สำรวมอินทรีย์ ดังเต่าที่หลบภัย
“ดูก่อน.. ภิกษุทั้งหลาย มีเต่าตัวหนึ่งเที่ยวหากินอยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำน้อยแห่งหนึ่งในเวลาเย็น เต่าแลเห็นสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่ง ซึ่งเที่ยวหากินอยู่แต่ไกลแล้ว ก็หดอวัยวะ ๕ ทั้งหัว เข้าอยู่ในกระดองของตนเสีย มีความขวนขวายน้อยนิ่งอยู่... ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ฝ่ายสุนัขจิ้งจอก เข้าไปหาเต่าถึงที่แล้ว ได้ยืนอยู่ใกล้เต่าด้วยคิดว่า เวลาใดเต่าตัวนี้จักเหยียดคอหรือขาข้างใดข้างหนึ่งออกมา เวลานั้นเราจักงับมันฟาดแล้วกัดกินเสีย เวลาใดเต่าไม่เหยียดคอหรือขาข้างใดข้างหนึ่งออกมา เวลานั้นสุนัขจิ้งจอกก็หมดความอาลัย ไม่ได้โอกาส จึงหลีกไปจากเต่าฉันใด ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย มารผู้ใจบาปที่ท่านทั้งหลายเข้าใกล้อยู่เสมอๆก็คิดว่า บางทีเราจะพึงได้โอกาสทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ของภิกษุเหล่านี้บ้าง เพราะฉะนั้นแล ท่านทั้งหลายจงเป็นผู้คุ้มครองทวารในอินทรีย์ทั้งหลาย เวลาใดท่านทั้งหลายจักคุ้มครองทวารในอินทรีย์ทั้งหลายอยู่ เวลานั้นมารผู้ใจบาปจักหมดความอาลัย ไม่ได้โอกาส หลีกจากท่านทั้งหลายไป...”
