เนื่องจากพ่อป่วยเป็นโรคตับ ซึ่งผมเข้าใจครับว่าโรคเกิดแก่เจ็บตายมันเป็นธรรมดา ทำใจได้ตลอดมาว่าสักวันพ่อคงต้องจากไป จนถึงวันที่พ่อจะสิ้นใจพยาบาลออกมาบอกให้ญาติๆเข้าไปดูใจครั้งสุดท้าย ทุกคนร้องห่มร้องไห้กันตลอดรอบเตียง แต่มีคนเดียวตั้งแต่ต้นจนกระทั่งวันฌาปณกิจ ผมไม่มีน้ำตาสักหยด ความรู้สึกเศร้าไม่มีเลย (ตอนนั้นปฏิบิติธรรมได้เชี่ยวมากๆ)

แต่วันนี้ผมมาเสียใจกับสุนัขที่เสียไป ผมก็งงเหมือนกันครับว่า ทีตอนที่พ่อจากไป ทำไมเราไม่เสียใจเหมือนตอนนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะการฝึกจิตแล้วจะเพราะอะไรได้อีก ก็เนื่องจากตอนนั้นกับตอนนี้ ผลของการปฏิบัติธรรมมันต่างกันนั่นเอง

ลองสมมุติดูถ้าญาติหรือเพื่อนของเราคนใดคนหนึ่งตายไป ถ้าคนหนึ่งเจ็บป่วยด้วยโรคภัยหรือโรคชรา อันนี้เราทำใจได้ครับ แต่ถ้าคนใดคนหนึ่งเกิดอุบัติเหตุจากไปแบบปัจจุบันทันด่วน อันนี้ผมว่าคนที่ไม่ได้ปฏิบัติธรรม ต้องทำใจยากแน่ๆ

ที่เล่ามาตั้งแต่ตั้งกระทู้ไม่ใช่เพราะว่าผมเศร้าโศกอะไรนักหนากับเจ้าโดนัทหรอกครับป่านนี้มันก็คงไปดีแล้วล่ะ
แต่ประเด็นที่มาตั้งกระทู้คือคำถามในใจที่เกิดขึ้นต่างหาก ยังไม่เคลียเลยครับ

1. เมื่อเราเลี้ยงสัตว์ใดๆแล้ว เราควรจะเป็นกัลญาณมิตรให้สัตว์เลี้ยงของเราอย่างไร
2. เราควรทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้สัตว์เลี้ยงของเราหรือไม่
3. เคยได้ยินมาว่า สุนัขที่แสนรู้ แล้วมาอยู่กับมนุษย์ แสดงว่าไกล้จะหมดกรรมไกล้จะเกิดเป็นคนแล้วจริงหรือ
4. เมื่อกายละเอียดของสัตว์เลี้ยงออกจากร่าง จะมาวนๆเวียนๆ7วันเหมือนมนุษย์หรือป่าว
5. การที่เราไปทำบุญ แล้วเวลาเรากลับมา สุนัขมันจะดีใจแล้วมาตะเกียกตะกาย เราก็ลูบหัวมันแล้วบอกว่าเอาบุญมาฝากนะ มันจะมีผลต่อสัตว์อย่างไร
ขอเพิ่มอีกข้อ คือ เวลากายละเอียดออกจากร่างแล้ว จะมีนายนิรยบาลมารับไปตามขั้นตอนแบบคนหรือป่าว หรือถูกดูดวูบไปเลย

[MIHARU]

เราต้องพลัดพรากจากของรักของชอบใจด้วยกันหมดทั้งสิ้น...

1. เมื่อเราเลี้ยงสัตว์ใดๆแล้ว เราควรจะเป็นกัลญาณมิตรให้สัตว์เลี้ยงของเราอย่างไร
เป็นเจ้าของที่ดี ให้อาหาร ให้ที่อยู่ ให้ความรัก ความเอาใจใส่ อย่าปล่อยให้อด หรือลำบาก เพราะจะเป็นวิบากกรรมติดตัวเราไป MIHARU คิดว่าคุณสิริปโภก็คงจะทำได้แบบนี้อยู่แล้ว ใช่มั้ยคะ

2. เราควรทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้สัตว์เลี้ยงของเราหรือไม่
ควรทำค่ะ เพราะสัตว์เลี้ยงเองก็กำลังเสวยวิบากกรรม การทำบุญให้สัตว์เลี้ยงก็น่าจะมีส่วนไปตัดรอนวิบากกรรมบ้าง เหมือนกับที่เราให้กับญาติพี่น้องของเราที่เสียชีวิตไงคะ

3. เคยได้ยินมาว่า สุนัขที่แสนรู้ แล้วมาอยู่กับมนุษย์ แสดงว่าไกล้จะหมดกรรมไกล้จะเกิดเป็นคนแล้วจริงหรือ
เคยได้ยินคุณแม่บอกมาอย่างนี้เหมือนกัน แต่ก็ขึ้นอยู่กับกรรมของเค้าล่ะค่ะ เพราะเราไม่รู้ว่าเค้าทำกรรมอะไรมาบ้าง และถ้าได้เกิดมาเป็นมนุษย์จริงๆ ก็คงจะยังคงเป็นมนุษย์ที่ต้องเสวยวิบากกรรมอยู่ จะได้ไปเกิดเป็นมนุษย์ที่ไหน จะได้มาเจอหมู่คณะ มารู้จักกับพระพุทธศาสนาหรือไม่ ก็คงต้องพูดอีกครั้งว่า ขึ้นอยู่กับกรรมเก่าของเค้าค่ะ

4. เมื่อกายละเอียดของสัตว์เลี้ยงออกจากร่าง จะมาวนๆเวียนๆ7วันเหมือนมนุษย์หรือป่าว
แหะ ข้อนี้ไม่ทราบจริงๆค่ะ แต่ถ้าคิดในแง่ที่ว่าสิ่งมีชีวิตทุกชนิด อยู่ภายใต้กฏเดียวกัน ก็ไม่น่าจะเว้นแม้แต่สุนัขหรือสัตว์เลี้ยงอื่นๆนะคะ

5. การที่เราไปทำบุญ แล้วเวลาเรากลับมา สุนัขมันจะดีใจแล้วมาตะเกียกตะกาย เราก็ลูบหัวมันแล้วบอกว่าเอาบุญมาฝากนะ มันจะมีผลต่อสัตว์อย่างไร
ข้อเสียของการเกิดเป็นสัตว์ก็คือ มันไม่รู้ไม่เข้าใจหรอกค่ะว่าบุญกรรมเป็นอย่างไร มันอนุโมทนาบุญไม่เป็นแน่นอน สุนัขมันดีใจที่ได้เห็นคุณกลับบ้าน แต่คงจะประกอบกับการที่คุณกลับบ้านด้วยใจใสๆ ไม่หงุดหงิดขุ่นมัว เล่นกับมันด้วยความเมตตา มันก็ต้องดีใจเป็นธรรมดา จะให้ดี คือ แผ่ส่วนบุญส่วนกุศลให้กับเค้าในเวลาที่เราทำบุญทุกครั้ง ก็น่าจะดีนะคะ

ที่บ้าน MIHARU เคยเลี้ยงทั้งสุนัข แมว ปลา หรืแม้แต่วัวนม เรารักเค้า แต่ก็ล้วนตายหมด ตอนนี้ไม่ได้เลี้ยงแล้วค่ะ เพราะต้องคอยดูแลเอาใจใส่ MIHARU เองก็ไม่ได้อยู่บ้าน ถ้ามีสัตว์เลี้ยงก็จะเป็นภาระของคุณพ่อคุณแม่ที่ต้องทำงานนอกบ้านด้วย
MIHARU เคยเลี้ยงปลาที่ไม่ได้กินอาหารปลาธรรมดา แต่ต้องใช้ปลาเหยื่อตัวเล็กๆ เป็นๆ มาใส่ตู้ปลาเพื่อให้มันกิน ได้เห็นอาการหนีตายของปลาเหยื่อก็สงสาร เปลี่ยนเป็นปลาทูสดแทน ปลาเราก็ไม่กินอีก ก็เลยตัดใจเลิกเลี้ยง และไม่คิดจะมีสัตว์เลี้ยงอีกเลย

จริงๆแล้วนอกจากสัตว์เลี้ยงที่บ้านแล้ว MIHARU ก็มีประสบการณ์กับสัตว์ทดลองด้วย เพราะ MIHARU ทำวิจัยเกี่ยวกับมะเร็งอยู่ การอยู่ในแวดวงเหล่านี้ หนีไม่พ้นการใช้สัตว์ทดลองค่ะ (แต่ MIHARU ก็หาวิธีเลี่ยงจนได้) แต่ถ้าเล่าล่ะก็คงจะยาวแน่

[บุญโต]

2. เราควรทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้สัตว์เลี้ยงของเราหรือไม่

บุญโตหาเจอมาว่า...อย่างนี้ค่ะ

ใครอ่านเรื่องนี้แล้ว จะนึกอย่างไรไม่ทราบ แต่เราเข้าใจความรู้สึกของความผูกพันใน "ความรัก" ที่มีต่อกัน
..... ความรัก..ไม่จำเป็นต้อง รักกันเฉพาะมนุษย์กับมนุษย์เท่านั้น แต่ความรัก รักกันได้ไม่จำกัดชาติพันธุ์
กับสัตว์ กับเทพ เทวดา พรหม ได้ทั้งนั้น
..... แต่ "ความรัก" จะดูสวงยงามก็ตรงที่รู้จัก "รัก" ให้เป็น ให้ดูเหมาะดูควร ไม่มากเกินไป จนดูเป็นความไม่ธรรมดา เกินพอดี
..... จริงๆ แล้วการทำบุญให้คนตายนั้น ไม่ใช่ให้ "คน" แล้ว เป็นการทำบุญให้ "วิญญาณ" หรือ "ดวงจิต"
..... เช่น นาย ก.ตายไปแล้ว ก็ไม่มีนาย ก.แล้ว มีแต่ดวงวิญญาณของนาย ก. แต่ในโลกของวิญญาณ ไม่มีเพศ ไม่มีชื่อ ที่เรียกๆ กันนั้น เป็นเรื่องสมมติทั้งสิ้น

..... เมื่อไม่มีนาย ก. เวลาเราทำบุญให้นาย ก. เราก็สมมติเอาเองว่าให้นาย ก. ดวงวิญญาณหรือดวงจิตที่ "เคย" เป็นนาย ก. ก็มารับสมมติตรงนั้น

..... เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะเป็นคนตาย สัตว์ตาย พอดวงวิญญาณหรือดวงจิตออกจากร่าง ก็ไม่มีความเป็นคนหรือสัตว์แล้ว
เป็นดวงจิต ดวงวิญญาณทั้งนั้น

..... ดวงจิตหรือดวงวิญญาณ ไม่มีเพศ ไม่มีคนหรือสัตว์ เป็นเพียงดวงจิตดวงวิญญาณ ที่เห็นๆ นั้นเป็นสมมติทั้งนั้น

..... เพราะฉะนั้น การทำบุญอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้คนหรือสัตว์ที่ตายไปแล้ว จึงเป็นการอุทิศให้ดวงวิญญาณดวงจิตเท่านั้น

..... ก็ทำบุญอย่างที่คุณเคยทำบุญทำกุศลอุทิศให้คนนั่นแหละ แต่อย่าทำเกินไป เช่น จัดงานศพให้
แต่ถ้าไม่สนใจอะไร..มีเงินมีกำลังมีความต้องการ...อยากทำก็ทำได้

..... ส่วนการที่คนตายสัตว์ตายนั้น จะไปภพภูมิไหน ไม่ได้เป็นไปตามปากหรือ "ใจ" ของใครทั้งสิ้น ไม่ว่าจะรักกันขนาดไหน
..... แต่เป็นไปตาม"กรรม" ของคนหรือสัตว์นั้น ที่ได้เคยทำไว้ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่
..... การมาเกิดก็เช่นกัน ไม่ได้เป็นไปตามความต้องการของใคร แต่เป็นเพราะ "กรรม" เป็นส่วนสำคัญ

.....คุณทำให้มนุษย์อย่างไร? ก็ทำตามนั้น

..... ทำอะไรให้ดูความเหมาะสม ความพอดี ถ้าทำอะไร "เกินปรกติ" มันจะไม่ปรกติ

[บุญทัน]

ยิ่งอ่านยิ่งไม่อยากเลี้ยงหมา

ยิ่งเมื่อวันเสาร์ที่แล้วโดนหมาข้างบ้านกัด (จนต้องไปฉีดยากันหมาบ้า)

ตอนโดนกัดก็แค้นมันนะ อุตส่าห์ให้ขนมกิน ประจำ

ตอนนี้ให้อภัยมันแล้วหล่ะ (แต่ไม่รู้มันให้อภัยเราหรือปล่าว เพราะเอาไม้ไปเคาะหัวมัน ด้วยอารมณ์โมโห)

ตกลงผมต้องผูกเวรกับมันไหมเนี่ย ?

[joey]

จาก caset study วันที่ 6 ก.พ. 2550 เรื่อง ทองหลังพระอมตะกว่าเพชร ภาค 2 คุณครูไม่ใหญ่ตอบปัญหาเรื่องเจ้า "ดอล" สุนัขแสนรู้ไว้ดังนี้ หาอ่านเต็ม ๆ ได้ที่ http://www.dmc.tv/pa...2550-02-06.html


คำเฉลย

9. สุนัขเพศผู้คู่ใจท่านอาจารย์ เก็บมาเลี้ยงจากข้างถนนเมื่อ 12 ปีที่แล้ว , เป็นสุนัขที่แสนรู้ , ฉลาด และช่างประจบเอาใจ , บางโอกาสก็จะติดตามไปด้วย จึงมีความรักและผูกพันกัน , ช่วงไหนไม่อยู่ก็จะเศร้าซึม และจะคอยเป็นบอดี้การ์ดขู่คนแปลกที่มาหานั้น
• ในอดีตก็คือ “เด็กกำพร้า” ที่ท่านอาจารย์เอามาชุบเลี้ยงสั่งสอนอบรมศิลปวิทยาในยุคที่ท่านอาจารย์เป็นทิศาปาโมกข์อาจารย์ ,

• แต่เด็กคนนี้จะมีนิสัย “เจ้าชู้” เลยทำให้มีกรรมกาเม และไปสู่อบายภูมิ คือ ไปเป็นสัตว์นรก , อุสสทนรก , ยมโลก , เป็นเปรต , อสุรกาย แล้วก็มาเป็นสัตว์เดรัจฉาน , เป็นสุนัขมาหลายชาติแล้วจนบุญเก่าได้ช่องส่งผลให้มาเจอท่านอาจารย์ ซึ่งเป็นอาจารย์เก่าของตนในยุคที่เป็นทิศาปาโมกข์อาจารย์ , ด้วยความที่เคยเกื้อกูลกันในชาตินั้น เมื่อท่านอาจารย์ได้เห็นก็เกิดความเอ็นดู และนำมาเลี้ยงดูเหมือนชาตินั้นจ่ะ !

• สุนัขคู่ใจนี้ก็ใกล้จะหมดกรรมจากการเป็นสุนัขแล้ว , ให้ท่านอาจารย์ทำบุญแล้วก็มาบอกนาย “ดอล” ว่า , เอาบุญมาฝากให้ได้บุญด้วย และขอให้พ้นจากวิบากกรรมเป็นสุนัขนี้บ่อย ๆ จ่ะ !

• เมื่อบุญได้ช่องส่งผล นาย “ดอล” ก็จะพ้นกรรมจากการเป็นสุนัข แล้วก็จะไปเกิดเป็น “คน” จ่ะ !

[JJ.]

ขอบคุณสำหรับทุกความเห็น...กระทู้นี้ไม่ธรรมดา...ให้สิ่งดีๆทั้งนั้น....
อนุโมทนา...สาธุ x 3.....