มี 5 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[Singha]

หมวดความประมาท

1 ความประมาท เป็นทางแห่ง ความตาย
2 ความประมาท บัณฑิต ติเตียนทุกเมื่อ
3 ความประมาท เป็นมลทินของผู้รักษา
4 ผู้ประมาท เหมือนคนตายแล้ว
5 ไม่ควรสมคบด้วยความประมาท
6 อย่ามัวประกอบความประมาท
7 คนมีปัญญาทราม ย่อมประกอบแต่ความประมาท
8 คนประมาท ย่อมเศร้าโศกสิ้นกาลนาน
9 ความรู้เกิดแก่คนพาล ก็เพียงเพื่อความฉิบหาย, มันทำสมองของเขาให้เขว, ย่อมฆ่าส่วนที่ขาวของคนพาลเสีย
10 ผู้ใดมีปัญญาทราม มีใจไม่มั่นคง พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี ส่วนผู้มีปัญญาเพ่งพินิจ มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่า
11 เมื่อก่อนประมาท ภายหลังไม่ประมาท เขาชื่อว่ายังโลกนี้ให้สว่าง เหมือนพระจันทร์พ้นจากเมฆหมอกฉะนั้น
12 คนทอดทิ้งกิจที่ควรทำ ไปทำกิจที่ไม่ควรทำ เมื่อเขาถือตัวมัวประมาท อาสวะย่อมเจริญ
13 หากกล่าวพุทธพจน์ได้มาก แต่เป็นคนประมาท ไม่ทำตามพุทธพจน์นั้น ก็ไม่มีส่วนแห่งสามัญญผล เหมือนคนเลี้ยงโคคอยนับโคให้ผู้อื่นฉะนั้น

หมวดความไม่ประมาท

1 ความไม่ประมาท เป็นทางแห่งความไม่ตาย
2 ผู้ไม่ประมาท ย่อมไม่ตาย
3 ท่านทั้งหลายจงเป็นผู้ยินดีในความไม่ประมาท
4 ท่านทั้งหลายจงยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อม
5 บัณฑิตย่อมบันเทิงในความไม่ประมาท
6 บัณฑิตย่อมสรรเสริญความไม่ประมาท
7 บัณฑิตผู้ไม่ประมาท ย่อมได้รับประโยชน์ทั้งสอง
8 ผู้ไม่ประมาทพินิจอยู่ ย่อมถึงสุขอันไพบูลย์
9 ปราชญ์ย่อมรักษาความไม่ประมาทไว้ เหมือนทรัพย์ประเสริฐสุด
10 คนมีปัญญา พึงสร้างเกาะที่น้ำหลากมาให้ท่วมไม่ได้ ด้วยความหมั่น ความไม่ประมาท ความสำรวม และความข่มใจ
11 ภิกษุยินดีในความไม่ประมาท หรือเห็นภัยในความประมาท ย่อมเผาสังโยชน์น้อยใหญ่ไป เหมือนไฟไหม้เชื้อน้อยใหญ่ไปฉะนั้น
12 ภิกษุยินดีในความไม่ประมาท หรือเห็นภัยในความประมาท เป็นผู้ไม่ควรเพื่อจะเสื่อม ชื่อว่าอยู่ใกล้พระนิพพานทีเดียว
13 ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงเป็นผู้ไม่ประมาท มีสติ มีศีลดีงาม ตั้งความดำริไว้ให้ดี คอยรักษาจิตใจของตน
14 คนมีปัญญาดีไม่ประมาทในเมื่อผู้อื่นประมาท มักตื่นในเมื่อผู้อื่นหลับ ย่อมละทิ้งผู้ประมาท (คนโง่) เหมือนม้าฝีเท้าเร็ว ทิ้งม้าไม่มีกำลังไปฉะนั้น
15 ท่านทั้งหลาย จงยินดีในความไม่ประมาท คอยรักษาจิตของตน จงถอนตนขึ้นจากหล่ม เหมือนช้างที่ตกหล่มถอนตนขึ้นฉะนั้น
16 ภิกษุผู้มีธรรมเป็นเครื่องอยู่อย่างนี้ มีสติ ไม่ประมาท ละความนับถือมั่นว่าของเราได้แล้วเที่ยวไป เป็นผู้รู้ พึงละชาติ ชรา โสกะ ปริเทวะ และทุกข์ ในโลกนี้ได้
17 ยศย่อมเจริญแก่ผู้มีความหมั่น มีสติ มีการงานสะอาด ใคร่ครวญแล้วทำ ระวังดีแล้ว เป็นอยู่โดยธรรม และไม่ประมาท

หมวดตน-การฝึกตน

1 บุคคลไม่ควรลืมตน
2 ตนนั่นแหละเป็นที่รักยิ่ง
3 ผู้ประพฤติดี ย่อมฝึกตนอยู่เป็นนิจ
4 ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน
5 ชนะตนนั่นแหละ เป็นดี
6 ตระเตรียมตนให้ดีเสียก่อนแล้ว ต่อไปจะได้สิ่งอันเป็นที่รัก
7 รู้ตนว่าเป็นคนเช่นใด เหล่าเทพไท้ก็รู้เช่นนั้น
8 ผู้ฝึกตนได้ เป็นผู้ประเสริฐสุดในหมู่มนุษย์
9 ไม่ควรพร่าประโยชน์แห่งตน เพราะประโยชน์ผู้อื่นแม้จะมีมาก
10 แน่ะ บุรุษ จริงหรือเท็จ ตัวท่านเองย่อมรู้
11 ฝึกตนได้แล้วจึงควรฝึกคนอื่น
12 จงถอนตนขึ้นจากหล่ม เหมือนช้างตกหล่มถอนตนขึ้นฉะนั้น
13 ติตนเองเพราะเหตุใด ไม่ควรทำเหตุนั้น
14 ได้ยินมาว่า ตัวเราฝึกได้ยาก
15 ถ้ารู้ว่าตนเป็นที่รัก ก็ไม่ควรประกอบตนนั้นด้วยความชั่ว
16 ควรรักษาตนนั้นไว้ให้ดี
17 ความบริสุทธิ์และไม่บริสุทธิ์ เป็นของเฉพาะตัว
18 จงเป็นผู้ตามรักษาตน อย่าให้เดือดร้อน
19 อย่าฆ่าตัวเองเสียเลย
20 บัณฑิตพึงทำตนให้ผ่องแผ้วจากเครื่องเศร้าหมองจิต
21 เป็นที่รู้กันว่า ตนนี่แหละ ฝึกได้ยาก
22 ความผิดของตน มองเห็นได้ยาก
23 ทำบาปเอง ย่อมเศร้าหมองเอง
24 ไฉนจึงดูถูกตัวเองเล่า
25 ทุกท่านสามารถทำดีได้
26 พึงขวนขวายในเป้าหมายของตน
27 ตนมีทางไป เป็นของตน
28 ติตนด้วยข้อใด อย่าทำข้อนั้นเสียเอง
29 บัณฑิต ย่อมฝึกตน
30 บุรุษไม่พึงให้ซึ่งตนเอง
31 รักอื่นเสมอด้วยรักตน นั้นไม่มี
32 ไม่พึงอาศัยผู้อื่นยังชีพ
33 คนชั่วฆ่าตัวเองก่อน ภายหลังจึงฆ่าคนอื่น
34 ความผิดของผู้อื่นเห็นได้ง่าย
35 จงเตือนตนด้วย ตนเอง
36 บุรุษ ไม่พึงสละเสียซึ่งตัวเอง
37 ตนที่ฝึกดีแล้ว เป็นความโชติช่วงแห่งคน
38 ตนแล เป็นคติของตน
39 ความรักอื่น เสมอด้วยความรักตนเองไม่มี
40 คนอื่นจะทำคนอื่นให้บริสุทธิ์ไม่ได้
41 จงพิจารณาตนด้วยตนเอง
42 ไม่ควรเอาตัวไปพัวพันกับความชั่ว
43 คนมิได้เป็นโจรเพราะคำของคนอื่น มิได้เป็นมุนีเพราะคำของคนอื่น
44 ตนไม่ทำบาปเอง ย่อมหมดจดเอง
45 ผู้มีตน ฝึกตนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยาก
46 ชื่อว่าที่ลับ ไม่มีในโลก
47 บัณฑิตไม่ควรขุดโค่นความดีของตนเสีย พึงรักษาตนไว้ให้ได้ทุกเมื่อ
48 กำหนดประโยชน์ที่หมายของตนให้แน่ชัด แล้วพึงขวนขวายแน่วในจุดหมายของตนนั้น
49 ผู้ใดรักษาตนได้ ภายนอกของผู้นั้นก็เป็นอันได้รับการรักษาด้วย
50 ท่านเอ๋ย ท่านก็สามารถทำดีได้ ไยจึงมาดูหมิ่นตัวเองเสีย
51 การทำประโยชน์เพื่อผู้อื่น ถึงจะมากก็ไม่ควรให้เป็นเหตุ ทำลายประโยชน์ที่เป็นจุดหมายของตน
52 จงอยู่อย่างมีหลักยึดเหนี่ยวใจ อย่าเป็นคนไร้ที่พึ่ง
53 ตนทำชั่ว ตัวก็เศร้าหมองเอง ตนไม่ทำชั่ว ตัวก็บริสุทธิ์เอง
54 มัวพะวงอยู่ว่า นี่ของเราชอบ นี่ของเรารัก แล้วปล่อยปละละเลยตนเองเสีย คนอย่างนี้จะไม่ได้ประสบสิ่งที่ชอบสิ่งที่รักเลย
55 โทษคนอื่นเที่ยวกระจาย เหมือนโปรยแกลบ แต่โทษตนปิดไว้ เหมือนพรานนกเจ้าเล่ห์แฝงตัวบังกิ่งไม้
56 โทษคนอื่น เห็นง่าย แต่โทษตนเองเห็นยาก
57 ผู้ใดมีความไร้ศีลธรรมครอบคลุม เหมือนย่านทรายคลุมไม้สาละ ผู้นั้นชื่อว่าทำตนเหมือนถูกผู้ร้ายคุมตัว
58 บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน แล้วจึงสอนผู้อื่นภายหลัง จึงไม่มัว
หมอง
59 ชัยชนะใดกลับแพ้ได้ ชัยชนะนั้นไม่ดี ชัยชนะใดไม่กลับแพ้ ชัยชนะนั้นแลเป็นชัยชนะที่ดี
60 ถ้าสอนผู้อื่นฉันใด พึ่งทำตนฉันนั้น ผู้ฝึกตนดีแล้ว ควรฝึกผู้อื่น ได้ยินว่าตนแลฝึกยาก
61 สิ่งที่รักอื่นเสมอด้วยตนไม่มี ทรัพย์อื่นเสมอด้วยข้าวเปลือกไม่มี แสงสว่างอื่นเสมอด้วยปัญญาไม่มี ฝนแลเป็นสระที่ใหญ่
62 กรรมไม่ดี และไม่เป็นประโยชน์แก่ตน ทำได้ง่าย ส่วนกรรมใดดีและเป็นประโยชน์ กรรมนั้นแลทำได้ยากอย่างยิ่ง
63 ถึงผู้ใดจะชนะเหล่าชนได้พันคนพันครั้งในสงคราม ก็หาชื่อว่าผู้ชนะยอดเยี่ยมไม่ ส่วนผู้ใดชนะตนคนเดียว ผู้นั้นแลชื่อว่าผู้ชนะยอดเยี่ยมในสงคราม
64 ไม่ควรใส่ใจคำแสลงหูของผู้อื่น ไม่ควรแส่มองธุระที่เขาทำและยังไม่ทำ ควรตั้งใจตรวจตราหน้าที่ของตนนี่แหละทั้งที่ทำแล้วและยังไม่กระทำ
65 ตนเองนี่แหละสำคัญกว่า สำคัญกว่าเป็นไหนๆ ตระเตรียมตนไว้ให้ดีก่อนแล้ว ต่อไปก็จะได้สิ่งที่รัก

Singha group

[บุญเย็น]

สาธุ ขอบคุณครับ

[mania]

สาธุ สาธุ

[secret072]

สาธุค่ะ

[suppy001]

ขออนุโมทนาบุญนะครับ...สาธุ

[แสวงหาความสงบ]

สาธุ