ดินสอแห่งธรรม

...อันการให้นั้น   ผู้ให้ย่อมต้องมีจิตใจสูงกว่าผู้รับ  ...และแม้นมือของผู้นั้นก็ยังอยู่เหนือกว่าผู้รับ   ผู้ที่สละหรือนำสิ่งของของตนมอบแด่ผู้อื่นนั้น ถือได้ว่าเป็นผู้มีจิตใจสูง  ...และแม้นเนื้อนาบุญผู้มีคุณธรรม คุณวิเศษสูงก็ยังเคารพแด่การให้ทาน เคารพแด่การรับทาน  เคารพแด่การให้ของผู้ให้  ดังนั้น  การให้นั้น เป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การปฏิบัติยิ่ง เพราะการให้ ...ผู้ให้ ย่อมเป็นที่รักแล้ว... ผู้ให้สิ่งใด ก็ย่อมได้สิ่งนั้น   เสมือนเงาตามตัวไปตลอด...

....คุณค่าของชีวิต เราจะไม่รู้จักเลย ถ้าเราไม่รู้จักความเสื่อมของชีวิต     อิสระภาพนั้น เราจะไม่รู้จักเลย ถ้าเราไม่เคยรู้จักการถูกกักขัง   .... ดังนั้น แม้เรายังไม่ประสบกับความเสื่อมแล้ว ก็ควรหลีกหนีให้ไกล อย่าให้ได้มีโอกาสพบความเสื่อมมาสู่ตัวเรา ..ย่อมเป็นหนทางและวิถีปฏิบัติที่ดีที่สุด...

....การได้มาจุดประทีปมาฆบูชาในแต่ละปี ก็เหมือนได้เติมไฟแห่งชีวิต แห่งการสร้างบารมี ปีหนึ่งๆ จะเติมกันแค่ไม่กี่ครั้ง ดังนั้น อย่ารอให้ไฟของท่านมอดหรือน้อยเสียก่อนแล้วจึงมาเติม เพราะทุกครั้งที่มาจุดประทีปเราจะเห็นได้ว่า ในแต่ละปีมีคนไม่ได้มาจุดเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เพราะกลับวิมานไปเสียก่อน ละสังขารไปเสียก่อน จะตั้งใจหรือด้วยอุบัติเหตุก็ตามแต่ ...

...ดังนั้น หากเราเป็นผู้ไม่ประมาทแล้ว ก็ควรสั่งสมบุญบารมี เผื่อว่า ปีหน้า เราอาจจะเป็นหนึ่งในนั้น .. ที่ไม่มีโอกาสได้มาจุดประทีปบูชา..อีกเลย....

....ตัดสินที่บุญของตัวเราด้วยครับ...

...ที่เรามาเกิดแล้วไม่เจอพระดีๆ อย่างพระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าครั้งท่านยังดำรงชีพอยู่ ก็แปลว่าบุญเราไม่ได้มากพอ  หรือแม้แต่พระอรหันต์แท้ๆก็ไม่ได้เจอสักรูป

...บางคนหวังจะเจอพระที่ปฏบัติดี แต่ตัวเองที่ผ่านมา เอาแต่ด่าว่าพระพุทธศาสนา ด่าพระ ว่าพระ หรือตำหนิพระ วัดโน้นบ้าง วัดนี้บ้าง แม้ตนเองก็ไม่ทำบุญ ตักบาตรก็ไม่ทำ ผ้าป่าก็ไม่ร่วม กฐินก็ไม่สน แบบนี้ อย่าว่าแต่บุญจะน้อยจนไม่เจอพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบเลย แต่ประตูนรกกลับเปิดกว้างมหาศาลทีเดียว  แล้วจะมาว่าพระพุทธศาสนาเสื่อมแล้ว พระดีไม่มีแล้ว.. แต่ที่ไหนได้ ตัวเองนั่นแหละที่บุญไม่มี  นี้ก็เป็นตัวอย่างที่ยกมาตามจริง อย่างเห็นได้ชัดเจนที่สุด

...ส่วนคนที่เจอแต่พระดีๆ ปฏิบัติดี ก็เพราะพื้นเพเป็นผู้ที่ให้ความเคารพพระพุทธศาสนามาโดยตลอด พระรูปไหนจะทำไม่ดี ก็ไม่ได้ไปเห็นด้วย หรืออนุโมทนาบาปกับรูปนั้น และทำนุบำรุงพระศาสนาเป็นอย่างดี ประกอบกับอธิษฐานจิตให้เจอแต่พระปฏิบัติดี และห่างไกลจากพระประพฤติไม่ดี ไม่ถูกต้อง ..เมื่อบุญมากพอ ก็ห่างไกลจากสิ่งนี้ได้แน่นอน และก็เป็นวิธีดั้งเดิมมานานแล้ว ในการใช้บุญตนเอง เพื่อต่อบุญใหม่ ด้วยการสร้างบุญเล็ก เพื่อรอได้สร้างบุญใหญ่ และก็อดทน และมีความใสของจิตใจมากพอ ก็จะได้พบแต่สิ่งที่ดี สิ่งที่เจริญทั้งสิ้น..

... ถ้าบรรลุอรหัตตผล ร่างกายในเพศฆราวาสนี้จะไม่มีความบริสุทธิ์มากพอที่จะรับธรรมอันปราศจากกิเลสอาสวะได้ ก็จะดับไปใน 7 วันนั้นเอง แต่หากเปลี่ยนเพศจากฆราวาสเป็นบรรพชิต ร่างกายจะมีความละเอียดของธรรมะที่รองรับกันได้ ก็จะดำรงชีพอยู่ได้  ก็เหมือนลักษณะ เครื่องสื่อ กับเครื่องรับ ถ้าจูนกันไม่ติดก็สื่อสารไม่ได้ และใช้งานไม่ได้นั่นเอง

..ถ้าบรรลุโสดาปัตติผล  ก็จะเกิดอีก 7 ชาติก็จะเ้ข้านิพพาน คือ นับจากนี้อีก 7 ผลจะได้นิพพาน

...ทั้งสองของการบรรลุธรรมนั้น ตายได้ แต่จะตายด้วยวิธีใดนั้นเอง จะไม่เหมือนการตายทั่วไปของปุถุชน การตายของผู้บรรลุธรรมจะตายอย่างมีสติ ตายก่อนตาย หรือดับขันธ์ของตนก่อนถึงอายุขัยก็ได้ ส่วนทางไปก็ถือสุคคติ หรือ นิพพาน ด้วยกายธรรมตามนั้น ตามกำลังแห่งความบริสุทธิ์

....การตายโดยขาดสติ หรือ ขาดความยั้งคิด หรือ ตายตามอารมณ์ หรืออยากตาย หรือ อยากทำให้ตัวเองตาย หรือยอมให้ใครฆ่าตาย จิตใจจะเศร้าหมอง จะไปสู่อบายภูมิ ไปสู่ทุคคติ ยิ่งหมองมากก็ลงไปลึกมาก และต้องเวียนว่ายตายเกิดในทุคคติจนกว่าจะมีความรู้สึกอยากเกิด อยากมีชีวิตอยู่ และจนกว่ากรรมจะเบาบาง ซึ่งเป็นภาวะจิตของผู้รับวิบากกรรมนี้ที่น่าสงสารมาก และเวียนเกิดเวียนตายยาวนานมาก กว่าจะพ้นกรรม และเมื่อเกิดเป็นมนุษย์แล้ว หากยังมีกรรมอยู่แล้วไปฆ่าตัวตายอีก หรือทำแบบเดิมอีก ก็จะกลับเข้าสู่วงจรเดิมอีกยาวนานแสนนาน หรือบางทีก็ไม่มีเวลาที่จะกำหนดได้เลยว่าจะพ้นกรรมเหล่านี้จริงๆ แบบถาวรได้เมื่อไหร่...

... ชีวิตที่มีอยู่ บางทีทำเพื่อตัวเองมามากแล้ว ก็ลองทำเพื่อคนอื่นดูบ้างสิครับ ทำเพื่อพระพุทธศาสนาส่วนรวมดูบ้าง หรือบวชเพื่อเป็นอายุของพระพุทธศาสนาดู อย่างนั้นก็ยังได้ชื่อว่ากระทำด้วยใจที่มีต่อผู้อื่น ต่อส่วนรวม ผลที่ได้ย่อมเกินควรเกินคาด และดีกว่าทำเพื่อตนเอง หรือครอบครัวตนเอง อย่างแน่นอน...