สพฺรหฺมกสูตร
พรฺหฺมาติ มาตาปิตโร ปุพฺพาจริยาติ วุจฺจเร
พระพุทธองค์เผยโอษฐ์เอื้อน ….. อาคม พจน์เฮย
มาตุระเป็นพรหม ….. พฤทธิ์ไท้
แห่งบุตรคุณตดม ….. ใดเปรียบเสมอฤา
เป็นบุพพาจารย์ให้ ….. บุตรซ้อมศึกษา ฯ
ยถา หิ มหาพฺรหฺมุโน จตสฺโส ภาวนา อวิชหิตา
โหนฺติ ตถา มาตูนํ ปุตฺเตสุ จตสฺโส ภาวนา อวิชหิตา
มารดาบ่ห่อนเว้น ….. เจริญพรหม วิหารเลย
แผ่เมตตานุกรม ….. กอปรทั้ง
กรุณมุทิตารมณ์ ….. อุเบกขาแฮ
แก่บุตรฤารู้ยั้ง ….. แม่นแม้นแมนพรหม ฯ
กุจฺฉิคตสฺมิญฺหิ ปุตฺเต กทา นุ โข ปุตฺตกํ อโรคํ
ปสฺสิสฺสามาติ เตสํ เมต์ตจิตฺตํ อุปฺปชฺชติ.
อารมณ์ห่วงลูกน้อย ….. นิจวัน คืนนอ
เกรงว่าบุตรในครรภ์ ….. จักม้วย
คราวคลอดปลอดภยัน- ….. ตรายรอด
อยากจะเห็นปราศด้วย ….. โรคร้ายกรายกรึง ฯ
ยทา ปเนส มนฺโท อุตฺตานเสยฺยโก อุกฺกาทีหิ ฑฏฺโฐ
ทุกฺขเสย์ยาย วา ปีฬิโต โรทติ ตสฺส สทฺทํ สุตฺวา การุญญํ อุปฺปชฺชติ.
รักรึงบ่หน่ายน้อย ….. หนึ่งใน บุตรเลย
ถนอมมิให้เล็นไร ….. ไต่ต้อง
ยามนอนเห่กล่อมไกว ….. เปลปลอบ
ยามเจ็บไข้บุตรร้อง ….. แม่เศร้าสงสาร ฯ
อาธาวิตฺวา วิธาวิตฺวา กีฬนกาเล ปน โสภนียวยสฺมึ วา ฐิตกาเล
ปุตฺตกํ โอโลเกตฺวา เตสํ จิตฺตํ มุทุกํ อาโมทิตปฺปโมทิตํ ตทา เนสํ ลพฺภติ
เอาภารพิทักษ์เลี้ยง ….. ลืมนอน กินนา
โอ้ลูกแม่อาวรณ์ ….. รักแท้
ครั้นเมื่อบุตรโตสอน ….. เดินวิ่ง พูดแฮ
แม่ก็มีแต่แปล้ ….. ปลาบปลื้มเอ็นดู ฯ
ยทา ปเนส ทารภรณํ กตฺวา วิสุง เคหํ อชฺฌาวสติ ฑฏฺโฐ
ตทา เนสํ สกฺโกติทานิ โน อตฺตโน ธมฺมตาย ยาเปตุนฺติ มชฺฌตฺตา
อุปฺปชฺชติ ตทา เนสํ อุเปกฺขา ลพฺพติ.
หนูน้อยกลอยสวาทเจ้า ….. เจริญวัย แล้วเฮย
ควรแก่พรากจากไป ….. ต่างเหย้า
ครองคู่อยู่ห่างไกล ….. ต่างถิ่น เดิมแฮ
แม่ก็ให้ทรัพย์เจ้า ….. ส่วนเจ้าไปครอง ฯ
ผ่องใสใจห่วงน้อย ….. นอนตา หลับนา
เพราะว่าบุตรแสดงสา- ….. มารถแล้ว
ฉะนั้นก็รา ….. แรมตรับ ข่าวแฮ
แม้นบุตรทุกข์ฤาแคล้ว ….. ดับร้อนผ่อนเข็ญ ฯ
ชิเนนทรพุทธเจ้า ….. จอมปราชญ์
เผยโอษฐ์ประกาศ ….. ดั่งนี้
มาตุระคือนาถ ….. พรหมแห่ง บุตรนา
สมเหตุและผลชี้ ….. ใช่แสร้งแต่งสอน ฯ
แน่ ดูกรกุลบุตรผู้ ….. เอากำ เนิดเฮย
ผิคิดเห็นเป็นธรรม- ….. ชาติสร้าง
มนุษย์ย่อมเกิดประจำ ….. สืบต่อ พันธุ์ฤา
ไยจักมรคุณอ้าง ….. ติดต้องต่อกัน ฯ
บุตรผู้นั้นได้ชื่อ ….. ชนพาล แท้แล
ความชั่วกลั้วสันดาน ….. มุ่นกล้า
เลวเท่าดิรัจฉาน ….. ในโลก
โอ้อนาถใจอ้า ! ….. มนุษย์นี้มีไย ฯ
บาลี สพฺรหฺมกสูตร ติกนิบาตและจตุกนิบาต อังคุตตรนิกาย
พระ พิสัณห์ พิทยาภูน ประพันธ์ภาษาไทย
…………
สพฺรหฺมกสูตร
เริ่มโดย Dd2683, Feb 27 2006 11:55 PM
มี 3 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้
#1
โพสต์เมื่อ 27 February 2006 - 11:55 PM
#2
โพสต์เมื่อ 28 February 2006 - 12:38 AM
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า บุคคลที่หาได้ยากในโลกมี ๒ ประเภท คือ
๑. บุพพการี
๒. ผู้มีความกตัญญูกตเวที
ขอกราบอนุโมทนาบุญกับพี่แดงดีด้วยนะครับ สาธุ... สาธุ... สาธุ...
๑. บุพพการี
๒. ผู้มีความกตัญญูกตเวที
ขอกราบอนุโมทนาบุญกับพี่แดงดีด้วยนะครับ สาธุ... สาธุ... สาธุ...
#3
โพสต์เมื่อ 28 February 2006 - 12:59 AM
Good poem and nice picture...but isn-t it Anne Gedde-
คุณครูไม่ใหญ่ บอกว่า :
1. อดีตที่ผิดพลาด ลืมให้หมด 2. บาปทุกชนิดไม่ทำเพิ่มเด็ดขาด 3. หมั่นนึกถึงบุญอย่างสม่ำเสมอ
4. บุญทุกบุญทำให้เข้มข้นทับทวี 5. ปฏิบัติธรรมให้เข้าถึงพระธรรมกาย
ขออนุโมทนาบุญด้วยนะค่ะ _/|\_ สาธุ สาธุ สาธุ ด้วยรักจากใจ ด้วยห่วงใย จากใจจริง
1. อดีตที่ผิดพลาด ลืมให้หมด 2. บาปทุกชนิดไม่ทำเพิ่มเด็ดขาด 3. หมั่นนึกถึงบุญอย่างสม่ำเสมอ
4. บุญทุกบุญทำให้เข้มข้นทับทวี 5. ปฏิบัติธรรมให้เข้าถึงพระธรรมกาย
ขออนุโมทนาบุญด้วยนะค่ะ _/|\_ สาธุ สาธุ สาธุ ด้วยรักจากใจ ด้วยห่วงใย จากใจจริง
#4
โพสต์เมื่อ 18 March 2007 - 04:06 PM
สาธุ ครับ