ค้นหาเนื้อหา
ไม่เปิดเผย
ทำยังไงให้ ขนาดใจใหญ่ขึ้นอะคะ
คือเราเป็นคนที่ มีความรู้สึกอยากไปจากวัฏฏะสังสาร ตลอดเวลา
แต่ไม่เคยคิดจะเอาใครไปด้วยเลยค่ะ
เจอคนกิเลสหนาปัญญาหยาบแล้ว รู้สึกอยากจะทิ้งไปเลย
เรามีสันดานที่เห็นความทุกข์ได้ง่ายตั้งแต่เด็ก ซึ่งต่างกับเด็กอื่นที่ไม่ได้อยากสนใจธรรมะตอนโต
เราถามทุกคนแหละค่ะที่สนิท เลยรู้ว่าไม่เหมือน
ตอนเด็กๆเคยคิดว่า (ตอนนั้นสี่ขวบ) ทุกวันที่ผ่านมา และในอนาคตข้างหน้าตอนโต เป็นไปไม่ได้ที่จะ
กันไม่ให้ความทุกข์แทรกเข้ามาได้เลย แม้เพียงแค่วันเดียว
แล้วก็ได้แต่สลดใจ (ตอนนั้นยังเป็นพุทธแค่ในทะเบียนบ้าน)
แต่พอได้พบพระพุทธศาสนาวิชชาธรรมกาย
ได้พบหมู่คณะ ก็รู้สึกดีมาก (พบที่มหาวิทยาลัยค่ะ)
พอปีสี่ คือปีที่แล้ว เราก็ได้ถามเพื่อนคนนึง โดยการเล่าความคิดสมัยเด็ก
ให้เพื่อนฟัง แล้วถามเค้าว่า คิดยังไง ตอนเด็ก คิดยังไงกับโลกและชีวิต
กลับได้คำตอบที่คาดไม่ถึง
เธอตอบว่า
"บ้านเราอยู่ชั้นสอง ตอนเล็กๆชอบมองลงไปข้างล่างซึ่งเป็นถนนเล็กๆ
มีคนในหมู่บ้านเดินกันพลุกพล่าน
มีวันนึง เห็นคนเยอะแยะมากมายเป็นพิเศษ ทุกคนดูวุ่นวาย มีการงานต้องทำ
ดูไม่มีความสุข ยิ่งดูไป คนก็เยอะ เยอะเหมือนมดเหมือนปลวก....
แต่เอาเถอะ เยอะแค่ไหน เราก็อยากจะช่วยให้พ้นทุกข์ไปด้วยกัน"
นี่คือความคิดของเด็กหญิงเล็กๆ ที่ยังไม่พบพระพุทธศาสนา !!!
เราก็ได้แต่อึ้ง และสาธุกับความคิดของเธอ
เราเป็นลูกหลวงพ่อเหมือนกัน แต่ทำไมไม่เคยคิดอะไรแบบนี้เลย
ความคิดจะพาสัตว์ข้ามพ้นทุกข์ ได้ยินมาว่าจำเป็นมากกับการอยู่ทีมเรา
และมันส่งผลต่อการกลับดุสิตบุรีด้วย
อยากมีความคิดนี้บ้าง ช่วยแก้ความคิดนี้ให้ไปอยู่ในส่วนลึกในจิตใจเราหน่อยได้ไหมคะ
เราไม่รู้ว่าเราบำเพ็ญบารมีอะไรมา(เราเชื่อว่าลูกหลวงพ่อทุกคนต้องเป็นผู้มีบุญระดับหนึ่งแหละ)
ถึงได้มีความคิด อย่างเดียวคืออยากไป อยากไป อยากไป
พอเจอคนเลวก็อยากเหวี่ยง เราไม่มีเมตตาจะพาบัวใต้ตมไปเลยแม้แต่น้อย
เราศรัทธากับเป้าหมายของทีมมาก เราอยากเปลี่ยนเป็นพันธุ์รื้อวัฏฏะด้วย
ขอเพื่อนสมาชิกจงช่วยชี้แนะวิธีคิดด้วยค่ะ พยายามคิดแล้วแต่ยังไม่เป็นธรรมชาติซักที
ความเมตตา ต่อสรรพสัตว์นี่ปลูกไม่ใช่ง่ายเลยนะ เห้อออออ
