เมื่อก่อนตอนยังไม่มีลูก เราใช้ชีวิตทางโลกไม่ค่อยจะถูกหลักสักเท่าไหร่ ไม่รู้จักบุญ-บาป เรียกว่าตั้งแต่เด็กจนโตค่อนข้าง "มืด" แต่ก็พอได้บุญเข้าวัดอยู่บ้าง
เริ่มตั้งท้องมีลูกคนแรกอาจเพราะด้วยความเป็นห่วงลูก อะไรไม่รู้ทำให้เราสวดมนต์ทุกคืนไม่มีเว้นและตักบาตรทุกวัน (น้อยมากที่จะไม่ได้ตัก) แต่ยังไม่เคยมาวัด
เริ่มมีลูกคนที่สอง เริ่มรู้จักวัด มีกัลยาณมิตรมาแนะนำให้รู้จักวัด เอาเอกสาร CD การนั่งสมาธิจากวัดมาให้ ทำให้ลูกคนที่ 2 นั้นนอกจากตักบาตรแล้ว ก็ได้เพิ่มคือการนั่งสมาธิ
เมื่อลูกทั้งสองออกมา เราได้เริ่มไปวัดพร้อมกัน ไปทุกอาทิตย์ ชีวิตของลูก ๆ ทั้งสองก็เลยผูกพันธุ์อยู่แต่กับคุณลุง คุณป้า คุณน้า พี่ ๆ กัลยาณมิตรที่วัด ที่คอยสอนและปลูกฝังแต่สิ่งดี ๆ (เรียนวิชาอื่นนำเพื่อนไม่พอ...วิชาพุทธศาสนานี่ลูกสาวตอบได้จนคุณครู งง เลยค่ะ ว่า เธอไปรู้มาจากไหน จนเวลาครูมีคำถามต้องเบรคลูกสาวไว้ก่อน ถ้าคนอื่นตอบไม่ได้ค่อยให้เธอตอบ ) ทำให้ตัวเราเองเจอสิ่งดี ๆ และเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีด้วย
บางทีก็อดสงสัยไม่ได้...ทำไมน๊าเค้าถึงมาเกิดเป็นลูกของแม่ที่ไม่พรั่งพร้อมอย่างเรา? (ไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรให้เค้าเลย+ไม่มีผู้เป็นพ่อคอยดูแล)
เราเคยเห็นผู้หญิงขี้เหล้าคนหนึ่งที่แพ้ท้อง กินแต่เบียร์ตลอดระยะเวลาตั้งครรภ์ (ลูกออกมาแล้วก็ยังกินเหล้า แบบหอบลูกเล็ก ๆ คนนั้นร่วมวงเหล้าด้วยตลอด) เราบอกเค้าก็ไม่เชื่อ แต่ลูกเค้าก็ออกมาสมบูรณ์แข็งแรงดี...เค้าเลยบอกเรากลับว่า "เห็นมั๊ย เบียร์กินแล้วลูกแข็งแรงดี" (ทั้ง ๆ ที่จริงๆ แล้วเห็นพาหาหมอแทบทุกวันเลยค่ะ) ที่สำคัญเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แค่นั้น สามารถดื่มเบียร์ได้จริง ๆ ค่ะ เป็นที่ชื่นชอบ ชื่นชมของผู้ใหญ่ในวงเหล้ามาก ๆ ๆ