"มหากาพย์ ตะติยะ ชิตัง เม"
มหากาพย์ธรรมธาตุประกาศศึก
สอดบุญลึกเก็บละเอียดละเมียดเห็น
ส่งจอมทัพธรรมทิพย์นิพพานเป็น
ถอยกายเด่นดิ่งสู่หมู่โลกา
กำชับตั้งผังสำเร็จเผด็จกิเลส
ปราบมารเขตให้สูญสิ้นถิ่นพงศา
“หยุดเป็นตัวสำเร็จ” เด็ดมารา
สิ้นกิจจาธรรมยุทธถึงหยุดงาน
“บางคูเวียง” สำเนียงลั่นสนั่นภพ
กมลสงบมุ่งมาตรอย่างอาจหาญ
“จันทสระ” สมณะหนุ่มทุ่มวิญญาณ
เสียงนิพพานเรียกร้องดังก้องใจ
สองมือผลักประตูโบสถ์ปราโมทย์จิต
มอบชีวิตภะคะวาไม่ปราศรัย
แม้เหลือบเห็นมดนับพันในทันใด
ช่างกระไรหัวใจข้าหาอาทร
สมาธิคู้บัลลังค์นั่งตรงอาสน์
ตามรอยบาทพุทธองค์ทรงสั่งสอน
หยุด เห็นจำ คิดรู้ เลิศบวร
กายธรรมซ้อน ผุดเป็นสาย ลืมหายใจ
ตำนานแห่ง ตะติยะ ชิตัง เม
จารึกเห่ “วัดโบสถ์บน” ชนผ่องใส
ขนทั้งร่างลูกลุกชันในทันใด
ปลื้มหทัยตามหลวงปู่ผู้ปราบมาร
ณ ที่นี่ เหล่าผองข้าสัตยาบัน
ภพอนันต์กัณหธรรมจงจำสาร
ผองข้าจักไม่เป็นทาสพญามาร
มอบวิญญาณตามหลวงปู่สู่สุดธรรม...
"สามภพ" ประพันธ์
๑๔ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๘
