อยู่กับยาย

ในการทำสงคราม บางครั้งก็ต้องทำใจยอมรับกับการที่จะต้องสูญเสียกำลังพลนะคะ

อย่าคิดมากค่า ลองมาอ่านความเห็นแบบบ้าน ๆ ของอยู่กับยายบ้างนะคะ
(บังเอิญไม่ใช่นักวิชาการ เลยไม่เน้นหลักการอ่ะค่ะ)

การนั่งสมาธิ วัตถุประสงค์จริง ๆ ก็คือการทำใจหยุดใจนิ่ง เพราะหยุดเป็นตัวสำเร็จ ตอนนี้ยึดหลักแค่นี้เท่านั้นค่ะ
การเห็นหรือไม่เห็นก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่ถ้าได้เห็น ก็ถือว่าเป็นผลพลอยได้ อยู่กับยาย ลองเป็นมาแล้วทุกรูปแบบค่ะ ตั้งแต่ตอนหัดนั่งสมาธิใหม่ ๆ ไม่ว่าจะเป็นการพยายามนึกถึงดวงแก้ว องค์พระ หรืออย่างหนึ่งอย่างใด พยาย๊าม พยายาม
ที่จะปั้นให้เป็นรูปให้ได้ ควานหาอยู่นั่นแหละ กลางท้องเนี่ย มันอยูไหนหว่า ซึ่งผลลัพท์ก็คือ หน้านิ่ว คิ้วขมวด เหนื่อยเปล่าค่ะ พอไม่นึกอะไรก็ฟุ้งค่ะ เรื่องสัพเพเหระ เข้ามาในหัวไม่ได้หยุดได้หย่อน ฟุ้งจัดจนบางครั้งต้องลืมตาขึ้นมา สบัดให้มันหลุดไปจากหัวเลยค่ะ บางครั้งก็เอาใจมาหยุดฟังเสียงหลวงพ่อแล้วคิดตาม ซึ่งก็ดีค่ะ อย่างน้อยก็ไม่ฟุ้ง หยุดนิ่งกับเสียง ทำให้
เข้าใจในสิ่งที่หลวงพ่อเทศน์มากขึ้น ได้บุญด้วยนะคะ คุณทำถูกทางแล้วค่ะ เมื่อฟังไปเรื่อย ๆ เพลิน ๆ เดี๋ยวใจสงบ ใจก็
จะหยุดนิ่งได้เองค่ะ

ตอนนนี้อยู่กับยาย ไม่อยากเห็นนั่น ไม่อยากเห็นนี่แล้ว เพราะเชื่อตามที่หลวงพ่อบอก ให้หยุดค่ะ เหมือนตอนไปพนาวัฒน์
ลายมือหลวงพ่อท่าน เขียนจารึกไว้ในศิลา หน้าห้องปฏิบัติธรรม ตัวเบ่อเร่อเลยค่ะ ว่า "หยุดนิ่งเฉย ๆ ได้ไม๊" ย้ำตั้งหลายครั้ง หลวงพ่อท่านขอแค่นี้เอง ก็ทำแค่นี้ก็พอ รับรอง หยุดคิดแล้ว ไม่เหนื่อยเลยค่ะ ถึงแม้จะยังไม่เห็นอะไร แต่สิ่งที่ได้คือ
สุขใจ สบ๊าย สบาย ค่า

สาธุค่ะ ดีใจด้วยที่คุณพ่อคุณแม่และพี่เขยเป็นคนมีเหตุผล ไม่ไปติดกับดักของกิเลส รับรองได้เลยไม่ว่าจะต้องใจประพฤติปฎิบัติธรรมครั้งใด เหมือนเราตั้งผังไว้ เขาก็รู้ เขาก็จะพยายามทำทุกวิธีทางให้ใจเราขุ่นมัว ปฏิบัติธรรมได้ไม่เต็มที่หรือบางที
ก็ล้มเลิกกลางคันไปเสียเลย (เขาที่ว่านี้ ก็คือ มาร นั่นเอง) เจอมากับตัวเองเป็นประจำเลยค่ะ

สาธุค่ะ

สาธุ ทั้งเจ้าของกระทู้และผู้ให้ความรู้ค่ะ