ท่านโสระยะเศรษฐีมีจิตคิดอกุศลเห็นพระมหากัจจายะนะรูปงาม แล้วอยากได้เป็นภรรยา ทำให้กายท่านเปลี่ยนจากชายเป็นหญิง ท่านอายคนอื่น จึงหนีไปอยู่อีกเมืองหนึ่ง ระหว่างนั้นมีครอบครัวมีลูก ตอนเป็นผู้ชายมีครอบครัวมีลูกอยู่แล้ว เมื่อมาพบเพื่อนเก่าจึงเล่าให้ฟัง เพื่อนแนะนำให้ไปขอขมาท่าน กายจึงกลับเปลี่ยนเป็นผู้ชายเหมือนเดิม เกิดความเบื่อหน่ายในวัฏฏสงสารเลยออกบวช ท่านถูกถามบ่อย ๆ ว่าตอนเป็นพ่อหรือตอนเป็นแม่ รักลูกมากกว่ากัน จึงหนีเข้าป่าไปปฏิบัติธรรมจนบรรลุเป็นพระอรหันต์
ก๋งปทุม อายุ 80 ปี เสียชีวิตเมื่อ 27 มกราคม 2546 ท่านเป็นชาวนา ฐานะยากจน เลี้ยงชีวิตด้วยผักและปลาที่หามาเอง มีลูก 7 คน ลูก ๆ ไม่ได้เรียนหนังสือ มาช่วยกันทำนาทั้งหมด ท่านเป็นคนที่มีความซื่อสัตย์สุจริต รักครอบครัว อดทน ขยันทำงานเก่ง ทำให้ตั้งตัวได้ในเวลาต่อมา ท่านไม่เข้าใจเรื่องบุญเรื่องบาป จึงทำทั้งบุญและบาปปน ๆ กันไป เรื่องของบุญนาน ๆ ก็ทำทีเหมือนคนทั่ว ๆ ไป เช่น ตักบาตร บวชพระ กฐิน ผ้าป่า
ช่วง 10 ปีหลัง ท่านเริ่มทำบุญมากขึ้น เพราะลูกสาวเข้าวัดปฏิบัติธรรม ท่านร่วมบุญทุก ๆ บุญของทางวัด เช่น ผ้าป่า กฐิน สร้างพระธรรมกายประจำตัว หอฉัน ถึงแม้มีปัจจัยไม่มากนัก แต่ก็ทำทุกบุญ โดยไม่ปฏิเสธ พอลับหลังแม่ ชอบพูดว่า นรกสวรรค์ไม่มีจริง ชอบด่าว่าพระเป็นประจำ บั้นปลายชีวิต ท่านป่วยเป็นโรคชรา ไม่ยอมไปตรวจที่โรงพยาบาล ป่วยแบบทุกข์ทรมาน ทานอาหารไม่ได้ หลงลืม จำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ก่อนเสียชีวิต ลูกสาวเดินทางไปหาท่าน คิดว่าจะเอาปัจจัยไปให้ท่านอธิษฐานเพื่อสร้างพระธรรมกายถวายพระสังฆาธิการ แต่ท่านสิ้นใจเสียก่อน ลูกสาวสงสารท่าน ไม่ทราบว่าท่านอยู่ที่ไหน มีสุขหรือทุกข์อย่างไร
ใจใหญ่ ใหญ่ แน่แท้หรือหนอ
ตัวใหญ่อย่างนี้ก็ ใส่ได้
ยศใหญ่ ยิ่งใหญ่ รอวัด สัดส่วน เฮย
ใหญ่แค่ไหน จำไว้ ใหญ่น้อยกว่า โลง
ใหญ่ ใหญ่ ใหญ่ แน่แท้หรือหนอ
ตัวใหญ่อย่างนี้ ก็ใส่ได้
ยศใหญ่ ยิ่งใหญ่ รอลงหีบ
ใหญ่แค่ไหนจำไว้ แต่ล้วน ลงโลง
นึกถึงความตายบ่อย ๆ เป็นมงคลแก่ชีวิต ทำให้เราไม่ประมาทในชีวิต รีบทำมาหากินควบคู่กับการสร้างบารมี คิดบ่อย ๆจะมีกำลังใจรวย รวยแล้วจะได้มาสร้างบารมี
บุพกรรมของก๋ง อดีตชาติท่านเป็นคนเคยรวย มีฐานะดี มีความตระหนี่ ไม่ค่อยทำทาน เป็นคนถือตัว มีมานะกระด้าง นาน ๆ ครั้งมีคนมาชวนทำบุญ ก็ทำแบบเสียไม่ได้ ทำเพราะเกรงใจ นึกปลื้มได้บ้างว่าคนอย่างเราก็ทำบุญเหมือนกัน บุพกรรมทำให้ท่านมาเกิดในอาชีพเกษตรกร ด้วยมานะทิฐิกระด้างและตระหนี่ที่ไม่ได้ทำทาน ถ้ารวยแล้วไม่เอามาสร้างบารมี ไม่ขยายหัวใจให้ใหญ่ ว่าจะเอาทรัพย์มาเลี้ยงชาวโลก ใช้โอกาสใช้เวลามาศึกษาความจริงของชีวิต เอาแค่บำรุงบำเรอความสุขของตัว ก็รวยแค่ชาติเดียว ลำบากในชาติถัดไป รวยแล้วมีอติมานะก็ทำให้เกิดในตระกูลต่ำที่ลำบาก ต้องมาทำเกษตรกรรม ตอนหลังตั้งหลักได้ เพราะบุญญานุภาพแห่งบุญที่นาน ๆ นึกปลื้มถึงบุญทีหนึ่ง ถ้าไม่มีบุญสนับสนุนจะขยันแค่ไหน เก่งแค่ไหน ก็ตั้งหลักไม่ได้ จะตั้งหลักได้ต้องอาศัยกำลังบุญที่ทำไว้
ชีวิตที่ลำบากยากจน บังคับให้เอาตัวรอด ต้องหากุ้ง ปู ปลา ฆ่าสัตว์ตัดชีวิตเพื่อเอาตัวรอด เลี้ยงลูกเจริญเติบโตเรื่อยมา ต่อมาท่านทำบุญเพราะรักลูกสาว ไม่ได้ทำเพราะเชื่อเรื่องบุญเรื่องบาป ลับหลังก็ด่าว่าพระ ภาพสุดท้ายก่อนตาย มีภาพกุ้งหอย ปูปลา สลับกับด่าว่าพระ บุญที่ทำกับลูกสาว สลับไปมา ละโลกแล้ว ก็วนเวียนอยู่ในบ้าน พอครบ 7 วัน เจ้าหน้าที่พาไปอยู่หมู่บ้านเวมานิกเปรต คือ เปรตที่มีวิมาน บางพวกกลางคืนเป็นเปรต กลางวันเป็นเทวดา บางพวกกลางคืนเป็นเทวดา กลางวันเป็นเปรต แต่ของก๋งนี่กลางคืนเป็นเปรต กลางวันเป็นเทวดา มีวิมานเงินหลังไม่ใหญ่ เวมานิกเปรต มีทั้งภุมเทวา มีหมู่บ้านอยู่บนบก หรือใต้ผิวน้ำ ถ้าเป็นรุกขเทวา เวมานิกเปรตจะอยู่บนยอดไม้ ถ้าเป็นอากาศเทวา เวมานิกเปรตอยู่เหนือพื้นดิน 1 โยชน์ (16 กิโลเมตร) ประมาณจากวัดไปถึงดอนเมือง
ก๋งไปเป็นรุกขเวมานิกเปรต เป็นเทวดาในเวลากลางวัน สบายอิ่มหนำสำราญอย่างดี บริบูรณ์ บุญที่ทำไปตามประสาและบุญที่ทำไปเพราะรักลูก พอค่ำก็เร่าร้อนดิ้นรนอยู่ในวิมานเงินไม่ไหว รีบตะเกียกตะกายออกมากลายเป็นเปรตรูปร่างสูงใหญ่ เนื้อตัวสะพรั่งไปด้วยเส้นเอ็นและหมู่หนอน ตรงปากเน่า หนอนกัดกิน เพราะด่าพระ ร้องว่า เชื่อแล้ว เรื่องนรกสวรรค์ จริง ๆ ยังไม่ได้ไปนรก แต่ก๋งคิดว่าเป็นนรก พูดก็ไม่ค่อยถนัดเพราะหนอนกัดอยู่ที่ปาก อยากจะให้ถึงตอนเช้า อยากเห็นอรุโณทัยแสงเงินแสงทองเร็ว ๆ จะได้เป็นเทวดา รู้สึกทุกข์ทรมานยาวนาน 12 ชม. (คืนหนึ่งของมนุษย์) เวมานิกเปรตมีอายุยืน จะนึกได้ว่า อันนี้ได้เพราะผลบุญอะไร มีอายุตั้งแต่ 100 ปี ถึง ล้านปี แต่ไม่ได้ไปดูว่าก๋งมีอายุเท่าไหร่
