ชาวดีเอ็มซีทุกท่านครับ
พุทธสุภาษิตนี้ เป็นหนึ่งในมรดก 84000 พระธรรมขันธ์ อันเป็นมรดกของชาวพุทธทั้งหลาย โดยเฉพาะพวกเรา ที่หมั่นประพฤติธรรม และกำลังจะสร้างมหาทานบารมี อีก 6 วัน ก็จะหล่อรูปเหมือนด้วยทองคำของพระมงคลเทพมุนี สด จันทสโร ผู้ค้นพบวิชชาอันประเสริฐ
พระธรรมขันธ์ วาจาจากพระโอษฐ์ของท่าน จากกลางองค์พระธรรมกายของท่าน คือสุภาษิตดังกล่าว เป็นสัจธรรมที่ผมได้พบเจอด้วยตัวเอง จะขอเล่าให้ฟังครับ
เมื่อวันหนึ่ง ผมได้เข้าค่ายลูกเสือ แล้วหัวหน้าหมู่ทุกคน จะมีธงประจำหมู่ เราได้ไปทัศนศึกษาที่เมืองโบราณ ซึ่งลูกหมู่ของผม ก็อยากถือธง ผมก็ให้เขาถือไป แล้วก็มีหลายๆคนมาถือต่อ ผมก็ไม่ว่าอะไร
ต่อมา มันไกล้จะถึงแล้ว ก็มีรถโรงเรียน คนอื่นแย่งกันเข้า เหลือผมกับคนอื่นๆคละหมู่อีก 5 คน ที่พากันเดิน เพราะกลัวปรับฟาวล์ ถึงจุดรวมพล รวมกองเสร็จ ปรากฎว่า ธงหาย ถามเพื่อนทุกคน ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า ไม่รู้ บ้างถาม "ลืมไว้ที่เมืองโบราณหรือเปล่า" "อยู่ในรถหรือเปล่า" ผมบอกผู่กำกับ เธอบอกว่า
จนมีเสียงผู้กำกับคนเดิมประกาศว่า
เราก็งง "เราทำไรผิด??"
ไปหาผู้กำกับ มีคนขับรถถือธงมา ผกก.ถามว่า
ผมพูดด้วยเสียงสั่นๆ ขาของเราเริ่มอ่อน มือสั่น พูดติดอ่าง
"ขะ ขะ ขอบคุณคะ คะ ครับ" พร้อมวันทยาหัตถ์ ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไร เข้าห้องเสร็จนึกถึงพุทธสุภาษิตบทหนึ่งว่า
จึงคิดว่า "สงสัยเป็นเพราะแบ่งปันธงแน่เลย"
คนอื่นล่ะครับ มีประสบการณ์ที่เกียวกับพุทธสุภาษิตเรื่องนี้ และ/หรือมีข้อคิดเห็นกับเรื่องนี้ไหมครับ