ทำพรุ่งนี้สำเร็จพรุ่งนี้
ตอน สำเร็จได้ด้วย กฎการทำงาน 2 นาที
เราจะแก้ไขนิสัยที่ขัดขวางการบริหารเวลาอย่างการผัดวันประกันพรุ่งได้อย่างไร มีคนนำเสนอเรื่อง กฎ 2 นาที โดยมีหัวใจหลัก คือ อะไรก็ตามที่เรานึกขึ้นได้ว่า เราจะต้องทำ และหากมันเป็นงานที่ใช้เวลาไม่เกิน 2 นาทีให้ทำทันที
ในช่วงเวลา 2 นาทีนั้น เพียงเราคิดอะไรเพลินๆ หรือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแชทก็หมดเวลาแล้ว ดังนั้น หากงานนั้นใช้เวลาไม่เกิน 2 นาที ให้ลงมือทำทันที เช่น เราจะติดต่อมอบหมายงานอะไรให้ใครทำ หรือตอบอีเมลลูกค้า ก็คงไม่ใช้เวลานานเกิน 2 นาที ดังนั้น ให้ทำมันเลย
พอทำได้อย่างนี้เราจะพบว่า งานที่เคยคั่งค้างอยู่มันหายไปเพราะความจริงแล้วงานจำนวนมาก ร้องละเก้าสิบที่ค้าง ๆ อยู่นั้นแต่ละงานใช้เวลาไม่มากเลย แต่เรากลับผัดวันประกันพรุ่ง งานเล็ก ๆ เหล่านี้ จึงกองทับถมกันไปเรื่อย ๆ จนทำให้เรารู้สึกว่า มีงานมากจนกลายเป็นภาระหนักในใจ ทั้งที่พอหยิบออกมาดูรายละเอียดจริง ๆ ใช้เวลาสะสางไม่นานก็เสร็จ
มีความจริงเกี่ยวกับการผัดวันประกันพรุ่งซึ่งคนส่วนใหญ่เคยเป็น นักเรียนจะยิ่งเห็นได้ชัด ถ้าเราไม่ผัดวันประกันพรุ่งตั้งแต่เปิดเรียนวันแรก พอกลับมาถึงบ้าน หยิบการบ้านออกมาดูแล้วลงมือทำเลย พรุ่งนี้มีเรียนอะไรก็หยิบออกมาอ่าน เตรียมบทเรียนก่อนล่วงหน้า จัดกระเป๋าทุกอย่างให้เรียบร้อยตั้งแต่ก่อนนอน ก่อนจะไปเรียนในวันพรุ่งนี้ ไม่ว่าจะเรียนวิชาอะไร เนื้อหาคราวที่แล้วเราเนียนถึงไหน เรารู้หมดแล้ว หากนักเรียนมีการเตรียมตัวเตรียมใจที่ดีอย่างนี้รับรองว่า ผลการเรียนดีแน่นอน
นักเรียนบางคนชอบผัดวันประกันพรุ่ง พอเช้าก็ตาลีตาลานมาทำ จะถึงเวลาส่งการบ้านอยู่แล้ว ยังยืมการบ้านเพื่อนมาลอกอยู่เลยทำแค่พอให้ทันส่ง หรือบางคนพอจะสอบ ก็ดูหนังสือจนนาทีสุดท้ายแล้วผลสอบออกมาไม่ค่อยดีเท่าไร
การทำงานต่างๆ ก็เช่นเดียวกัน ถ้าไม่ผัดวันประกันพรุ่งงานไหนที่ต้องทำก็เตรียมตัวแต่เนิ่น ๆ แล้วลงมือทำให้เสร็จก่อนอย่างนี้ไม่เครียด เพราะทำทุกอย่างสบายๆ แต่คนส่วนใหญ่มักจะหลีกเลี่ยงการทำอย่างนี้และชอบผัดวันประกันพรุ่ง
คนผัดวันประกันพรุ่งไม่ใช่คนที่ไม่ทำอะไรเลย เช่น เด็กๆ ที่ไม่ทำการบ้าน ไม่ใช่ว่าเขานั่งๆ นอนๆ ทั้งคืน แต่เขามักจะเลี่ยงไปทำอย่างอื่นที่ตนเองอยากทำ เช่น ไปเล่นกีฬา ออกไปเที่ยวเตร่กับเพื่อน เล่นเกมคอมพิวเตอร์ หรืออ่านหนังสือนิยายที่ตนเองชื่นชอบ แล้วแต่ว่าใครชอบอะไรเขาจะไปทำสิ่งนั้น แต่งานที่ควรทำกลับเอาไว้ก่อน รอจนไฟลนก้นแล้วค่อยทำ
เชื่อหรือไม่ว่า เด็กที่ชอบอ่านหนังสือนิยาย ถ้าเปลี่ยนมาเรียนวิชาวรรณคดี แล้วอาจารย์เอาหนังสือนิยายมาให้อ่านเป็นการบ้านเขาจะอ้างว่า นิยายเล่มนี้พักไว้ก่อน เขาจะไปทำอย่างอื่นที่อาจารย์ไม่ได้สั่ง
ส่วนอีกคนที่ให้ทำงานอื่นแล้วไม่ทำ นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ไปเรื่อย ถ้าอาจารย์ให้การบ้านว่า ให้ไปอ่านหนังสือพิมพ์แล้วสรุปมาผลคือเขาจะเอาหนังสือพิมพ์ไปเก็บ แล้วลุกไปทำอย่างอื่นแทน
สำหรับคนที่ชอบท่องโลกอินเทอร์เน็ต ดูอะไรไปเรื่องเปื่อยถ้าเขาได้รับมอบหมายให้เก็บข้อมูลอย่างใดอย่างหนึ่งในอินเทอร์เน็ตเขาจะปิดคอมพิวเตอร์แล้วหันไปทำอย่างอื่นก่อนทันที
เหล่านี้เป็นเรื่องจิตวิทยาของคนผัดวันประกันพรุ่งที่มีความรู้สึกว่า สิ่งที่ถูกบังคับให้ทำ ใจมันไม่ชอบ จึงมักจะเลี่ยงไปทำอย่างอื่นที่ไม่มีใครมาบังคับ แต่ตนเองอยากทำแทน
จากหนังสือ 24 ชั่วโมงที่ฉันหายใจ
โดย พระครูปลัดสุวัฒนโพธิคุณ
(สมชาย ฐานวุฑโฒ)
