อินทกะ

ปี พศ.๒๕๔๓ วันนั้นอกาศยามเช้ากำลังเย็นสบาย หลังจากพวกเรา ได้ทานข้าวเช้ากันเสร็จ ก็มีเสียงบอกต่อกันว่า ถึงเวลาประชุมแล้ว หลวงพ่อทัตตชีโว ให้เรามาประชุมที่สภาธรรมกายสากลหลังใหม่ แต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ในขณะที่เดินมา เรารู้สึกแปลกๆเย็นไปหมด เหมือนนำตาจะไหลๆยังไงบอกไม่ถูก แต่อดทนเอาไว้ (เป็นไปเองเหมือนการเชื่อมต่อกันระหว่างแม่กับลูกที่เวลาแม่เกิดเจ็บป่วยหรืออะไรในที่ไกลๆลูกจะรู้สึกขึ้นมาเอง) พอถึงเวลาหลวงพ่อมาถึง ท่านจะพูดให้กำลังใจพวกเรา จนใจใสๆกัน และเมื่อถึงเวลาสำคัญท่านบอกว่า วันนี้ ..... คุณยายจากเราไปแล้ว... ทุกคนเงียบหมดแต่ก็รู้ว่าเราต้องทำอะไรสักอย่าง พวกเรารู้แต่เพียงว่า เหมือนโลกกำลังขาดแสง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เรายังมีความหวัง ก็คือ พ่อทั้งสองของเรา วันที่ ๓ กุมภาพันธ์ เป็นวันสลายร่างคุณอาจารย์จึงนำเรื่องมาโพสต์ให้ทุกท่าน คิดถึงคุณยาย และตั้งเป้าหมายว่าเราจะทำอะไรกันดี

มีคนเคยถามคุณยายว่า คนที่บารมีมากหรือน้อยวัดกันอย่างไร? ให้นึกถึงคุณยายอาจารย์นะครับให้เห็นชัดๆเลยแล้วทดลองตอบดูก่อนนะครับว่าเราจะเดาใจคุณยายได้หรือเปล่า แล้วจะเฉลยทีหลังครับว่าคุณยายตอบว่าอย่างไร นึกถึงคุณยายแล้วตอบมากันเลยครับ

ผมกำลังฟังพระเถระรูปหนึ่งท่านเล่าเรื่องวันที่หลวงปู่วัดปากนำบรรลุธรรม ขณะนั้นฝนตกปรอยๆอากาศสบายมาก ผมจึงหลับตาปล่อยใจตามไปเรื่อยๆอยู่ๆผมก็รู้สึกว่าตัวผมนั้นเย็นขึ้น เย็นขึ้นและรู้สึกสบายขึ้นมากๆๆๆ จนลืมไปว่ามีตัวของผมอยู่ แต่แปลกทีเดียวอารมณ์นั้นทำให้ผมมีความสุขมากไปด้วย ผมเหมือนถูกดูดลงไปในที่แห่งหนึ่ง มันตกจากที่สูงไปสู่ที่ตำ รู้สึกตกใจมากและกลัว จึงลืมตาขึ้น แต่ปรากฎว่า ยังนั่งอยู่ที่เดิม ผมจึงเปรียบเทียบว่าเหมือนตกเหว ผมจำประสบการณ์มาได้จนทุกวันนี้ครับ ขอบคุณที่อ่านครับประสบการณ์นั่งสมาธิ ปี 2539

ถ้าประเทศไทยเป็นอดีตเมืองพุทธ จะมีทางเลือกให้ ๒ ทาง คือ ๑.ต้องเปลี่ยนศาสนา ๒.ถ้าไม่เปลียนเขาจะฆ่า
เหมือนที่ผ่านมาในอดีต เช่น ศรีลังกา อินเดีย
เราจะเลือกข้อไหน? หรือเราจะ "เดินตามพ่อเพื่อชนะ"

๑.ผู้ชายที่ไม่ยอมบวชได้ชื่อว่าทิ้งโอกาสแห่งความสุขและความสำเร็จของตัวเองใช่หรือไม่?
๒.ส่วนคุณผู้หญิงที่ไม่ยอมทำหน้าที่กัลยาณมิตรก็เช่นเดียวกับผู้ชายใช่หรือไม่?