มี 5 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[สิริปโภ]

สมัยหนึ่ง พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมีกระแสพระราชดำรัสให้ท่านไปประสานงานนิมนต์พระสงฆ์ทรงภูมิธรรมในภาคอีสานบางรูปมารับพระราชทานฉันที่กรุงเทพฯ แต่ไม่สามารถประสานงานนิมนต์ได้ เพราะพระสงฆ์เหล่านั้นได้ออกธุดงค์ไปก่อนแล้ว และไม่สามารถติดต่อได้ว่าออกธุดงค์อยู่ ณ แห่งหนใด

จึงมีกระแสพระราชดำรัสให้ไปกราบนมัสการสมเด็จพระญาณสังวรสมเด็จพระสังฆราชฯ ซึ่งขณะนั้นยังมีสมณศักดิ์ที่ “พระศาสนโสภณ” ให้ช่วยนิมนต์แทน

พล.ท.อมรรัตน์ จินตกานนท์จึงเดินทางไปที่วัดบวรนิเวศวิหาร และแจ้งพระราชประสงค์ให้ทราบ สมเด็จพระสังฆราชขอเวลาให้มาฟังผลอีกชั่วยามหนึ่ง ท่านก็นั่งรออยู่ที่กุฏิชั้นล่าง ไม่ถึงชั่วยามก็ได้รับคำตอบว่า...

นิมนต์ให้เรียบร้อยแล้ว...ให้นำรถไปรับที่จุดนัดหมายตามวันเวลาที่กำหนด.....

พล.ท.อมรรัตน์ จินตกานนท์มีความแปลกใจว่า ติดต่อกันโดยทางใด ในที่สุดก็ได้ทราบว่าสมเด็จพระญาณสังวรสมเด็จพระสังฆราชฯ ได้นั่งสมาธิติดต่อทางจิตหรือ “โทรจิต” ติดต่อกับพระสงฆ์ทรงภูมิธรรมนั้น

นับเป็นเรื่องอัศจรรย์มากเรื่องหนึ่ง

ต่อประเด็นนี้นะครับ ควรทราบว่าทราบว่า วัตรปฏิบัติของสมเด็จพระญาณสังวรสมเด็จพระสังฆราชฯในวัยหนุ่มนั้น เมื่อทราบว่ามีพระสงฆ์ทรงภูมิธรรมอยู่แห่งหนตำบลไหน ยามใดมีโอกาสอันควร ก็จะเสด็จไปสนทนาธรรมด้วย แม้เมื่อได้รับพระมหากรุณาธิคุณโปรดเกล้าฯสถาปนาเป็นสมเด็จพระสังฆราชแล้ว ก็ยังทรงครองวัตรปฏิบัตินี้อยู่เหมือนเดิม

ท่านพุทธทาสภิกขุเป็นพระสงฆ์ทรงภูมิธรรมรูปหนึ่ง ที่พระองค์ทรงเสด็จไปสนทนาธรรมถึงวัดสวนโมกขพลาราม

ครั้งหนึ่งพระองค์ทรงประชวร มีพระอาการหนักมาก มีข่าวลือทั่วไปว่าทรงสิ้นพระชนม์แล้ว เป็นเหตุให้คณะสงฆ์วัดบวรนิเวศวิหารซึ่งกำลังเดินทางไปประชุมที่กัมพูชาต้องรีบเดินทางกลับ เมื่อถึงกรุงเทพฯแล้วจึงได้รู้ว่ากลุ่มคนชั่วปล่อยข่าวลือ เพราะพระอาการดีขึ้น

และเมื่อทรงฟื้นจากประชวรครั้งนั้น ก็ทรงเล่าให้ฟังว่าความจริงครั้งนั้นประชวรหนักมาก เตรียมใจที่จะละสังขารอยู่แล้ว ในขณะนั้นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จพระราชดำเนินพร้อมด้วยสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ เพื่อไปทรงเยี่ยม ณ ที่ประทับรักษาพระองค์

คณะแพทย์ได้ถวายรายงานว่าทรงประชวรอาการมาก และสิ้นหวังแล้ว พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ ได้เสด็จพระราชดำเนินเข้าไปถึงเตียงที่บรรทม

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงใช้พระหัตถ์ทั้งสองจับพระพาหา (ต้นแขน) ของสมเด็จพระองค์ แล้วกราบทูลว่า พระอาจารย์ พระอาจารย์! พระอาจารย์ หม่อมฉันและสมเด็จพระราชินีมาเยี่ยม ทรงตรัสอย่างนี้อยู่ 2 - 3 ครั้ง สมเด็จพระสังฆราชก็ทรงฟื้นพระสติ และทรงพยักหน้า

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงตรัสว่า คราวนี้ทรงประชวรหนัก คณะแพทย์บอกว่าเกินกำลังแล้ว หม่อมฉันเองก็ได้ใช้ความพยายามเต็มที่ หมอที่ไหนดีก็หามารักษา ยาอย่างไหนดีก็หามาถวาย แต่พระอาการไม่มีใครจะช่วยได้แล้ว พระอาจารย์ต้องช่วยพระองค์เองแล้วนะ พระอาจารย์ต้องช่วยพระองค์เองแล้วนะ

สมเด็จพระสังฆราชทรงพยักหน้ารับคำอาราธนา

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และสมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ เสด็จกลับ โดยมิได้ตรัสประการใดอีก

สมเด็จพระสังฆราชทรงประทานเล่าว่า เมื่อได้ยินพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวตรัสว่า พระอาจารย์ต้องช่วยพระองค์เองแล้ว ก็ทรงระลึกถึงคำสอนในพระบรมศาสดาเรื่องอิทธิบาท 4 ได้ว่า เป็นธรรมโอสถที่เมื่อเจริญแล้วสามารถดำรงพระชนม์ให้ยืนยาวได้ดังปรารถนาถึงกัลป์หรือเกินกว่ากัลป์

เมื่อทรงระลึกได้ดังนี้จึงทรงเข้าสมาธิดำรงพระจิตอยู่ในวิหารธรรมที่มีชื่อว่าอิทธิบาทตามคำสอนของพระบรมศาสดา และในไม่ช้าพระอาการก็ทุเลา

แสดงให้เห็นว่า สมเด็จพระญาณสังวรสมเด็จพระสังฆราชสกลมหาสังฆปริณายกทรงมีภูมิธรรมขั้นสูงที่สามารถเจริญอิทธิบาท 4 กำหนดอายุสังขารได้เสมอด้วยพระอริยเจ้าในอดีตกาล

เหมือนกับเมื่อครั้งที่ท่านเจ้าคุณพุทธทาสรับอาราธนาพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวว่าอย่าเพิ่งดับขันธ์ แล้วใช้อำนาจแห่งสมาธิจิตเป็นธรรมโอสถรักษาอาการป่วยเจ็บจนหายเป็นปกติ

และยังแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนด้วยว่า พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็ทรงเจริญด้วยภูมิธรรมอันสูงในพระพุทธศาสนา ทรงเป็นธรรมิกมหาราชา

จึงทรงสามารถรู้ได้ว่าจะทรงใช้ธรรมโอสถใดในการรักษาเยียวยาพระอาการ

[ไชยานุภาพ ปราบหงสาวดี]

เนื่องจากได้ศึกษาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของกรุงรัตนโกสินทร์มาเป็นเวลานานกว่า ๑0 ปี กระผมขอรับรองว่าที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเรื่องจริง ถ้าหากจะให้กระผมแสดงความเห็น กระผมก็ขอพูดแต่เพียงว่า พระประจำใจของกระผม นอกจากพระธรรมกายภายในตัว นอกจากท่านเจ้าคุณหลวงปู่ฯ พระเดชพระคุณหลวงพ่อทั้ง ๒ และคุณยายอาจารย์ฯ นอกจากพระที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหมู่บูชา และนอกจากคุณพ่อกับคุณแม่แล้ว พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ก็ทรงเป็นพระอีกพระองค์หนึ่ง ที่ประทับตราตรึงอยู่ในจิตใจของกระผมเสมอมา หากแต่พระองค์ทรงเป็น "พระ" ที่มีความเป็นพระ โดยมิได้นุ่งห่มผ้ากาสายะ แต่เพียงเท่านั้นเอง

[extra]

อ่านแล้วชื่นใจจังค่ะ และคิดว่าเราคนไทยทุกคนไม่มีใครที่ไม่รักในหลวงค่ะ
ท่านเป็นผู้ที่เจริญทั้งทางโลกและทางธรรม สมกับเป็นพระมหากษัตริย์ของเราค่ะ

[ปัจเจกชน บนทางสายกลาง]

ชื่นใจจัง ภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นคนไทย ได้เจอวัด เกิดในแผ่นดินไทย ในรัชสมัยของในหลวงของเรา