มี 26 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[แจ่ม]

เห็นใจน้องคนนี้มากเลย แต่ว่ายังนึกไม่ออกว่าจะแนะนำน้องได้อย่างไรดี ถ้าใครเคยมีประสบการณ์แบบเดียวกับน้องเค้าก็ช่วยแนะนำด้วยนะคะ
พี่บอกได้แต่เพียงว่าอย่าร้องไห้และอย่าท้อแท้ มีอีกหลายคนที่เป็นอย่างน้องน่ะค่ะ ให้นั่งสมาธิทุกวันไม่ให้ขาด เวลาใจใสแล้วก็น้อมคุณพ่อคุณแม่มาไว้ที่ศูนย์กลางกายแล้วกลั่นท่านให้ใส แผ่เมตตาให้ท่าน แล้วก็อธิษฐานให้ท่านเข้าใจเรื่องบุญ
สำคัญที่สุดอยู่ตรงนี้่นะคะ นั่งสมาธิอย่าให้ขาดแม้แต่วันเดียวแม้ว่าเราจะไม่มีโอกาสมาวัดช่วงหนึ่ง แล้วก็เป็นเด็กดี ให้คุณพ่อคุณแม่เห็นว่าเราพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นหลังจากเราได้มาศึุกษาและปฏิบัติธรรม การเรียนก็อย่าให้บกพร่องจะได้ไม่เป็นข้ออ้างจากคุณพ่อคุณแม่ว่าการที่เราเข้าวัดทำให้เสียการเรียน
ทั้งวัด และหลวงพ่ออยู่ไม่ไกลจากเราหรอกค่ะ แค่ตรงศูนย์กลางกายเท่านั้น คิดถึงวัด คิดถึงหลวงพ่อเมื่อไหร่ก็เอาใจไปหยุดตรงนั้นค่ะ

"มองดูพ่ออยู่ตรงกลาง บนหนทางแห่งความไสว กำลังจะถึงเส้นชัย ถ้าเจ้ามั่นใจ ก็ไปด้วยกัน"

[หัดฝัน]

การแก้ปัญหาทุกๆ ปัญหา มีอยู่เพียง 2 แบบเท่านั้นครับ คือ
1. การแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ให้ปัญหาเฉพาะหน้าที่เกิดขึ้นนี้ บรรเทาเบาบางไปก่อน
2. การแก้ปัญหาแบบป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาขึ้นอีกในอนาคต

ผมเห็นว่า เมื่อคุณพ่อคุณแม่ห้ามเช่นนี้ เราก็ยอมๆ ตามใจท่านไปก่อน เป็นการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อนน่ะครับ แต่ระหว่างนี้เราก็พยายามทำตัวดีๆ ให้ท่านเห็น เหมือนดังที่คุณพี่สาวแนะนำมานั่นแหละครับ เหมือนเวลานั่งสมาธินึกถึงองค์พระแล้วองค์พระหันหน้าผิดทิศทางอยู่ คุณครูไม่ใหญ่ก็จะบอกว่า ให้ยอมตามใจท่านไปก่อน อย่าไปรีบบังคับให้ท่านหันหน้ากลับมาเลย จะผิดหลักวิชา ให้เราทำนิ่งๆ ไว้ พอใจเรานิ่งมีพลังพอแล้ว เดี๋ยวท่านจะยอมตามใจเราเอง

ส่วนการแก้ปัญหาแบบป้องกันปัญหาไม่ให้เกิดขึ้นอีก ลองสังเกตุดูว่า บางคนกลับทำความดีได้อย่างสะดวกสบายไร้อุปสรรค นั่นเพราะเขาประกอบเหตุมาดี ดังนั้น เราก็ต้องประกอบเหตุให้ในอนาคต เราได้เกิดในครอบครัวที่เข้าใจหมู่คณะด้วยนะครับ ด้วยวิธีการดังนี้
1. เวลาใครมาชวนเราทำความดีอะไร อย่าปฏิเสธ แล้วอย่างขัดขวางไม่ให้คนอื่นไปทำความดีนั้นๆ ด้วย
2. หมั่นชักชวนคนอื่นๆ ให้ทำความดี ให้มากๆ (ใครที่ชวนยาก ก็ข้ามไปก่อน ชวนคนอื่นๆไปเรื่อยๆ)
ทำได้เช่นนี้ เราจะประกอบเหตุให้ปัญหานี้ ไม่อาจมากล้ำกลายเราอีกในอนาคตครับ

[มองอย่างแมว]

กับคุณพ่อคุณแม่ต้องใช้เวลากับความอดทนครับผม

[แจ่ม]

อธิษฐานดีๆจ้ะ ขอให้สร้างบารมีได้โดยสะดวกไปทุกภพทุกชาติ

[TiGerPe@w]

คือ หนูพยายามขอให้เขาติดจานดาวธรรมแล้วค่ะ

ทั้งที่จริงหนูก้ร่วมบุญจานหนึ่งจาน ไปไว้ที่บ้านตั้งแต่ปีใหม่แล้วค่ะ

เขาไม่สนใจจะติด เพราะเกรงว่าจะกลายเป็นพวกเดียวกับเรา โดนหลอก งมงาย

จานดาวธรรมก็เลยวางไว้ในตู้มาหลายเดือน จนกระทั่งบัดนี้

ถ้าท่านมั่นใจว่าท่านเดินถูกทางก็ไม่เห็นต้องกลัวเลยนี่ครับ แบบนี้แสดงว่าไม่มั่นใจใช่ม้า (เพราะจริงๆของเราถูก อิอิ)

[ไชยานุภาพ ปราบหงสาวดี]

กว่าจะตอบกระทู้นี้ได้ กระผมต้องใช้เวลาเรียบเรียงและจัดกระบวนความคิดอยู่หลายวัน ได้เห็นพี่น้องวงธรรมะด้วยกันพากันมาช่วยโพสต์ให้กำลังใจน้องเช่นนี้ เห็นแล้วก็น่าชื่นใจและต้องขอกราบอนุโมทนาด้วยเป็นอย่างยิ่งนะครับ เอาเป็นว่าตอนนี้ นอกจากหนูจะได้เพื่อนกัลยาณมิตรผู้แนะประโยชน์แล้ว พี่เองไม่อยากให้หนูลืม "เพื่อนแท้ภายใน" ซึ่งก็คือ "บุญกุศลและพระธรรมกาย" นะครับ เพราะท่านนั้นอยู่กับเราตลอดเวลาเลย (แม้ว่าในขณะนี้เราจะยังไม่เข้าถึงท่านก็ตาม) พี่อยากให้น้องนำใจไปจรดให้ถูกที่ คือ ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ อันเป็นแหล่งแห่งความสุข เพื่อเป็นการชำระธาตุธรรมภายใน ให้สะอาด บริสุทธิ์ผ่องใสอยู่เป็นนิจ (เรื่องนี้ไม่มีใครช่วยน้องได้ เท่ากับตัวของน้องเองนะครับ) และเวลานั่งธรรมะ ก็ขอให้น้องนึกถึงบุญบารมีที่น้องได้สั่งสมอบรมและบำเพ็ญมา นับตั้งแต่จุติแรกของการบังเกิดขึ้นด้วยกายมนุษย์ ตราบกระทั่งถึงในกาลปัจจุบันนี้ และที่จะได้กระทำให้ทับทวียิ่งๆ ขึ้นไปในอนาคตกาล จากนั้น ให้อาราธนาบารมีธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้งหลายในอายตนะนิพพานนับอสงไขยพระองค์ไม่ถ้วน นับอายุธาตุ อายุบารมีไม่ถ้วน ทั่วธาตุทั่วธรรม บารมีธรรมของพระปัจเจกพุทธเจ้าและพระอริยสังฆเจ้าทั้งหลาย (ในที่นี้หมายเอาตั้งแต่ พระโสดาบันบุคคลกระทั่งถึงพระอรหันต์) อีกทั้งบารมีธรรมของมหาปูชนียาจารย์วิชชาธรรมกายทุกท่าน ในขั้นนี้ให้น้อมนึกเอาภาพของบิดามารดาให้มาปรากฏที่ศูนย์กลางกาย นึกให้ชัด ให้ใส ให้สว่าง แล้วน้อมจิตอาราธนาพระธรรมกายเบื้องบนจรดจนถึงที่สุดแห่งธรรมและของมหาปูชนียาจารย์วิชชาธรรมกาย (อันมีพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ หลวงพ่อฯ และคุณยายอาจารย์ฯ เป็นต้น) น้อมจิตขอถึงท่านว่า ขอพระองค์ได้ทรงโปรดเมตตาล้างต้นธาตุต้นธรรม เห็น จำ คิด รู้ ทั้งของฝ่ายบิดามารดา (ให้เอ่ยนามของทั้ง ๒ ท่าน รวมทั้งตัวเราด้วยนะครับ จะได้ชี้เฉพาะเจาะจงลงไปเลย) ตลอดจนตัวของเราให้กลับเป็น ฝ่ายบุญ ฝ่ายพระ ฝ่ายสัมมาทิฏฐิ ฝ่ายธรรมภาคขาว แต่เพียงส่วนเดียวล้วนๆ ได้โดยง่าย โดยเร็วพลัน เป็นอัศจรรย์ ในกาลปัจจุบันฉับพลันนี้เทอญ จากนั้น จึงจะแผ่เมตตาและอุทิศบุญกุศลที่ได้กระทำบำเพ็ญมาแล้วด้วยดีให้กับท่าน ตลอดจนคู่กรรมคู่เวรในอดีตชาติ ที่เราเองได้เคยไปขัดขวางในกองบุญกองกุศลของเขา หนักจะได้เป็นเบา เบาก็จะหาย และก่อนเลิกนั่งสมาธิทุกครั้ง นอกจากจะต้องอธิษฐานล้อมคอกให้แน่นหนา ตามที่ครูบาอาจารย์ท่านได้อบรมสั่งสอน เพื่อเป็นเกราะป้องกันตัวเราจากบาปอกุศลแล้ว สำหรับในกรณีของน้องนั้น คำอธิษฐานที่จะขาดไม่ได้เลยก็คือ

"ขอให้ข้าพเจ้าได้ถือกำเนิดบังเกิดในตระกูลของนักปราชญ์บัณฑิต ผู้เป็นกัลยาณมิตรและสัมมาทิฏฐิบุคคลเท่านั้น และขอให้ข้าพเจ้าพึงอยู่ห่างไกลจากสิ่งอันเป็นพาลทั้งหลาย อันนับเนื่องเข้าในข่ายของธรรมดำภาคมารฝ่ายบาปอกุศลทั้งปวง ไม่ว่าจะเป็นในรูป คน สัตว์ สิ่งของ และขอให้ข้าพเจ้าพึงเป็นผู้ที่มี "ความเจริญคล่องตัวทั้งทางโลกและทางธรรม" อยากทาน ขอให้ได้ทาน อยากรักษาศีล ขอให้ได้รักษาศีล อยากเจริญภาวนา ขอให้ได้เจริญภาวนา อยากศึกษาวิชชาธรรมกาย ก็ขอให้ได้ศึกษาวิชชาธรรมกายและเป็นผู้ที่แตกฉานในวิชชาธรรมกายได้อย่างสุดประมาณ และหากปรารถนาสิ่งใดอันเป็นไปในทางที่ชอบประกอบไปด้วยกุศล ก็ขอให้สัมฤทธิผลดังกมลที่มุ่งมาดปรารถนาจงทุกประการ ขอความปรารถนาของข้าพเจ้าทั้งปวงนี้ จงสำเร็จประโยชน์แก่ข้าพเจ้า นับแต่ปัจจุบันกาลนี้ และตลอดไปทุกภพทุกชาติ ตราบกระทั่งถึงที่สุดแห่งธรรมเทอญ."

นิพพาน น ปจฺจโย โหตุ

ปล. ขอย้ำว่า!!! ทุกขั้นตอนที่แนะนำมานี้ ต้องทำทุกวัน และต้องทำเป็นอย่างยิ่งในพิธีกรรมภาคบ่ายของทุกวันอาทิตย์ ซึ่งไม่ควรขาดเลยนะครับ

ท้ายนี้ พี่ก็มีบทกลอนดีๆ ที่คัดสรรมา เพื่อเป็นกำลังใจให้ "แด่...นักรบใหม่แห่งกองทัพธรรม" นะครับ

๑) ให้ท่าน ท่านจักให้ ตอบสนอง
นบท่าน ท่านจักปอง นอบไหว้
รักท่าน ท่านจักครอง ความรัก เรานา
สามสิ่งนี้เว้นไว้ แต่ผู้ "ทรชน" (คนเลว)

(โคลงโลกนิติ)

๒) แม้มิได้เป็นดอกกุหลาบหอม
ก็จงยอมเป็นเพียงลดาขาว
แม้มิได้เป็นจันทร์อันสกาว
จงเป็นดาวดวงแจ่มแอร่มตา

แม้มิได้เป็นหงส์ทะนงศักดิ์
ก็จงรักเป็นโนรีที่หรรษา
แม้มิได้เป็นแม่น้ำคงคา
ก็จงเป็นธาราใสที่ไหลเย็น

แม้มิได้เป็นมหาหิมาลัย
จงพอใจจอมปลวกที่แลเห็น
แม้มิได้เป็นวันพระจันทร์เพ็ญ
ก็จงเป็นวันแรมอันแจ่มจาง

แม้มิได้เป็นต้นสนระหง
จงเป็นพงอ้อสะบัดไม่ขัดขวาง
แม้มิได้เป็นนุชสุดสะอาง
จงเป็นนางที่มิใช่ไร้ความดี

อันจะเป็นอะไรนั้นไม่แปลก
ย่อมผิดแผกดีงามตามวิถี
ประกอบกิจบำเพ็ญให้เด่นดี
สมกับที่ตนเป็นเช่นนั้นเทอญ

(อาจารย์ ฐาปนีย์ นาครทรรพ : ประพันธ์)

"ผู้ที่มีธรรมะอยู่ในใจแล้ว
ย่อมไม่ทุกข์โศก ไม่เศร้าหมอง
ผู้มีธรรมะแล้ว ย่อมรู้ชัดซึ่งความผิดของตนเอง
และไม่นำเอาความผิดของผู้อื่นมาแบก"

"อุปสรรคใดๆ ในโลกนี้
เขานั้นมีเอาไว้ให้เราข้าม
อย่ายอมแพ้แต่จงพยายาม
อยู่ที่ความ คิด รู้ สู้ที่ ใจ
อุปสรรคแค่นี้ก็แค่นี้
อุปสรรคแค่นี้สักแค่ไหน
อุปสรรคแค่นี้สักเท่าใด
อุปสรรคแค่ไหน ใจคิดเอง"

(ตะวันธรรม : ประพันธ์)

ขอให้น้องจงโชคดี ได้รู้ เห็น และเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพระธรรมกายภายในที่สว่างไสว ที่ละเอียดสุดละเอียด ให้ได้ศึกษาวิชชาธรรมกายกับมหาปูชนียาจารย์ฯ ให้ได้สร้างบารมีตามติดท่านและหมู่คณะพร้อมทีมงาน ไปได้ตลอดรอดฝั่งอย่างไม่มีถอนถอย และไม่มีวันพลัดพรากจากวิชชาธรรมกาย นับแต่บัดนี้ และตลอดไปทุกภพทุกชาติ ตราบกระทั่งถึงที่สุดแห่งธรรมนะครับ สาธุ...

[niwat]

ถึงแม้ช่วงนี้จะห่างวัดไปบ้าง ก็อย่าลืมนั่งสมาธิปฏิบัติธรรมทุกวัน ทำใจใสๆ แล้วก็นึกถึงหลวงพ่อไว้ในกลางกายแล้วอธิฐานจิต... (เมื่อท่านทำสมาธิท่านก็นำลูกๆของท่านไว้ที่กลางกายท่านเช่นกัน)

และที่สำคัญที่สุดคือไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหนก็ตาม เราสามารถทำหน้าที่กัลฯผู้นำบุญชักชวนคนทำความดีได้ตลอดเวลา เพื่อที่เราจะได้ทำความปราถนาของหลวงพ่อในการสร้างศาสนสถานรองรับพุทธบุตรทั่วโลกให้สำเร็จเป็นอัศจรรย์.

ขอน้อมนำเนื้อเพลงจดหมายจากตะวัน ที่มีเนื่อเพลงว่า...
"เราต่างก็มีหน้าที่ เพื่อทำโลกนี้ให้พราวไสว
แม้ไม่พบกัน ก็ไม่เป็นไร เพราะใจของเราคิดถึงกัน"

ขอให้น้องสู้ต่อไปน่ะครับ

อนุโมทนาบุญ

[sao-wanee]

ตอนแรกต้องอนุโมทนาบุญกับน้องก่อนเลย สาธุ^/^
ดจังค่ะ เป็นอภิชาตบุตรีเลย (ใช่เปล่าค่ะ หากผิดขออภัยค่ะ)

ส่วนใหญ่มีปัญหาทุกครอบครัวแหละค่ะจะมากหรือน้อย แต่เราไม่ควรทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ๋
หากเป็นเรื่องเล็ก ก็ทำให้ไม่เป็นเรื่องเลยจะดีกว่า
เพราะคนเราต่างจิตต่างใจ สัมมาทิฐิต่างกัน
แต่ความอดทน ความมีขันติ ของน้องนั้นสำคัญ ไปตลอดชีวิตเลยล่ะค่ะ
หากคิดว่า พวกเราเดินมาถูกทางแล้ว ก็ลองกันสักตั้งเป็นไร ไม่เห็นเสียหายอะไร
ในการสั่งสมบุญบารมี เตรียมเสบียงไว้ใช้ในวัฎฎะ
เหมือนพี่นัดฝัน พี่หมอส้มแนะนำ
ครอบครัวพี่นี่นะ คล้าย ๆ ของพี่หมอส้ม
แต่มาเป็นพัก ๆ บ้างทีก็ตามมา พวกเค้ายังไม่เข้าใจ ว่าชีวิตเรา ๆ เกิดมาทำอะไร
อะไรคือจุดมุ่งหมายของชีวิตที่แท้จริง พูดไปแล้วก็เหนื่อย บ้างทีโต้ซะเราอึ้ง
จนบางที เฮ้ย! เรากำลังสร้างวิบากวจีกรรมให้เค้าเปล่าเนี่ยะ
เลยเฉย ๆ บ้าง บางทีนะ ก็ได้แค่เตือน
เออ! ตอนหลัง ปล่อย ๆ จนบางทีคิดว่า
ตัวใครตัวมันแล้วกัน เอาไว้ไปเรียนรู้กันเองแล้วกัน
แต่พอเอาเข้าจริง ๆ ก็ทิ้งไม่ได้ เป็นห่วงอยู่ดี
ทำบุญให้โดยเฉพาะพ่อแม่ ส่วนใหญ่ใช้ชื่อครอบครัวเป็นหลัก
เต็มกำลังที่มี
โดยเฉพาะอาทิตย์ต้นเดือน ขออารธนาบารมีหลวงปู่ คุณยายฯ หลวงพ่อธัมมะ
ส่งบุญไปให้พวกเค้าเหล่านั้นด้วย ทั้งที่มีชีวิตและล่วงลับไปแล้ว
โดยเฉพาะพวกที่ยังมีชีวิตอยู่ พ่อแม่พี่น้องให้ได้มาสร้างบารมีร่วมกัน
มีดวงตาเห็นธรรมกันซะทีเทอญ
ข้อความพี่หมอส้มนั้น ชัดเจนมาเลยนะค่ะ
ส่วนเรื่องติดจานหากพ่อแม่ไม่ยอมให้ติด
น้องก็หาแผ่นซีดีหรือวีซีดีเครสต่าง ๆ ไปให้ท่านดูก่อน
ผ่อนสั้นผ่อนยาว ตึงบ้างผ่อนบ้าง
แต่ที่สำคัญ ตัวน้องอย่าหลุดออกไปจากหมู่คณะนะค่ะ
เดี๋ยวจะตามกันลำบาก อิอิ

[ไชยานุภาพ ปราบหงสาวดี]

ที่ถูกต้อง ณ เวลานี้ควรใช้คำว่า "มารมี บารมีลด มารหมด บารมีเพิ่ม" จะดูเหมาะกว่านะครับ สำหรับในกรณีของแขกผู้เยี่ยมชมที่บอกว่า "ถ้าไม่ให้เข้าวัด งั้นก็จะไปเที่ยวดิสโก้เธคเอามั้ย" ถ้าจะว่าไปแล้วหากฟังแบบเผินๆ ก็ดูเหมือนดีนะ แต่แท้ที่จริงแล้วหากพิจารณาดูให้ดีก็จะเห็นว่ามันมีอากัปกิริยาของการประชดประเทียดแฝงอยู่ นี่อันตราย!!! นะครับ ที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้น พระเดชพระคุณหลวงพ่อฯ ท่านเคยดูเคสของผู้ที่เคยมีกรรมเถียงพ่อแม่มาแล้ว และท่านยังได้กล่าวเตือนเจ้าของเคสนั้นด้วยว่า ถ้าไม่เลิกพฤติกรรมแบบนี้ เมื่อตายไปแล้วจะต้องไปรับโทษในมหานรกขุมที่ ๔ "โรรุวมหานรก" (แปลว่า "นรกที่เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้") และเมื่อมาเกิดเป็นมนุษย์ก็จะต้องป่วยด้วยโรคร้ายแรงที่เกี่ยวกับช่องปากซึ่งรักษาให้หายได้ยาก อาทิ โรคมะเร็งในกล่องเสียง เป็นต้น สำหรับความเห็นส่วนตัวนั้น ผมเองก็เข้าใจนะครับว่า มนุษย์ปุถุชนเช่นเราเมื่อมีอายุมากขึ้น นิสัยอย่างหนึ่งที่จัดเป็นอนุสัยกิเลสที่นอนเนื่องอยู่ในขันธสันดานที่เพิ่มมากเป็นเงาตามตัวไปด้วยประการหนึ่งก็คือ "ทิฐิ" (หมายถึง ความอวดดื้อถือดี) และเจ้านี่เป็นตัวร้ายเลยล่ะ โดยเฉพาะหากนำเอานิสัยดังกล่าวไปแสดงกับบุพการีอย่างชนิดไม่พอเหมาะพอสมแล้วล่ะก็ เดี๋ยว "มาร" มันจะเอาความผิดในกฎแห่งกรรมมาปรับคดีโทษเรา ชาตินี้ว่าแย่แล้ว ชาติหน้ามิยิ่งแย่ไปกว่านี้อีกหรือ จึงเตือนคุณมาด้วยความหวังดีและหวังว่าคุณคงจะเข้าใจนะครับ

[KATCH]

เรื่องนี้อาจมีที่มานะ ( เรื่องกรรมในอดีต ขอยกไว้ ) แต่มาดูเหตุปัจจุบันดีว่า
คงเคยได้ยินคำว่า จะทำดี ให้ได้ดี ต้อง 1. ทำให้ถูกดี 2. ทำให้ถึงดี 3. ทำให้พอดี
( หาอ่านเพิ่มเติมได้ที่หนังสือของหลวงพ่อทัตตชีโวค่ะ จำไม่ได้ว่าชื่อหนังสืออะไร )

เหตุการณ์ลักษณะนี้ มักจะเคยได้ยินอยู่บ่อยๆ ขอยกตัวอย่างนะ

สำหรับคนที่ไปวัดใหม่ๆ อย่างบางคนเพิ่งมาวัด หรือเพิ่งผ่านการอบรมธรรมทายาท ประมาณว่า
พออบรมเสร็จ ไฟลุกโชน อินมาก ปีติเกินไปสักหน่อย กลับไปก็ขึ้นเทศน์เลย ไปสอนคนที่เรารู้จัก โดยลืมไปว่าคนรับ เขาไม่ได้รู้ข้อมูลอะไรเหมือนเรา อีกอย่างพื้นฐานใจก็ยังเป็นแบบคนในสังคมทั่วๆ ไป บางทีเขาอาจอยู่ในฐานะที่สูงกว่าเรา เช่น พ่อแม่ ครู หรือญาติพี่น้อง จึงทำให้เขามองเราว่าเรายังเป็นเด็กกะเปี๊ยกอยู่ ริอาจไปสอนผู้ใหญ่ มันเลยไม่ได้ผล ที่สำคัญหากเขาได้ข่าว ได้ข้อมูลที่ผิดๆ เกี่ยวกับวัดมา ป่วยการที่จะพูดแก้ต่าง เพราะภาพเรา มันกลายเป็นว่า เราเพี้ยนไป อินไป หรือโดนล้างสมอง นั่น..เป็นสิ่งที่เขาเห็น ซึ่งก็ถูกของเขานะ ที่เขาห้ามก็เพราะเขารักเรา ไม่อยากให้เราเป็นอย่างภาพที่เขาคิด ( แม้จะผิดก็ตาม ) แต่เท่าที่เคยเห็น..ก็พฤติกรรมเรา มันเข้าทางที่เขาอาจว่ามาจริงๆ ด้วยเพราะการขาดศิลปะของเราเองแท้ๆ

สิ่งหนึ่งที่มันเกิดการต่อต้านอย่างนี้ เพราะเมื่อเรารู้และเข้าใจเกี่ยวกับวัด หรือเกี่ยวกับธรรมะแล้ว ต้องค่อยเป็นค่อยไปจะดีกว่า ที่สำคัญให้เริ่มจากการเปลี่ยนแปลงตัวเองก่อน ( เน้น ต้องมีศิลปะด้วยนะ ) ไม่ใช่ พอเข้าวัดปุ๊บ พอออกไปอยู่ในสังคมภายนอก เราก็บรรเลงเลย ถือศีล 8 อย่างเคร่ง เลิกคบเพื่อน แยกตัว กรณีอินจัด มาแต่วัด จัดชีวิตประจำวันไม่ลงตัว การงานที่เคยทำก็เสีย การเรียนก็กระท่อนกระแท่น ส่งผลกระทบให้คนรอบข้างเข้าใจผิด บางทีถึงคราวจะให้ข้อมูลคนรอบข้าง แทนที่จะค่อยพูดค่อยจา หรือฟังเขาให้มากก่อน ( จะได้รู้ว่าเราจะเข้าทางไหนถูกน่ะ ) กลับรีบไปยัดเยียดข้อมูลให้เขา ( เพราะบางท่านอาจรู้เยอะไปหน่อย คือ อยากบอกอยากเล่า แต่ไม่ได้นึกว่าเขาอยากฟังหรือเปล่า แน่นอนว่า เขาไม่รับ หรือรับไม่ได้แน่นอน เราเลยต้องหงายหลังกลับมา

ที่จริงแล้วเรามาวัด เราน่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีขึ้นและดีขึ้น ยิ่งเข้าวัดมากเข้า หน้าตาก็น่าจะผ่องใส มีนิสัยดีขึ้น การงาน การเรียนก็ก้าวหน้า ปฏิบัติตนต่อทิศทั้ง 6 ได้อย่างไม่บกพร่อง อย่างนี้รับรองว่า คนรอบข้างจะรู้สึกเลื่อมใสเราเอง เพราะ...เราเป็นคนที่พูดจาดี เชื่อถือได้ มีเหตุผล อารมณ์มั่นคง รักการเป็นผู้ให้ มีน้ำใจ จะเป็นผู้นำก็ได้ ผู้ตามก็ดี ฯลฯ ยิ่งแบบนี้เห็นแล้วก็อยากเข้าใกล้ เห็นเราแล้วมีความสุข เข้ามาปรึกษาปัญหาได้ ทำได้อย่างนี้ เดี๋ยวเขาก็จะเกิดคำถามขึ้นในใจเขาและถามเราว่า เอ ทำไมเราถึงได้ประสบความสำเร็จเช่นนี้ มาถึงจุดนี้แล้ว เรียกว่าใจเขาพอจะอ่อนโยนขึ้นบ้างแล้วล่ะ ถึงตรงนี้ค่อยพูดเรื่องบุญ เรื่องวัดดีกว่าไหมจ๊ะ
จากนั้นก็ค่อยๆ ทำหน้าที่กัลยาณมิตรชวนเขามาเส้นทางนี้

แต่เท่าที่อ่านกระทู้แล้ว อืมมม ก็มาถึงรอบตัดเชือกแล้วเนอะ ยังไงก็แล้วแต่ คิดว่าไม่สายหรอก ผิดพลาดทางเทคนิคก็เริ่มใหม่ได้ ( แต่ต้องหมั่นให้กำลังใจตัวเองบ่อยๆ นะ ถึงจะล้มก็อย่าล้มนาน ต้องสู้ใหม่ ทำดีเรื่อยไป นึกเสียว่าตรงนี้อาจเป็นภาพกรรมในอดีตของเราก็ได้ เพราะเรื่องนี้ต้องอาศัยเวลาค่ะ เพราะบางคนอาจเจอหนักกว่าคุณอีก กว่าเขาจะพาที่บ้านมาวัดได้ ก็เป็นสิบปีแน่ะ แต่มันก็คุ้มค่ากับการรอคอยมิใช่หรือ อืมมม....คงต้องอาศัยลูกอึดสักกะหน่อย สู้ สู้ ไอ้มดแดง )

เป็นกองเชียร์ให้นะ...วิ้ดๆ บึ้ม ! ^__^
( 555 เป็นอะไรที่พิมพ์นานนนนนมาก ขอบอก จิ้มดีด แฮ่ะๆ แต่ไม่เป็นไร เราก็รักที่จะเอาใจช่วยมากกว่า ....บายยยยย )

[ง่ายๆ]

เห็นใจจังครับ เศร้ามากครับ เข้มแข็งไว้นะครับ ให้มั่นคงในคุณความดี เรารู้ว่าสิ่งที่เราทำน่ะถูกต้องแล้ว ทำต่อไป สักวัน ท่านต้องเข้าใจครับ เอาใจช่วยนะ

[ป่าน072]

ขอบคุณที่ให้ความกระจ่างเพิ่มขึ้นนะคะ สาธุ

[ปัจเจกชน บนทางสายกลาง]

กราบอนุโมทนาบุญครับ สาธุ