มี 12 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[ไชยานุภาพ ปราบหงสาวดี]

อยากให้ผู้รู้เกี่ยวกับการพูดในที่สาธารณะและการวางตัวเนื่องในโอกาสพิเศษต่างๆ มาช่วยกันแลกเปลี่ยนประสบการณ์ในหัวข้อเรื่อง "พูดและวางตนอย่างไรให้ไม่ประหม่า เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าที่ชุมนุมชน" ด้วยครับ

ประสบการณ์เกี่ยวกับการพูดและการวางตัวในงานพิธีสำคัญอันน่าประทับใจของกระผม
๑. พิธีกรงานตักบาตรรับน้องใหม่ ๑๗ คณะ เมื่อปีพุทธศักราช ๒๕๔๕ ในครั้งนี้ผมรู้สึกตื่นเต้นมากเป็นพิเศษ ที่ได้รับเลือกให้มาเป็นพิธีกรอ่านบทโคลงสี่สุภาพเปิดงาน ท่ามกลางเหล่านิสิตนักศึกษาและประชาชนกว่าครึ่งหมื่น ซึ่งเทคนิคที่ผมใช้ในการข่มความตื่นเต้นระทึกใจก็คือ การทำจิตให้เป็นสมาธิ และเมื่อได้เริ่มลงมืออ่านแล้ว หากมีความประหม่าเกิดขึ้น ก็จะใช้วิธีดูบทขับเสภาบนแผ่นกระดาษสลับกับการกวาดสายตามองผู้ที่มาร่วมงานไปโดยรอบ และถ้าหัวใจเต้นแรง (ก่อนเริ่มพิธี) ก็จะใช้วิธีสูดหายใจลึกๆ เอาครับ

๒. งานรับพระราชทานปริญญาบัตรประจำปีการศึกษา ๒๕๔๕ ครั้งนั้น ในช่วงที่มีการฝึกซ้อม เราได้มาทำการซ้อมที่ห้องประชุมใหญ่ประจำคณะก่อน จากนั้น จึงเคลื่อนย้ายไปยังหอประชุมใหญ่ของมหาวิทยาลัย เมื่อได้มีการซักซ้อม ณ สถานที่จริง ปรากฏว่า ก็มีคนทำผิดบ้าง ถูกบ้าง
เนื่องจากตื่นเต้นบ้างล่ะ ประหม่าบ้างล่ะ ซึ่งเทคนิคที่ผมใช้ในการป้องกันความประหม่าที่อาจเกิดขึ้นก็คือ ก่อนเดินแถวขึ้นไปบนเวที ผมก็จะบอกกับเพื่อนๆ ที่อยู่ในแถวเดียวกันว่า อย่าหันหน้าลงไปมองด้านล่างของเวที เนื่องจากในขณะซ้อม เพื่อที่อยู่ด้านล่าง (บางคน) มักพากันชี้ชวนให้ดูเพื่อนซึ่งถึงคิวที่จะต้องขึ้นไปบนเวที ทั้งๆ ที่ในขณะซ้อมเราก็ทำทุกอย่างได้ถูกต้องตามขั้นตอนไม่มีผิดพลาด ก็ยังหัวเราะขันเอาเสียอีก ซึ่งสาเหตุนี้เอง ที่ทำให้เกิดความประหม่า และสิ่งที่ตามมาก็คือ การปฏิบัติผิด เลยถือโอกาสบอกกับน้องๆ ที่ต้องเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรในปีนี้ว่า เมื่อเดินขึ้นไปบนเวทีแล้ว ให้มองไปยังเพื่อนที่เดินแถวอยู่ด้านหน้าเพียงอย่างเดียว

แล้วประสบการณ์ที่น่าประทับใจของท่านล่ะครับ เป็นอย่างไรบ้าง? มาแลกเปลี่ยนความเห็นกันนะครับ

[นิ่งๆ นุ่มๆ]

จากประสบการณ์ตัวเองนะคะ เวลาพูดต่อหน้าคนเยอะๆ ไม่ควรมองไปที่คนใดคนหนึ่ง เพราะจะทำให้สมาธิหลุดได้ง่ายคะ ควรจะมอง รวมๆนะคะ

[สิริปโภ]

วันที่ออกไปพูด งานรวมพลคนรักDMC ประหม่าแทบตายเลยครับ ขนาดคุณจอนบอกไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่ก็ไม่ได้เตรียมตัวไปเลย พอออกไปก็เลย ตกใจและปะติดปะต่ออะไรไม่ถูก ยิ่งประหม่ายิ่งไปกันใหญ่เลย งานนี้เป็นบทเรียนเลยครับ เวลาจะพูดอะไรนั้น การเตรียมตัวมาก่อน เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด แม้ว่าจะพูด2ต่อ2กับผู้อื่นก็ตาม

[SmilingCat]

ผมก็ประหม่าน่าดูครับ แต่ถ้าเป็นรู้สึกกันเองกับคนดูก็ไม่ประหม่าเท่าไร

[Streamdhamma]

เอ...แล้วผู้ที่ไม่ทราบเกี่ยวกับการพูดในสาธารณะจะขอแสดงประสบการณ์ของตนบ้างจะได้ไม๊ค่ะ ^^
หนูยังไม่เคยมีประสบการณ์อะไรที่ต้องพูดต่อหน้าผู้คนเป็นร้อยแต่ว่าก็เคยพูดออก TV ประหม่าสุดๆเลยค่ะพูดไม่ถูกเลย โพยก็ไม่มีชนิดที่ว่าคิดสดๆ แต่ด้วยความหน้าด้าน ประกอบกับเฉพาะกิจ เลยต้องพูดให้จบสิ้นไปเร็วๆ แล้วต่อมาก็ได้พูดต่อหน้าผู้คนเยอะแยะก็มีบ้าง คงไม่เจาะจงมองใครเป็นพิเศษ มิงั้นพูดไม่ออกแน่ล่ะค่ะ ^o^

[CEO]

แล้วประสบการณ์ที่น่าประทับใจของท่านล่ะครับ เป็นอย่างไรบ้าง? มาแลกเปลี่ยนความเห็นกันนะครับ

ผมมักจะได้เป็นตัวแทนพูดเสมอ
เทคนิคของผมในการข่มความกลัว คือ ( สำหรับผมเท่านั้นครับ ไม่แน่ใจว่าคนอื่นใช้ได้ผลไหม )
1.ต้องตื่นเต้นก่อนวันพูดให้มากที่สุดให้นานที่สุด แล้วความตื่นเต้นจะหายไปในวันพูด
2.ท่องและจำให้ครบทุกตัวอักษรที่จะพูด

[บุญรักษา]

ใช่แล้วครับ มันก็มีหลายวิธีที่จะทำไม่ให้ประหม่า สำคัญก็อยู่ที่การทำให้เคยชินน่ะครับ ฝึกฝนบ่อย ๆ

วิธีการของผม ในการคุยต่อหน้าคนเยอะ ๆ อันดับแรกต้องเตรียมตัวให้ดี มีจิตใจที่จะสื่อความรู้สึกของเราให้ผู้รับแบบนั้นจริง ๆ ไม่ต้องเสมาก หรือดัดแปลงมากนัก เพราะจะทำให้เราขาดความเป็นตัวของตัวเองนั่นเอง พอเป็นอย่างนั้นแล้ว มันก็หมดความสนุกกลายเป็นหน้าที่ไป และอรรถรสก็กร่อยไปโดยปริยายสำหรับเรา ถ้านำเสนอแล้วซังกะตายผมว่าอยู่เฉย ๆ ดีกว่า อาจจะอยู่ที่สายงานที่ต้องพบปะผู้คนบ่อย ๆ ด้วยก็มีส่วนน่ะครับ กลยุทธลูกเด็ดแพรวพราวต่าง ๆ ในการเจรจาหรือนำเสนอ ต้องรอให้ประสบผลสำเร็จเป็นเถ้าแก่น้อยก่อนครับ ถึงจะ REF กันได้ ตอนนี้ต้องรอ Guru ท่านอื่น ๆ ผู้ใหญ่ที่มีประสบการณ์มาก ๆ หรือเป็นนักพูดโดยกำเนิด ชี้นำต่อล่ะครับ คนในวัดเราเก่งกันมากน่ะครับ คุณธรรมก็สูง ทำอย่างไรให้มีการพัฒนาสายป่านด้านความรู้ให้เป็นห่วงโซ่หนึ่ง ๆ (คลัสเตอร์) ที่แลกเปลี่ยนซึ่งกันและกัน อาจจะไปเป็น Partner หุ้นส่วนธุรกิจ ร่วมกัน Win-win ในอนาคตก็ดีไม่น้อยน่ะครับ อย่างน้อยก็มั่นใจเรื่องความซื่อตรงต่อกันไงครับ สมบุกสมบันเป็นเรื่องรอง

เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยสำหรับ การเริ่มต้น เช่น ไม่มองหน้าคนคนเดียว หรือ หายใจลึก ๆ อะไรทำนองนั้น หากเราทำเคยชิน หรือมีความรู้สึกว่า มันเป็นโอกาส ที่ดี บ่อย ๆ เข้าก็ปกติไปเองครับ ส่วนตัวผม ก็ได้พื้นฐานการฝึกฝนที่ดีมาจาก การเป็นอาสาสมัครต้อนรับมหาชนผู้มีบุญเมื่อสมัยมัธยม ผมตั้งโน่นเลย จะสังเกตว่าน้อง ๆ อาสาสมัครทุกคนได้รับการฝึกฝนเช่นนี้อย่างดีระดับหนึ่ง รวมถึงการทำงานเป็นทีมเวิร์กด้วยครับ

[แก้วประเสริฐ]

สร้างความเป็นกันเองกับผู้ที่เราจะพูดด้วย จะได้ไม่รู้สึกประหม่า

[n00m]

1. อย่างแรกที่ต้องทำคือต้องเตรียมตัว ต้องรู้ในสิ่งที่จะทำ พร้อมที่จะตอบคำถาม นั่นทำให้เรามั่นใจในระดันนึง (ถ้าเป็นงานใหญ่ ควรต้องทีซ้อมครับ)
2. ต้องทำความคุ้นเคยกับผู้ฟัง ถ้าเป็นคนที่ไม่รู้จักก็อาจจะพูดเกริ่นเรื่องอื่น เพื่อวอร์มตัวเองซักหน่อย พอร้อนได้ที่ก็จะได้ไม่สะดุด
3. ไม่ให้ความสนใจกับผู้ฟังที่ไม่สนใจในสิ่งที่เราพูด พูดง่ายๆ ก็คือพวกที่คอยป่วนนั่นแหละครับ ให้ไปสนใจคนที่เป็นผู้ฟังที่ดี จะได้ไม่ทำให้เสียอารมณ์ และไม่ตื่นจนเกินไป
4. ค่อยพูดๆ เป็นลำดับ อย่าวกไปวนมา ทำตามสิ่งที่เราเตรียมและซ้อมไว้
5. นอนหลับพักผ่านให้เต็มที่ ตั้งสติให้ดี ถ้าให้ดีก็ทำสมาธิก่อนขึ้นพูดสัก 10-15 นาที
6. ถ้าจะพูดในส่งที่ไม่คุ้นเคย หรือยาวเกินกว่าจะจำ แนะนำให้มี shortnote หรือ script ก็จะช่วยได้ครับ
8 คิดว่าเราทำความดี มาทำงาน ช่วยเหลือผู้อื่น ไม่ได้มาคิดร้ายหรือโกงใคร จะได้ไม่กลัวมากจนเกินไป

ใช้ได้เปล่าครับ

[นิ่งๆ นุ่มๆ]

1.ต้องตื่นเต้นก่อนวันพูดให้มากที่สุดให้นานที่สุด แล้วความตื่นเต้นจะหายไปในวันพูด

โอ โห มีงี้ด้วยเหรอค่ะเนี้ย

[ไชยานุภาพ ปราบหงสาวดี]

โอ โห มีงี้ด้วยเหรอค่ะเนี้ย

มีครับ โดยเฉพาะถ้าใครมีเพื่อนเป็นศิลปินนักร้องก็ลองถามเขาดูสิครับ

[ปัจเจกชน บนทางสายกลาง]

แต่ในส่วนตัวของผม จะซ้อมให้น้อยที่สุด เพราะจากประสบการณ์ที่ซ้อมมาก ๆ ยิบทุกตัวอักษร ตอนไป Seminar พอวันจริงตัด Detail ทิ้งเกือบหมด งง ตัวเองเหมือนกัน เหมือนกับว่าเราเข้าใจทั้งหมด เลยพูดแต่ Topics แล้วก็พูด ขยายอีกเล็กน้อย