เมื่อปี 2509 เจ้าของเคสได้ย้ายจาก อ.บ้านนาเข จ.นครพนม ดินแดนที่พบเจ้าแม่ 2 นาง มาอยู่ อ.โพนพิสัย โดยนั่งเรือล่องไปตามแม่น้ำโขง เรือสมัยนั้นโบราณและเชยมาก แล่นช้า เธอนั่งเรือใช้เวลาถึง 7 วัน 7 คืน จึงไปถึง อ.โพนพิสัยในเวลา 4 ทุ่ม ตำรวจมาคอยต้อนรับที่ท่าเรือเต็มไปหมด มีเด็กชายหญิง 5 คนเดินตามเธอมา เธอถามว่า หนูเดินตามมาทำไมจ๊ะ เขาไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มแล้วเดินหนีไป แม่ค้าขายของแถวนั้นจึงตอบแทนว่า มันเห็นคนสวย แต่งตัวสวย ๆ เลยตามมาดู รุ่งขึ้นของตอนเช้าวันที่ 2 พอเดินเข้าตลาด แม่ค้าในตลาดมองเธอและซุบซิบกัน ทั้งตลาดมองดูเธอเป็นตาเดียวกัน ดูผิดปกติมาก เธอถามตำรวจคนขับรถว่า แปลกนะ เขามองฉันกันใหญ่เลย สงสัยเขาคงไม่เคยเห็นคนกรุงเทพหรืออย่างไร ตำรวจก็หัวเราะแล้วก็ไม่ตอบอีก กลับถามว่า คุณนายอยู่บ้านนั้นนอนหลับดีหรือเปล่า เคยเห็นอะไรบ้างไหม เธอตอบไปด้วยความ alert ว่านอนไม่ค่อยหลับเพราะหนูวิ่งกันทั้งคืน ตำรวจยิ้ม ๆ แล้วไม่พูดอะไรต่อ คืนนั้นเธอนอนหลับฝันเห็นชายรูปร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงปลายเท้า มองดูเธออย่างเศร้า ๆ ใบหน้าและดวงตาดูเศร้าสร้อย สังเกตเห็นรอยไหม้เกรียมตั้งแต่ปลายเท้าจึงถึงใบหน้า เธอเห็นเขายืนมองดูเธออยู่อย่างนั้นจนเธอตื่นขึ้นในตอนเช้า เธอฝันเห็นผู้ชายคนนี้มายืนอยู่ปลายเท้าเธอทุกครั้งที่หลับไม่ว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืน ถ้าหลับกลางวันก็เห็นกลางวัน ถ้าหลับกลางคืนก็เห็นกลางคืน หลับตาลงนอนเมื่อไหร่เป็นได้เห็นเมื่อนั้น แผ่เมตตาให้ก็แล้วไม่ไปสักที ฝันอย่างนี้ประมาณ 1 เดือน
ต่อมา เจ้าของเคสฝันถึงหีบสมบัติใหญ่ 4 หีบ ภายในมีแก้วแหวนเงินทองเต็มไปหมด ชายคนนี้บอกเธอว่า สมบัติทั้งหมดนี้มอบให้เธอคนเดียว แต่มีข้อแม้ว่าเธอต้องเลิกกับสามี ไม่ให้นอนกับสามี เธอบอกว่าไม่อยากได้ เก็บไว้ให้ลูกเมียของคุณเถอะ ขณะนั้นที่เขาพูดกับเธอ ก็ได้ยินเสียงเด็กผู้ชายร้องไห้ ต่อมาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ว่า ฉันไม่ให้นะ ฉันไม่ยอมนะ เธอตื่นขึ้นมาก็เล่าให้สามีฟัง จึงตกลงจะพิสูจน์กันคืนนั้น จึงได้เรียกจ่าสิบตรีใจ ซึ่งเป็นหมอผีประจำหมวดมาคุย จ่าสิบตรีใจหลับตาสักพักหนึ่งก็บอกว่าบ้านนี้มีวิญญาณผู้ชายตัวสูงใหญ่ ตัวดำเกรียมเหมือนถูกไฟเผา ใต้ถุนบ้านนี้เป็นที่ฝังศพเขาและมีสมบัติฝังอยู่ 4 หีบใหญ่ สามีเธอจึงให้จ่าสิบตรีใจไปพาตำรวจอีก 5 คนมาลงมือขุด สมัยนั้นพอหลัง 6 ทุ่ม ไฟฟ้าจะดับหมดทั้งเมือง พวกเขาลงมือขุดกันเงียบ ๆ จนลึกลงไป 2 เมตร เสียงจอบกระทบกับหีบเหล็ก เห็นหีบเหล็กอยู่ตรงหน้าทุกคนก็ตื่นเต้น โดดลงไปในหลุมเพื่อจะยกหีบสมบัติ ทันใดนั้นเสียงดังครืน แล้วหีบเหล็กก็เลื่อนหายไปในดินด้านข้างที่ยังไม่ได้ขุด แล้วดินก็ร่วงกราวตามทางที่หีบสมบัติเลื่อนไป ตำรวจที่โดดลงไปในหลุมรีบโดดขึ้นจากหลุม แล้วทุกคนก็มองหน้ากันด้วยความตื่นเต้นปนเสียดาย แล้วสุนัขบริเวณนั้นก็หอนกันอย่างโหยหวน จนพวกเขารู้สึกหนาวสั่นรีบขึ้นบ้านคุยกันต่อจนถึงเช้า สรุปว่าจะเชิญวิญญาณที่สิงสู่อยู่ในบ้านนี้มาคุยด้วย ผูกสัมพันธไมตรีต่อกัน เพื่อความสงบสุขของทั้ง 2 ฝ่าย
ตอนประมาณ 6 โมงเย็นของวันใหม่ สามีของเจ้าของเคสได้เชิญผู้บังคับกองและผู้บังคับหมวดของสถานีตำรวจอำเภอโพนพิสัยและหัวหน้าส่วนราชการของอำเภอ มาดูพิธีคุยกับวิญญาณที่บ้านพัก ทุกคนสนใจมาก มารวมกันได้ประมาณ 30 คน นั่งทำพิธีกันในห้องโถงใหญ่จนที่นั่งไม่พอ ล้นออกมานอกบ้าน นั่งตามขั้นบันไดบ้านบ้าง ขณะที่จ่าสิบตรีใจจุดธูปเทียนทำพิธีเรียกนั้น เสียงหมาหอนจากประตูรั้วดังหอนตามเข้ามาส่งถึงเชิงบันได แล้วมีเสียงเดินย่ำขึ้นบันไดดังตึก ๆ จนขั้นบันไดสั่น ทำให้ตำรวจที่นั่งตามขั้นบันไดสั่นตามไปด้วย ตกใจกลัวจนหน้าซีดเหลือง เพราะได้ยินเสียงย่ำเท้าแต่มองไม่เห็นคน มองเหลียวหน้าเหลียวหลังสบตากันไปมา เสียงย่ำเท้าได้มาหยุดลงตรงทางเข้าสู่หน้าห้องทำพิธี นกเขาในกรงที่ลูกเลี้ยงไว้ตื่นตระหนักบินชนกรงกันจ้าละหวั่น เปลวไฟจากเทียนวูบวาบเหมือนถูกลมเป่าอย่างแรง ทั้ง ๆ ที่ไม่มีลมเพราะปิดหน้าต่างบ้านไว้ทุกบาน เสียงจ่าสิบตรีใจพูดว่า ผู้หมวดอยากคุย อยากจะถามท่านว่าท่านเป็นใคร มีความต้องการอะไรจากเปิ้น เปิ้นเฮ็ดให้ทั้งหมด ขออย่างเดียวอย่ามารบกวนเมียเปิ้น จ่าสิบตรีใจก็เพ่งเทียนไปก็พูดไป เขาบอกว่าเขาเป็นทหารเอกเจ้าพระยาโพนพิสัย นำกองทัพไปปราบศึกฮ่อไปตีเมืองหนองคาย ศึกฮ่อเกิดเมื่อสมัย ร.3 ถูกข้าศึกจับได้มัดมือมัดเท้าเผาทั้งเป็น พอตายแล้วถูกฝังอยู่ในที่นี้ เขาจึงสิงสู่อยู่ที่นี่เฝ้าสมบัติไว้ เจ้าของที่อยู่ปลูกคร่อมที่ฝังศพเขาและสมบัติ เพราะฉะนั้นจึงไม่อนุญาตให้ใครมาอยู่ที่นี่ จะอยู่ได้ก็แต่คุณนายคนเดียว ซึ่งหมายถึงเจ้าของเคส จ่าสิบตรีใจจึงบอกว่า เปิ้นจะปลูกศาลให้อยู่เอาบ่ วิญญาณบอกว่าบ่เอา ข้อยไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ขอให้ออกไปจากบ้านนี้ แล้ววิญญาณก็ออกไป พวกเขาทั้งหมดมีความเห็นว่า สมควรย้ายออกไปดีกว่าต่อสู้กับสิ่งที่มองไม่เห็น
เจ้าของเคสกับสามีจึงย้ายออกจากบ้านนี้ไปหาที่อยู่ใหม่ แต่มันไม่ใช่ง่ายอย่างนั้น พอมาถึงเจ้าของบ้านก็ปฏิเสธไม่ให้เราเช่า เหตุผลคือกลัววิญญาณตามมา ทั้งสองจึงเดินหาบ้านเช่าตั้งแต่ 9 โมงเช้าถึง 6 โมงเย็น ก็ไม่มีใครกล้าให้เช่าเลย กระทั่งมีเถ้าแก่เจ้าของห้องเช่าสงสารแบ่งห้องให้เช่าห้องหนึ่ง รุ่งขึ้น เถ้าแก่มาบอกแต่เช้าว่า ขอให้รีบย้ายออกไปเลย อั๊วรับไม่ไหวแล้ว เมื่อคืนหลานอั๊วร้องไห้ทั้งคืนเลย ตัวร้อนเป็นไข้ สงสัยวิญญาณทหารเอกตามมารังควานแน่เลย แล้วเขายังบอกอีกว่าได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ทั้งคืน เขาเข้าใจว่าเป็นเจ้าของเคส ซึ่งไม่ใช่ เธอไม่ได้หลับ และไม่ได้ร้องไห้ แต่ต้องฟังเสียงหมาหอนหนวกหูทั้งคืนเลยนอนไม่หลับ แล้วยังต้องเป็นเพื่อนสามีที่ท้องเสียทั้งคืนอีก (คือเครียดจนกระทั่งท้องเสีย) จึงขนย้ายต่อไปจนเกือบค่ำ จึงมีผู้เมตตาให้เช่าบ้าน เป็นบ้าน 2 ชั้นอยู่ริมถนน แต่อยู่แล้วนอนไม่หลับ ฝันเห็นแต่ผู้ชายคนนั้นมายืนอยู่ปลายเท้ามองดูเธอด้วยใบหน้าและดวงตาที่เศร้าสร้อย เธอถามเขาในความฝันว่า ยืนมองยืนเฝ้าอยู่ทำไมล่ะ เขาบอกคำเดียวว่ารัก แล้วไม่พูดคำอื่นอีกเลย เธอก็จนใจ ไม่รู้จะทำอย่างไร ก็ทนดูทนฟังไป คิดว่าจะต้องขอย้ายไปอยู่จังหวัดอื่นดีกว่า
จนกระทั่งวันหนึ่งมีคนในตลาดพูดกันว่า คนทรงเจ้าพ่อทหารเอกเจ้าพระยาโพนพิสัยออกปากว่า ท่านจะรับตัวคุณนายหมวด ตชด.ไปอยู่ด้วย ท่านรักท่านรอมานานแล้ว ตอนนี้ท่านจะรับตัวไปอยู่ด้วย บัดนี้จะได้สมรักกันสักที ข่าวนี้ทำให้เจ้าของเคสกลัว ร้อยตำรวจเอกบัวพัดซึ่งชอบพอกันดีได้ยินข่าวนี้ด้วย จึงรีบมาบอกเจ้าของเคสว่า รีบหนีเถอะครับ อย่าอยู่เลย เดี๋ยวก็ตายเหมือนเมียผม ตอนนั้นผมไม่เชื่อเมียผมที่เขาเล่าให้ฟังว่า เจ้าพ่อโพนพิสัยส่งรถเทียมม้าสีขาวมารับเมียผม แต่เมียผมไม่ยอมไป พอผมจะไปราชการ เมียผมจะขอไปด้วย ผมบอกว่าอยู่บ้านดีกว่าไปแค่ 7 วันเอง ไม่ได้ไปเที่ยว กลัวว่าเมียผมจะเสียใจ กลับมาอีกที เมียผมนอนหลับตายไปเสียแล้ว ผมเสียใจมากที่ไม่เชื่อ พอเธอตายได้ 7 วันก็มาหาผม เธอนั่งรถม้าสีขาวมายืนเรียกผมที่หน้าบ้าน ร้องไห้และต่อว่าผมว่า ถ้าเชื่อเธอไม่ปล่อยเธอไว้คนเดียว เธอก็ไม่ตาย (ที่เธอมาได้เพราะขออนุญาตเขามาประเดี๋ยวเดียว จึงมาได้) พอร้อยตำรวจเอกบัวพัดพูดเท่านั้น เจ้าของเคสก็เลยแพ็คกระเป๋ากลับกรุงเทพทันทีเลย
คำถาม ผู้ชายที่เจ้าของเคสเห็นในความฝัน แท้จริงเป็นใคร มีความผูกพันกับเธออย่างไร เสียงเด็กผู้ชายและเสียงผู้หญิงคือใคร ทำไมต้องมีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นกับเธอ เธอเคยเป็นคนอีสานหรือคนลาวหรือไม่ เพราะใช้ชีวิตอยู่แถบแม่น้ำโขงตลอด 13 ปีเศษ และมีความผูกพันรักคนลาวมาก ตอนเรียนอยู่ก็มีเพื่อนเป็นเจ้าลาวหลายคน สมบัติที่เจ้าของเคสให้ตำรวจขุดมีจริงหรือไม่ หรือเป็นภาพลวงตา ถ้ามีจริงเป็นสมบัติของใครหรือเป็นของแผ่นดิน ภรรยาของผู้หมวดที่ถูกเอาตัวไปมีความเป็นอยู่อย่างไรบ้าง เจ้าพ่อเอาตัวเธอไปได้อย่างไร เจ้าของเคสและเจ้าพ่อมีบุพกรรมแต่ชาติก่อนอย่างไร ทำไมต้องการให้เธอไปอยู่ด้วย ทำไมเจ้าพ่อตามมากรุงเทพไม่ได้ การกระทำของเจ้าพ่อทำได้เฉพาะคนที่มีวิบากกรรมต่อกันเท่านั้น หรือสามารถทำกับทุกคนที่เขาพอใจได้ ปัจจุบันความเจริญเข้าถึงพื้นที่ดังกล่าวแล้ว เจ้าพ่อยังอยู่จะทำกับคนอื่นอีกได้หรือไม่ เหตุใดจึงไม่พบเหตุการณ์เช่นนี้ในแหล่งชุมชนหรือกรุงเทพ
คำตอบ ผู้ชายที่เจ้าของเคสเห็นในความฝัน เป็นทหารเอกของเจ้าพระยาโพนพิสัยจริง ๆ ตามที่จ่าสิบตรีใจบอก ตายแล้วไปเป็นภุมเทวาสายยักษ์ กึ่งบุญกึ่งบาป ถูกจัดให้มีหน้าที่เฝ้าสมบัติโบราณที่มีคนฝังไว้เพื่อหนีข้าศึก ไม่ได้มีความผูกพันกับเจ้าของเคส ตอนใกล้ตายมีจิตผูกพันกับลูกเมียซึ่งไม่ได้เจอกันก่อนตาย ประกอบกับนิสัยเจ้าชู้ตอนเป็นมนุษย์ ก่อนหน้านี้ก็เอาผู้หญิงไปหลายคนแล้ว เอาไปเป็นเมียจนมีลูกด้วยกัน จึงได้ยินเสียงเด็กร้อง ภพภูมิเป็นเรื่องแปลก ยิ่งภพภูมิที่ใกล้มนุษย์ก็จะมีครอบครัวแบบมนุษย์ เป็นนิสัยเจ้าชู้ของตน เห็นใครหน้าตาดีก็จะเอาไปเป็นเมีย แต่เจ้าของเคสไม่มีวิบากกรรมและไม่ได้ผูกพันกับเขา จึงหนีหลุดออกจากพื้นที่ที่เขามีอำนาจการปกครองอยู่ ซึ่งอยู่ในสายการปกครองของยักษ์ภายใต้อำนาจของท้าวเวสวัณโณ พอออกนอกพื้นที่ เขาก็ทำอะไรไม่ได้ ภุมเทวาจะมีพื้นที่ปกครองตามกำลังบุญ ซึ่งเล็กใหญ่ต่างกันไป
เจ้าของเคสมีความคุ้นกับเพื่อนชาวลาวในปัจจุบันเป็นหลัก ไม่ได้หมายความว่ามีอะไรมากกว่านี้ ก่อนที่เธอจะมาเกิด ก็มาจากที่ดี ที่ที่ควรมา เพราะสร้างบุญร่วมกันมากับหมู่คณะ ไม่ได้มาจากฝั่งลาวหรือเป็นคนลาว ที่รักชาวลาวเพราะมีนิสัยดี ซื่อ จริงใจกับทุก ๆ คน เพราะถูกหล่อหลอมมาจากพระพุทธศาสนามายาวนาน ใคร ๆ เห็นก็รัก ครูไม่ใหญ่ยังรักเลย
สมบัติที่เจ้าของเคสขุดมีจริง เป็นสมบัติที่เขารักษาไว้อยู่ ไม่มีใครเอาไปได้ เมื่อเขาพ้นวิบากกรรมแล้ว หัวหน้าเขตก็จะจัดเวรยามเฝ้าสมบัตินี้ต่อไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะมีผู้มีบุญแบบท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี หรือเจ้าของเก่ามาเกิดใหม่ แล้วต้องสร้างบุญใหม่ แต่โอกาสเกิดขึ้นยาก
ภรรยาของตำรวจท่านนั้น มีกรรมกาเมกับกรรมปาณาติบาต จึงถูกเขาเอาไปเป็นเมียคนหนึ่งในหลายคน เมื่อวานนี้เราฟังนายสนม นี่คล้าย ๆ กันเป็นนางสนม โดยร่ายมนต์แล้วฉุดเอาตัวไปขณะที่ฝันเห็นเขา โดยนำขึ้นรถเทียมม้าดังกล่าว เขามากับบริวารที่ตามมาด้วย
เจ้าของเคสไม่ได้มีบุพกรรมอะไรกับเขา ตอนนี้เธอมีกรรมกาเมและปาณาติบาตเบาบางแล้ว ประกอบกับบุญที่สร้างกับหมู่คณะข้ามชาติมา จึงเอาตัวไปไม่ได้ แม้ว่าตอนสาว ๆ เธอจะหน้าตาสวยเหมือนหมวยอินเตอร์ก็ตาม
เมื่อเจ้าของเคสย้ายเข้ามาในกรุงเทพแล้วเขามาเอาตัวเธอไปไม่ได้ เพราะเกินขอบเขตการปกครองของเขา เจ้าพ่อทำกับผู้ที่มีวิบากกรรมกาเมและปาณาติบาต และกรรมนั้นตามมาทันเท่านั้น จึงเอาตัวเขาไปได้ แม้เมืองจะขยายและความเจริญจะเข้ามา เขาก็สามารถทำได้ ถ้าอยู่ในเงื่อนไข 2 ประการดังกล่าว
ที่ไม่ค่อยได้พบเห็นในแหล่งชุมชนหรือกรุงเทพนั้น ก็ขึ้นอยู่กับบุญบาปของผู้อยู่เป็นหลัก และพวกเขามักจะมีการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงกันไปเรื่อย ๆ เมื่อมนุษย์ผู้มีบุญมากกว่ามาอยู่กันหนาแน่น เขาก็ต้องถอยหนีออกไป เพราะว่าอยู่ตรงนั้นไม่ได้ หรือมนุษย์ที่มาอยู่ในแหล่งชุมชนเจริญ เมื่อตายแล้วมีบุญบาปอยู่ในระดับภุมเทวา บางส่วนก็มาเกิดเป็นภุมเทวา นอกเหนือที่ไปเกิดที่อื่น ก็ทำให้จำนวนประชากรของภุมเทวาเพิ่มขึ้น ก็ต้องมีขอบเขต เพราะฉะนั้นก็ต้องปรับปรุงเปลี่ยนแปลงขอบเขตการปกครอง ดังนั้นรูปแบบการปกครองจึงเปลี่ยนไปและ ซับซ้อนขึ้นเรื่อย ๆ รูปแบบสังคมก็เปลี่ยนไป เมื่อภุมเทวาเก่าเปลี่ยนภพไปเกิดใหม่ ภุมเทวาใหม่มาเกิดแทนเพิ่มขึ้นก็จะหมุนเวียนกันไปอย่างนี้ เขตการปกครองก็จะแคบลงไปและซับซ้อนขึ้น เราจะได้ยินเรื่องราวแบบนี้ในเขตที่สังคมถิ่นนั้นนับถือผีหรืออะไรเหล่านี้ ยิ่งนับถือมากพวกนี้ก็จะมีฤทธิ์มาก ถ้าไม่นับถือฤทธิ์พวกนี้ก็จะคลาย ลดน้อยถอยลงไป เรื่องพวกนี้ก็จะค่อย ๆ หมดไป ถ้าเราลองนับถือพระรัตนตรัยอย่างเดียว เรื่องเหล่านี้จะเกลี้ยงเลย เพราะฉะนั้นเวลาที่จะให้พรกัน เรามักจะขอคุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ คือแถมผีบ้าง อะไรต่าง ๆ บ้าง จริง ๆ แล้วขออานุภาพคุณพระรัตนตรัยอย่างเดียวเท่านั้นก็พอแล้ว ควรจะตอกย้ำวาทะธรรมอย่างนี้ ไม่ต้องมีและอื่นๆ มีแต่ขออานุภาพคุณพระศรีรัตนตรัยจงดลบันดาลให้ ต้องอย่างนี้
ด้วยรักจากใจ ด้วยห่วงใย จากใจจริง
