usr33640

เรียนถามพระอาจารย์ ping (หรือผู้รู้) ว่าภาพที่เปลี่ยนไปกับความคิดที่เปลี่ยนไปก่อนที่จะ หยุด สงบ สบาย โปร่ง เป็นตัวเดียวกันหรือเปล่าครับ ก่อนถึงดวงหรือองค์พระนะครับ (เพราะเคยได้ยินพระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านสอนตอนนำนั่งสมาธิว่ามีอะไรให้ดูก็ดูไป) เพราะเคยสังเกตตัวเองว่าเวลานั่งแล้วก่อนที่จะสงบ โปร่ง โล่ง สบาย และอาการสมาธิหลายอย่างแหละครับ เขาจะคิดมากเรื่อง น้อยเรื่อง เรื่องเดียวนานๆ และไม่คิด มีคิดบ้าง และหยุดนิ่งนาน ๆขึ้นและคิดต่อบ้างเป็นระยะ พ้องกับภาพที่เปลี่ยนไป
ขอบคุณครับ

ทุกคนมีทั้งอดีตที่นึกถึงแล้วใจเศร้าหมองกับอดีตที่นึกถึงแล้วใจชุ่มชื่นเบิกบานเราเลือกสิ่งที่ดี ๆ ให้กับตัวเองซิครับ และนึกถึงเป้าหมายเป็นหลักว่าเราเกิดมาเพื่ออะไร แล้วเดินต่อไปโดยเก็บสิ่งดี ๆ ให้กับตัวเองเยอะ ๆ ที่สำคัญนั่งสมาธิมาก ๆ ด้วย (นั่งเอาเวลาไปก่อนแล้วความสงบจะตามมา) เป็นกำลังใจให้อีกคนครับ

ขอขอบคุณนรอ.ธาตุล้วนธรรมล้วนด้วยครับที่ส่งภาพให้คลิ๊กดู(เพิ่งเปิดดูเมื่อกี้เองครับ พอดีคอมฯมีปัญหานิดหน่อย) ดูภาพแล้วเหมือนตอนที่จะดิ่งเลยครับเหมือนมาก และดิ่งเร็วเหมือนใจจะขาด มองภาพแล้วจี๊ดที่ใจมาก จะมองบ่อยๆและตามไปครับจะได้ชิน อาจจะใช้สูตรพระอาจารย์ ping ร่วมด้วยคือไปยืนที่สูงบ่อย ๆ ขอคุณอีกครั้งครับ ได้ผลเป็นอย่างไรจะมารายงานครับ

เรียนถามต่อนะครับช่วงเช้ามืดประมาณตอนตี 5 นะครับพอรู้สึกตัวจะตื่น ชอบเห็นดวงสว่างจ้าอยูตรงหน้า พอตื่นขึ้นมามองก็หายไป เป็นประจำครับ(ตอนแรกก็คิดว่าใครเอาไฟมาส่องหน้า ) แต่ละครั้งขนาดดวงและสีของแสงจะไม่เหมือนกันครับ บางครั้งก็จ้าใสมาก ๆ บางครั้งก็ดวงกลม ๆ ขนาดจานข้าวแต่สีจะเป็นนีออนเหลือง ๆ เรียนถาม(พระอารจารย์ping หรือผู้รู้ก็ได้ครับ)ว่าใจเราเริ่มใสแล้วใช่ไหมครับ แล้วทำไมเวลาลุกขี้นมามองถึงได้หายไป

ก่อนอื่นต้องกราบนมัสการพระอาจารย์ping และกราบขอบพระคุณครับที่ช่วยสอนเป็นขั้นตอน เข้าใจแจ่มแจ้งดีและจะพยายามนั่งเยอะ ๆ ต่อ ไปครับ แต่เรียนถามอีกอย่างคือตอนนอนผมชอบปรับใจให้เบาขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งเคลิ้ม ๆ จะหลับแล้วรู้สึกเหมือนจะุ่พุ่งออกนอกโลกดิ่งลงเร็วมากเหมือนตกลงเหวลึก ๆนะครับแต่มันไม่สุดซักทีเหมือนใจจะขาดครับ คราวหลังผมเลยกำหนดไว้ในใจไว้ว่าถ้าพุ่งอีกฉันจะต้องลืมตา(แบบชีวิตจริงกลัวความสูงนะครับ) เมื่อดิ่งทุกครั้ง ส่วนใหญ่ก็จะลืมตาแทบทุกครั้ง แล้วรู้สึกเหมือนใจเต้นแรง แบบนี้ต้องวางใจอย่างไรครับ(ทำอย่างไรครับเพราะกลัวความสูง)

จริง ๆ แล้วผมเคยนั่งได้ในระดับฟ้าสางนะครับนั่งไปชั่วโมงที่่ 2 รู้สึกเหมือนมีเมฆจาง ๆ เคลื่อนผ่านแล้วค่อย ๆ สว่างขึ้นๆ ก็ถามตัวเองว่าไหนว่าต้องเห็นองค์พระกับดวงแก้ว ทำไมมีแต่เมฆจาง ๆ ลอยผ่าน ก็เลยเลิกนั่งครับ( ซึ่งตอนนั้นยังไม่ได้ศึกษานะครับ ว่าเขาจะเริ่มเป็นอย่างไรก่อน เน้นนั่งอย่างเดียว เพราะตอนนั้นนั่งแล้วมีความสุขทุกครั้งแม้ใครเปิดเพลงดัง ๆ เมื่อเข้าสมาธิแล้วก็ไม่สนใจนั่งได้ครับ นั่งตรงไหนก็ได้ขอให้มีที่นั่งก็พอ )
ขอกราบนะมัสการครับ นักเรียนอนุบาล 33640