มี 4 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[Prajya]

ขุททกปาฐะ สุตตนิบาต ปิงคิยปัญหาที่ ๑๖ ว่าด้วยการเห็นพระ

ไม่ทราบเคยมีใครโพสต์พระสูตร ข้อมูลนี้ไว้ไหมนะครับลองกันอ่านดูครับ

พระปิงคิยะกล่าวคาถาตอบพราหมณ์พาวรีผู้อาจารย์ว่า
ท่านพราหมณ์ พระโคดมพระองค์ใด ได้ทรงแสดงธรรมอัน
บุคคลพึงเห็นเอง ไม่ประกอบด้วยกาล เป็นที่สิ้นตัณหา
ไม่มีจัญไร หาอุปมาในที่ไหนๆ มิได้ แก่อาตมา อาตมา
มิได้อยู่ปราศจากพระโคดมพระองค์นั้น ผู้มีพระปัญญาเป็น
เครื่องปรากฏดุจแผ่นดิน มีพระปัญญากว้างขวาง สิ้นกาล
แม้ครู่หนึ่ง ท่านพราหมณ์ อาตมาไม่ประมาททั้งกลางคืน
กลางวัน เห็นอยู่ซึ่งพระพุทธเจ้าผู้โคดมพระองค์นั้นด้วยใจ
เหมือนเห็นด้วยจักษุ ฉะนั้น อาตมานมัสการอยู่ซึ่งพระ-
พุทธเจ้าผู้โคดมพระองค์นั้นตลอดราตรี อาตมามาสำคัญความ
ไม่อยู่ปราศจากพระพุทธเจ้าผู้โคดมพระองค์นั้น ด้วยความไม่
ประมาทนั้น ศรัทธา ปีติ มานะ และสติของอาตมา
ย่อมน้อมไปในคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าผู้โคดม พระ-
พุทธเจ้าผู้โคดมผู้มีพระปัญญากว้างขวาง ประทับอยู่ยังทิศาภาค
ใดๆ อาตมานั้นเป็นผู้นอบน้อมไปโดยทิศาภาคนั้นๆ นั่นแล
ร่างกายของอาตมาผู้แก่แล้ว มีกำลังและเรี่ยวแรงน้อยนั่นเอง
ท่านพราหมณ์ อาตมาไปสู่พระพุทธเจ้าด้วยการไปแห่งความ
ดำริเป็นนิตย์ เพราะว่าใจของอาตมาประกอบแล้วด้วยพระ-
พุทธเจ้านั้น อาตมานอนอยู่บนเปือกตม คือกาม ดิ้นรนอยู่
(เพราะตัณหา) ลอยจากเกาะหนึ่งไปสู่เกาะหนึ่ง ครั้งนั้นอาตมา
ได้เห็นพระสัมพุทธเจ้า ผู้ทรงข้ามโอฆะได้แล้ว ไม่มีอาสวะ ฯ

ข้อความที่ยกมาโฟสต์ไว้เผื่อเป็นประโยชน์ กับสมาชิกท่านอื่นๆครับ ทำให้เห็นว่าหลักฐานในภาษาบาลี ก็มีสิ่งที่น่าสนใจไม่น้อยครับ

อ่านเต็มๆ ได้ทีนี่ครับ

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=25&A=11405&Z=11613&pagebreak=0

[Ray]

sa thu ka

[::: นายพีท ลูกพระธัมฯ :::]

อนุโมทนา

[เป็นหนึ่ง]

อปฺเป หิ วักกลิ
วักกลิ จงถอยออกไป
อิมํ ปูติกายํ น ทสฺสนํ
ดูไยร่างกายตถาคตเป็นของเปื่อยเน่า
โย โข วกฺกลิ โส มํ ปสฺสติ ธมฺมํ ปสฺสติ
ว่าสำแดงวักกลิ ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเราผู้ตถาคต
ธมฺมกาโย อหํ อิติปิ
เราผู้ตถาคต คือ ธรรมกาย

ธรรมกายเป็นตัวพระตถาคตเจ้าเชียวนะ


จากพระธรรมเทศนาโอวาทปาฏิโมกข์
พระเดชพระคุณพระมงคลเทพมุนี(สด จนฺทสโร)
หลวงปู่วัดปากน้ำภาษีเจริญ
ผู้ค้นพบวิชชาธรรมกาย

[สาธุธรรม]

ทุกสิ่งในโลกล้วนตกอยู่แต่ในกฏแห่งไตรลักษณ์ ไม่มียกเว้น

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ความไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน

การเกิดขึ้น การตั้งอยู่ และ ดับไป ในที่สุด


มีเพียงสิ่งที่เที่ยงแท้ไม่แปรเปลี่ยน
คือ ธรรมกาย และ พระนิพพาน