ค้นหาเนื้อหา
ไม่เปิดเผย
อืม เป็นครั้งแรกค่ะที่อยากร่วมพูดคุยด้วยคน นั่งอยู่หน้าเครื่องมาหลายครั้ง แล้วก็แวะเวียนมาเยี่ยมชมที่นี่มากคราว ยอมรับว่าเหมือนเดินเข้ามาในกลุ่มพี่น้อง ที่หลากหลายลีลาจริงๆ ค่ะ ไม่ได้อยู่เมืองนอก แต่อยู่ในกรุงสยามของเรานี่แหละ อยู่ใกล้ก็เหมือนไกล ถ้าเราห่างจากกัลยาณมิตร รู้สึกขอบคุณที่ได้อ่านหลายๆ ความรู้สึกตรงนี้จังค่ะ
เข้าใจและซาบซึ้งอารมณ์เจ้าของกระทู้มากๆ ค่ะ แต่คงไม่เทียบเท่าเจ้าของกระทู้ เพราะต่างอารมณ์ต่างสถานที่ และต่างวิกฤติการณ์ แต่รู้สึกถึงความเป็นบุคคลสำคัญของทุกคนที่ถูกเอาใจใส่จากฝ่ายตรงข้ามจังเลย เพราะเขาเห็นความสำคัญของกำลังของหลวงพ่อมังคะ จึงได้พยายามสอยเก็บไปเรื่อยๆ ถ้าไม่สำคัญแต่ละคนจะไม่โดนมัดมือมัดเท้ากันอยู่อย่างนี้แน่ ตอนนี้เป็นกล้วยปิ้งกันหมดหรือยังคะนี่
ดูแม้แต่คนโพศเองเถอะค่ะจะนอนเฉยๆ ก็ไม่พ้นจะโดนเล่นงาน จะอยู่นิ่งๆ ก็ไม่ยอมปล่อยมือ ด้วยความหงุดหงิดรำคาญ ด้วยรักสงบอย่างที่สุด ฉันอยู่ของฉัน ค่อยๆ ทำบุญไปเรื่อยๆ ก็ยังไม่ละเว้น เห็นทีต้องหันหน้าลุยกันเลย แต่งานลุยของพระพุทธองค์ก็คือหยุด หยุดนิ่งเฉยๆ ใครจะทำไร มันจะไปแน่กว่าลูกของหลวงพ่อได้นะ เออแน่ะ มีการยกยอตัวเองด้วย แต่ว่านะ ถ้าหิวมันก็หยุดไม่ไหว มันหมดแรงจริงๆ ก็ต้องกินไปก่อน โหย เขียนไงดี เอาเป็นว่า ให้มีแรงก่อน กองทัพเดินด้วยท้อง กินเสร็จ ค่อยมานั่ง ถ้าปวดหมอง ก็ต้องหลับก่อน ค่อยว่ากัน อือ เป็นอย่างนี้แหละ หลายรอบ เลยไม่ค่อยเหมือนผู้ชนะศึกทั้งหลาย ที่เขาโลดลิ่วออกหน้าไปเยอะ แต่อารมณ์ก็พอผ่อนคลายได้บ้าง คนเรามันจะเลิศไปหมดในทันทีได้ไงเนอะ
ปกติเป็นคนใจร้อนค่ะ อยากทำไรต้องให้ได้ทันที พอมีโน่นนี่มา ยิ่งขัดใจ ขัดอารมณ์ โห ในที่สุดก็ต้องหยุดตัวเอง โทษฐานที่ไม่ขยันทำทานมาแต่ปางก่อนนั่นเอง ปางนี้ก็ต้องอดทน และหาหนทางทำทานให้ได้แม้เพียงเล็กน้อย เขาเรียกงานเข้าน่ะค่ะ ให้ตัวเองหงุดหงิดเรื่อย อย่าว่าแต่นั่งสมาธิเลย มันทั้งฟุ้งทั้งซ่านดีแท้ เขาให้เขียนไม่เยอะใช่ไหมคะนี่ เดี๋ยวโพสใหม่อีกรอบดีกว่า อยากจะบอกว่าคนสำคัญของหลวงพ่อไงก็โดนแน่แช่แป้ง
