พงษ์พันธ์ (แขก)

เมื่อคืนดูแล้วดูไปก็ร้องไห้ไป ไม่ได้รู้สึกว่าสงสารคุณคำน้อยว่าทำไมชีวิตต้องลำบากขนาดนั้น แต่ปลื้มใจและรู้สึกตื้นตันมากๆ ตอนที่พยายามขึ้นบันได และอีกหลายๆ ตอน ชอบมากๆ เลยครับ
ขอขอบคุณทีงานผู้จัดทำด้วยครับ ทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นอีกเยอะเลย

ปกติอยู่ภาคไหนครับ ให้ติดต่อผู้ประสานที่ภาค หากไม่แน่ใจว่าอยู่ภาคไหนลองติดต่อผู้ประสานของภาคนครหลวง 6 ก็ได้ครับ ชื่อ น้องนัฐ (อุบาสิกา)

5555 แล้วสิงโตมันจะลงอย่างไงอ่ะ

ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่ใช้ computer วันหนึ่งมากกว่า 10 ชม. เพราะอาชีพที่ทำกับชอบเป็นการส่วนตัว ผมมีวิธีป้องกันการแสบตาดังนี้
1. ปรับ resolution ให้พอเหมาะ ของผม 1024 x 768
2. ปรับ screen refresh rate ให้สูงสุดเท่าที่เป็นไปได้ แนะนำควรมากกว่า 75 Mhz
3. ปรับแสงของหน้าจอให้สบายตา
4. ให้แผ่นกรองแสงเพื่อลดการสะท้อนแสงที่หน้าจอ
5. จัดตำแหน่งการนั่ง เน้นให้แสดงเข้ามาหลายๆ ทิศ หากเลือกไม่ได้จะให้แสงเข้าด้านข้างหรือหลังมากกว่าด้านหน้า
6. หารูปสวยๆ หรือต้นไม้เล็กไว้สำหรับพักตา
7. ดื่มน้ำมากๆ เพราะจะได้ไปห้องน้ำทุกๆ 1-2 ชม.

ลองดูนะครับ

ผมยังจำได้ดีตั้งแต่อยู่ ป.4 นางนาคพระโขนงคือหนังผีที่ผมกลัวมากที่สุด ไม่กล้าอยู่คนเดียวมืดๆ แม้แต่ตอนล้างหน้ายังไม่กล้าหลับตาเลย (แต่ตอนนั้นมันเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว) และเมื่อสัก 8 ปีที่แล้วเห็นจะได้ที่มีหนังเรื่อง นางนาค ที่น้องทรายเล่นทำให้ความรู้สึกกลัว ผีนางนาคลดน้อยลงไป ผมยังจำได้ดีว่าครั้งนึง เมื่อ 10 ปีที่แล้วเคยมีโอกาสนั่งเรือโดยสารจากคลองตันมาที่สะพานใหม่ตอน 6 โมงเย็น แล้วต้องผ่านวัดมหาบุษ ตอนแรกก็ไม่รู้ว่าคือวัดอะไร แต่รู้สึกว่า แถวนี้แปลกๆ บรรยากาศวังเวง มีต้นไม้ใหญ่ๆ โน้มเข้าหาคลองหลายๆ ต้น ดูครึ้มๆ แต่พอเห็นป้ายชื่อวัด ก็ยังไม่รู้สึกอะไรเพราะจำไม่ได้ หลังจากนั้นหลายวันจึงนึกออก กรึ๋ย......
แต่ตอนนี้หลังจากเข้าวัด 4 ปีที่แล้วทำให้เข้าใจอะไรเยอะเลย ถามว่ายังกลัวอยู่มั้ย ตอบได้เลยว่าก็ยังกลัวอยู่นิดๆ แต่เข้าใจความเป็นไปมากกว่า ปานนี้ไปอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้....กำลังชดใช้กรรมอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ ก็ขออุทิศส่วนบุญส่วนกุศลไปให้แม่นาคด้วยนะครับ....('~')