คนไร้ค่า

ถ้ามีคำกล่าวถามว่า "ว่าโดยย่อข้อปฏิบัติเพียงเท่าใด ได้ชื่อว่าน้อมไปแล้วใน ธรรมที่สิ้นตัณหา มีความสำเร็จล่วงส่วน เกษมจากโยคธรรมล่วงส่วน เป็นพรหมจารีบุคคลล่วงส่วน

ที่สุดล่วงส่วน ประเสริฐสุดกว่า เทวดา และมนุษย์ทั้งหลาย"

แล้วมีคำกล่าวตอบว่า

"----ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ได้สดับแล้วว่า บรรดาธรรมทั้งปวง ไม่ควรถือมั่น เธอทราบชัดธรรมทั้งปวงด้วยปัญญาอันยิ่ง ย่อมกำหนดรู้ธรรมทั้งปวง

เธอได้เสวยเวทนาอย่างใดอย่างหนึ่ง เป็นสุขก็ดี เป็นทุกข์ก็ดี มิใช่ทุกข์ มิใช่สุขก็ดี

เธอพิจารณาเห็นว่า ไม่เที่ยง พิจารณาเห็นด้วยปัญญา เป็นเครื่องหน่าย เป็นเครื่องดับ เป็นเครื่องสละ คือ ในเวทนาทั้งหลายนั้น

เมื่อพิจารณาเห็นดังนั้น ย่อมไม่ถือมั่น สิ่งอะไรๆ ในโลก ย่อมไม่สะดุ้งหวาดหวั่น ย่อมดับกิเลส ให้สงบได้ จำเพาะตัว

และทราบชัดว่า

ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์ได้อยู่จบแล้ว กิจที่จำจะต้องทำได้ทำสำเสร็จแล้ว กิจอื่นที่จะต้องทำอย่างนี้อีกมิได้มี

ว่าโดยย่อข้องปฏิบัติเพียงเท่านี้แล ภิกษุชื่อว่าน้อมไปแล้ว ในธรรมเป็นที่สิ้นตัณหาฯ"



แล้วเพื่อนๆละครับคิดอย่างไรกับธรรมที่สิ้นตัณหา

กระผมได้ไปเจอคำสอนของ หลวงปู่ดุลย์ อตุโล
กับคนที่ไปกราบเรียนถามท่านว่า "กระผมมีเวลาน้อย หาโอกาสเพียรภาวนาสมาธิได้ยาก มีวิธีใดบ้าง ที่จะปฏิบัติได้ง่ายๆ หรือโดยย่อที่สุด ฯ

หลวงปู่ตอบว่า

"มีเวลาเมื่อไร ให้ปฏิบัติเมื่อนั้น การฝึกจิต การพิจารณาจิตเป็นวิธีลัดที่สุด"

เพื่อนๆ มีความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไรกันบ้างครับ (ด้วยความเครพความคิดของทุกท่าน)

ร่างกายคนเรายังต้องการอาหาร ข้าว น้ำ เพื่อบำรุงเลี้ยงให้อยู่ได้

แต่ถ้าเป็นจิต หรือ ใจ ละครับมีอาหารหรือไม่ ถ้ามีอาหารที่ว่าเป็นอะไรครับ

กระผมมีความสงสัยมากว่า เพราะเหตุใดพระอังคุลิมาลเถระ ซึ่งในอดีตก่อนที่ท่านจะบวช ได้ฆ่าคนมาเป็นจำนวนมาก
จึงได้บรรลุเป็นพระอรหันต์

ในหนังสืออสีติมหาสาวก ได้กล่าวไว้ว่า ท่านอุส่าห์บำเพ็ญเพียรสมณะธรรม แต่ว่าจิตต์ ฟุ้งสร้านไม่เป็นสมาธิได้ เพราะว่าคนที่ท่านฆ่าประดุจดังว่ามาปรากฎอยู่เฉพาะหน้า

พระพุทธองค์ ได้ตรัสว่า "ไม่ให้ระลึกถึงสิ่งที่ล่วงมาแล้ว แลสิ่งที่ยังไม่มาถึง ให้พิจารณาธรรมที่บังเกิดขึ้นเฉพาะหน้าอย่างเดียว" แล้วองค์ท่านก็ได้บรรลุธรรมอันวิเศษ

หากเราผู้ปฏิบัติฝึกสมาธิบางครั้งบางคราวนั้นเราอาจจะไม่สมประสงค์ ในการกระทำ คือจิด อาจไม่มีความสงบตลอดเวลา

เป็นไปได้ไหมครับว่า เมื่อขณะใดที่เกิดความกลัว กลัวจะมีภัยอันตรายเกิดขึ้น จิตของผู้ปฏิบัติ เป็นผู้อบรมอยู่ประจำนั้น จะวิ่งเข้าสู่สมาธิโดยไม่ตั้งใจ