หยุด นิ่ง ใส

อุกาสะ ขอกราบลา พ่อแม่พี่น้อง สมาชิกบอร์ดเหล่ากัลยาณมิตรทุกท่าน เพื่อบรรพชาอุปสมบท
หาก ผมได้ประพฤติผิดล่วงเกิน ทางกายวาจาใจ ข้อความที่โพส ทั้ง ต่อหน้า ลับหลัง ทั้งเจตนาและไม่เจตนา
ในต่อหน้าก็ดีลับหลังก็ดี ทั้งระลึกได้และระลึกไม่ได้
นับตั้งแต่ร้อยชาติพันชาติ หมื่นชาติแสนชาติก็ดี
และในปัจจุบันชาติ ขอทุกท่านโปรดอโหสิกรรม งดความผิดแก่ตัวผม
เพื่อความบริสุทธิ์บริบูรณ์เพื่อความอยู่เป็นสุขในพรหมจรรย์
แก่การอุปสมบทในเบื้องหน้า รุ่นบูชาธรรม 66 นี้เทอญ

















ก่อนนั้นเมื่อ 11 ปีที่แล้วผมบวชธรรมทายาท(ฤดูร้อน) รุ่น 27 เพื่อตามประเพณีศึกษาธรรมะ
เพื่อพัฒนาตนเอง คืนตัวเองสู่สังคม และเพื่อทดแทนคุณ
ใช้ชีวิตไปตามกระแสโลก ฝ่ายดี มีครอบครัวมีภรรยาที่แสนสวย และมีบุตรชายที่น่ารักอีก 2 คน
เมื่ออธิฐานจิตแต่ละครั้งผมมักจะอธิฐานว่าขอให้ได้บวช
และมักจะมองมาย้อนกลับที่ครอบครัว ว่าเรายังมีลูกอีก 2 คนและภรรยาอีก 1
จะทำอย่างไร เอาน่า รอให้ลูกโตเรียนจบ ก็ยังไม่สาย
อายุคงประมาณ 50 กว่า ๆ ก็ได้ ยังไงก็ขอให้ได้บวชก่อนตาย

เมื่อปลายปีที่แล้ว พี่สาวคนโตได้เสียชีวิตลงไปต่อหน้าอย่างทรมาน
ด้วยโรคมะเร็ง ทำให้ผมเห็นว่าชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก
หากเราตายไปก่อน เช่นพี่สาวนี้จะเสียดายโอกาสในชาตินี้มั๊ย
พระพุทธศาสนาพบแล้ว หลวงพ่อก็พบแล้ว คุณยายก็เคยพบแล้ว เสียงหลวงปู่ก็เคยฟัง
จะรออะไรอีก
กอรปกับ ชีวิตครอบครัวก็เป็นเช่นนี้แล
มีทุกข์และสุข(หรือเปล่า)คละเคล้ากันไป ส่วนใหญ่หน่ะมีแต่ทุกข์นะเรานี่กำลังหลอกตัวเองหรือเปล่า

(มีต่อ)

เป็นช่วงก่อนพิธีจุดโคมมาฆปทีป และช่วงนั่งสมาธิ

เวลาอยู่ลานธรรม ธรรมกายเจดีย์มักจะนึกถึงเหตุการณ์
เมื่อ 12 ปีที่แล้วเสมอ ภาพในเหตุการณ์ ยังติดตรึงใจไม่เคยลืม

วันนี้มีโอกาศพกกล้องไปด้วย เลยถ่ายภาพ ตะวันก่อน พิธีจุดโคมมาฆ 53 มาให้ดูนะครับ

สมัยอบรมธรรมทายาท ช่วงปฐมนิเทศ เจ้าหน้าที่จะฉายรุ่นบุกเบิกให้กับผู้สมัครใรโครงการภาคฤดูร้อน
ที่หอประชุม จุฬา มีภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่น่าประทับใจมากมาย
เช่นพายุมา เหล่าธรรมทายาท ต้องช่วยกันจับกลด กลางทุ่งน่า
กลดบางหลังก็ปลิวไปกับกระแสลมและฝนบ้าง จะเห็นความอดทนความเพียรของเหล่าธรรมทายาท
มีการเดินธุดงค์ ดูแล้วรู้สึกประทับใจ

สำหรับรุ่นผมเป็นช่วง กระแสที่วัดจะแรงมาก หลังฝึกร่างกายที่เขาชนไก่จะเดินทางไกลไปเพื่อปลงผม ที่วัดถ้ำพุหว้า ระยะทางประมาณ30กิโลเมตร
ยิ่งช่วงใกล้ถึงวัดยิ่งต้องหมดแรงเพราะทางขึ้นเขาชันมาก แต่พอเจอวัดกลางป่าที่งดงาม จิตใจยิ่งฟูฟ่อง
เพราะวัดสวยงามน่ารื่นรมมากทีเดียวครับ
เดินตั้งแต่ ตี 4 ถึง 12.00 พอดี ระหว่างทาง จะเจอชาวบ้านในป่า มาร่วมอนุโมทนบุญตลอด2ข้างทางด้วยความปิติ
พอถึงวัดถึงได้ทราบว่าฝนพันปีเป็นอย่างไร

รุ่นผม จะเป็นรุ่นขุดถ้ำครับเพื่อใช้ถ้ำสร้างโบสถ์เป็นถ้ำหินอ่อนสวยงามมาก ต้องช่วยกันขุดถ้ำเกือบทั้งคืน บางคืนแทบไม่ได้นอน
บางคืนนอน ๆ อยู่ซักเที่ยงคืนถึงตี 2 ฝยตกน้ำท่วมกลด จนต้องนั่งหลับแช่น้ำฝนในกลดกันเลย ฝนตกหนักมาก
บางคนปักกลดช่องน้ำไหลพอดี เจอกระแสน้ำจนกลดล่ม น้อง ๆ เพื่อน ๆ ในกลุ่ม ร้องเสียงแซ่ซ้อง
"พี่ ภันเตครับ ช่วยด้วยครับน้ำท่วมกลดแล้ว"เป็นเสียงที่รอดมา จากสายฝนและลม มายังที่กลดของผม
รุ่นผมไม่แน่ใจว่าเป็นปีเดียวหรือเปล่าที่ธรรมทายาทต้องฝึกตัวต่างสถานที่
คือใช้สถานที่ วัดถ้ำพุหว้าเป็นวัดป่าบนยอดเขา จ.กาญ ฝึกตัวแล้วกลับมาที่วัดพระธรรมกายช่วงใกล้บวช
บริเวณที่ใช้อบรมจะเป็นยอดเขาที่พื้นไม่สม่ำเสมอ และเต็มไปด้วยเกล็ดหินเล็ก ๆ
หลังจากปลงผมแล้วต้องมีการถอดรองเท้า เดิน ผลคือถ้าเดินไม่ระวังก็โดนเกล็ดหินทิ่ม(บนยอดเขาเต็มไปด้วยหินเล็กน้อยใหญ่
พื้นเพิ่งปรับสภาพเพื่อใช้ในการอบรม)
เพราะหินจะมีลักษณะเล็กและแหลมมาก ผมโดนประจำ อาจจะเป็นคนเนื้อบางก็ได้
หรือเกือบตลอดทั้งชิวิต ใส่แต่ถุงเท้าและรองเท้า
ต้องค่อย ๆ ดึงหินที่เท้าออกอย่างระมัดระวัง
บางครั้งเลือดก็ออกมาซิบ ๆ ที่ปักกลดจะเป็นป่าได้ถางไว้แล้ว แต่ก็ยังมีหินขนาดน้อยใหญ่ปะปนอยู่มาก
ยามนอนในกลดเวลากลางคืนหากพลิกตัวไม่ดี ก็อาจเจอหินทิ่มหลังเอาได้


สำหรับบรรยากาศดีมากครับป่าเขาลำเนาไพรเหมาะแก่การปฎิบัติธรรม จะมีเสียงไก่แจ้ขันบ้างเวลานั่งสมาธิ
นึกซะว่าเป็นเศษกรรมที่เราทำมาในอดีต


ยังอยู่ในความทรงจำผมเสมอครับคิดถึงเมื่อ คิดถึงเมื่อไหร่ก็ปลื้มแสนปลื้มครับ

ถ้าหากจะให้เขียนผมคิดว่ามีเรื่องมากมายเลยหล่ะครับ

ความทรงจำจากการฝึกฝนตนเองก่อนและหลังบวช

เช่น เรื่องที่ต้องกลั้นน้ำตาของกลุ่มธรรมทายาทผมที่วัดถ้ำพุหว้า

จากเพื่อนธรรมทายาทเพิ่งเรียนจบ วิศวที่ มช. หนีพ่อแม่มาบวช และพ่อแม่กับญาติอีกรถตู้มาตามไม่ให้บวชอีก หนีมาครั้งนี้ครั้งที่ 3
ก็ไม่สำเร็จ ซึ่งเกือบจะถึงวันบวชอยู่แล้ว เพื่อนที่ประพฤติดีและตั้งใจมาตลอดต้องจากไป
โดยไปเก็บกลดตนเองและเครื่องใช้ต่างๆ ด้วยความบรรจงและเศร้าโศก
หลังจากนั้นก็ไปขอคุณพ่อคุณแม่มากล่าวลา โดยเหล่าผู้ปกครองของเพื่อนยืนรออยู่ที่รถ
เพิ่อนกล่าวลาหมู่เพื่อนที่กลุ่มธรรมทายาทและพระพี่เลี้ยงด้วยความอาลัย
ทุกคนในกลุ่มต้องกลั้นน้ำตา แต่ก็ไม่มีใคร ต้านทาน ต่อความอาลัยนี้ได้แม้แต่ พระพี่เลี้ยงทั้ง 2 รูป

หลังจากนั้นก็ได้พบกับเพื่อนอีกครั้ง ที่หลังโบสถ์ยืนประนมมือร้องไห้สงบนิ่งด้วยชุดขาว
โดยเหล่าธรรมทายาทกำลังเวียนประทักษิณเพื่ออุปสมบท
แต่ละรอบที่เดินผ่านเพื่อนผู้นี้ยิ่งทำให้ผมแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
เป็นภาพที่ทำให้ผมรู้สึกตื้นตันใจมาก ว่าการบวชไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นได้อย่างง่าย เลย
การบวชเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ยาก ผมพยามส่งบุญให้เพื่อนผู้นี้และช่วยให้เขาได้บวชในภพชาตินี้
และคิดว่าสิ่งที่เขาคิดอยู่ขณะนั้นจะสมหวังโดยเร็วพลัน และจะพยามตั้งใจเพื่อเป็นพระแท้
เหมาะแก่การกราบไหว้ อย่างแท้จริง

ฉะนั้นแสนรูปนี้จะเป็นแสนรูปที่ยิ่งใหญ่และเป้นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ยากมาก ๆ
และก็เกิดขึ้นแล้ว ด้วยบุญและบารมีของทุกท่านที่ได้ช่วยกัน



อนุโมทนาบุญครับ



ครั้งหนึ่งในชีวิตของลูกผู้ชาย และจะต้องมีอีกครั้งหนึ่งครับในภพชาตินี้ ไปตลอดทุกภพทุกชาติ

เสียดายที่ผมฟังคำเทศน์หลวงปู่สดช้าไป
หรือคงเป็นเพราะ มารมาลองใจ กันแน่

หลวงปู่บอกว่า "มนุษย์เรานี่โง่นัก

ที่อื่นไม่ใช่ของตัว ให้เอาใจจรดที่ของตัวอย่าถอยกลับ
ให้ถึงกายที่สุดให้ได้ว่ากายที่สุดอยู่ที่ไหน
เมื่อไปถึงที่สุดของตัวได้ ก็รักษาตัวได้
ไม่มีใครมาบังคับบัญชา
ถ้าไม่ถึงที่สุดของตัวก็ต้องถูกเขาบังคับบัญชาเสมอ
เวลานี้พญามารเขาบังคับให้เป็นบ่าวเป็นทาส
ให้ทำอะไรทำได้
เพราะตัวไม่เป็นอิสระในตัว เพราะตัวไม่เป็นใหญ่ในตัว
เพราะตัวไม่รู้จักที่สุดของตัว

นี่มนุษย์โง่ขนาดนี้เห็นมั๊ยล่ะ

อย่าให้หลงเลอะเทอะไหลเล่อ เอ้า..แล้วมีครอบครัวได้อะไรล่ะ

ลูกคนนึง แล้วเอามาทำไมล่ะ เอามาเลี้ยง

10คนเอ้า เอามาเลี้ยงยังไงก็เลี้ยงไปเถอะ บ่นโอ้กแล้ว
ได้50 คน เอาล่ะสิคราวนี้

อยากได้ลูกใช่มั๊ยล่ะ ไม่จริงเหลว
โกงตัวเอง พาให้เลอะเลือนโกงตัวเองไม่ให้ไปค้นตัวเองให้ถึงที่สุด

ไม่ตรวจตัวให้ถึงที่สุด เป็นมนุษย์กับเขาทั้งที เพราะเชื่อกิเลสเหลวไหลเหล่านี้หล่ะ พาให้เลอะเลือน
จะครองเรือน ไปอีก 100 ปี ก็ครองไปเถิด งานเรื่องของคนอื่นเขาทั้งนั้น

เรื่องของพญามารทั้งนั้น เรื่องของตัวไม่ใช่งานของตัว

ไปทำงานให้พญามารเขาทั้งวันทั้งคืน เอาเรื่องอะไรไม่ได้

เพราะอะไรล่ะ เพราะไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เกิดมาพบอะไรก็ไปอย่างนั้นล่ะ
เพราะไม่ได้ฟังธรรมจากพระพุทธเจ้าพระอรหัตถ์ ไม่ได้ฝึกใจ
ไม่ได้ฟังธรรมของสัทธบุรุษ ความเห็นก็เหลวไหลไปดังนี้.

เมื่อรู้จักอย่านี้แล้ว นี่หล่ะคือความจริงทางพระพุทธศาสนา
นี่.....เป็นข้อที่ลึกซึ้ง"

ข้างบน เป็นคำเทศนาของหลวงปู่สด ที่ผมพยามแกะมาจากเทปนะครับ


ได้ฟังยิ่งสะท้อนใจตัวเอง เรากำลังทำอะไรอยู่นี่
ทำให้ตัวเองช้าไปอีก หรือทำให้ตัวเองไปเร็วขึ้น
โดนเขาบังคับบัญชามาโดยตลอด
ก็เพราะเอาใจออกนอกตัวนี่หล่ะ

หลวงปู่บอกว่า "ที่เวียนว่ายตายเกิด ก็เพราะเอาใจออกนอกศูนย์กันนี่หล่ะ
เวลาใกล้ตาย ใจมันก็จะออกนอกศูนย์ท่าเดียว คือมันจะไปเวียนว่ายตายเกิดอีก
ถ้าหยุดใจ ฝึกหยุดใจมาเป็นอย่างดี ใจมันก็ไม่ออกนอกศูนย์
มันก็ไม่เวียนว่ายตายเกิดอีก นี่มันเป็นอย่างนี้"