meditating_girl.jpg 9.14K 363 ดาวน์โหลด
มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เรียกว่า เด็กผู้หญิงเพราะหน้าตายังเยาว์วัย เป็นนักศึกษาปริญญาเอก อยู่ที่อเมริกา เป็นคนรักการปฏิบัติธรรมมาก เธอฝึกตัวเองมาตลอดระยะเวลา ๔ ปี
ปีแรกได้ตั้งมโนปณิธานว่า จะนั่งธรรมะวันละ ๑ ชั่วโมง ไม่ให้ขาดแม้แต่วันเดียว ในวันแรก ๆ ใช้ความพยายามมาก ฝืนนั่งทีเดียว แต่ต่อมาก็เป็นธรรมชาติ แล้วก็เป็นเรื่องปกติของการนั่ง บางวันก็นั่งดีมาก บางวันก็ดีน้อย แล้วเธอก็ทำได้ มหาปีติเกิดขึ้นในวันสุดท้ายของปี เมื่อระลึกย้อนหลังไป ๓๖๕ วัน
ปีที่ ๒ เธอตั้งใจมั่นว่า ปีนี้จะนั่งธรรมวันละ ๒ ชั่วโมง เธอฝึกไปเรื่อย ๆ ทั้งที่ไม่คาดหวังว่าจะได้อะไร ความสุขก็ค่อย ๆ เกิดขึ้นมา ความสว่างเกิดขึ้นมา เธอทำได้ พอสุดท้ายวันที่ ๓๖๕ เธอนึกย้อนหลัง เกิดมหาปีติเพิ่มขึ้นอีก
ปีที่ ๓ จะนั่งธรรมะ ๓ ชั่วโมงรวดทุกวัน โดยไม่มีข้อแม้ ข้ออ้าง และเงื่อนไข แล้วเธอก็ทำได้ทุกวัน ไม่ขาดเลยแม้แต่วันเดียว วันที่ ๓๖๕ ของปีที่ ๓ วันสุดท้าย มหาปีติเพิ่มขึ้นไปอีก
ปีที่ ๔ ตั้งใจมั่น ปีนี้จะนั่งธรรมให้ได้วันละ ๔ ชั่วโมงรวด เธอตื่นตี ๓ นั่งธรรมะไปจนถึง ๗ โมงเช้า ธรรมะก็ค่อยๆ ละเอียดเข้าไปเรื่อย ๆ ส่งผลให้เธอนั่งได้ต่อเนื่อง โดยไม่มีความเบื่อหน่ายเข้ามาแทรก
เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่มีความตั้งใจมั่น เป็นมนุษย์ธรรมดา มีเจ็บ มีป่วย มีไข้ มีภารกิจ ไหนจะเรียน ไหนจะทำงาน บางวันมันก็เหนื่อย ก็ง่วง ก็เพลีย บางวันก็ไม่สบาย แต่ว่าเมื่อตั้งใจมั่นแล้วต้องทำให้ได้ ในที่สุดก็ทำได้ นี่เป็นตัวอย่างที่หลวงพ่อฟังแล้วเกิดความปีติ เลื่อมใส
……………………………..…………………………………………………………………………………………………
คัดย่อจากโอวาทพระราชภาวนาวิสุทธิ์ในวันเข้าพรรษา
วันศุกร์ ที่ ๖ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๔ เวลา ๘.๓๐ - ๙.๓๐ น.
ณ อุโบสถ วัดพระธรรมกาย จัดทำโดย : กองวิชาการ สถาบันพัฒนาบุคลากร
……………………………..…………………………………………………………………………………………………
ภาพ
http://pacificharborbeacon.org/
http://www.worth1000.com/cache/contest/contestcache.asp?contest_id=4490