มี 1 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[niwat]

ให้และรับเป็นของคู่กัน

.....คนเรากว่าจะเติบโตมาเป็นผู้เป็นคนทุกวันนี้ คงไม่มีใครบอกได้นะคะว่า ไม่มีใคร
ให้ความอนุเคราะห์อันใดเลย เพราะมนุษย์เป็นสัตว์ชนิดเดียวที่เมื่อคลอดจากท้องแม่แล้ว
ถ้าโดนทอดทิ้งก็ ตาย ทารกไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ คลอดมาก็ร้องไห้ลั่น ต้องประคบ
ประหงมสารพัด กว่าจะเติบโตจนสามารถพึ่งตนเองได้ก็ต้องใช้เวลาพอสมควร ไม่เหมือน
ลูกสัตว์ เคยดูสารคดีบ่อยๆเห็นลูกม้า ลูกวัว ลูกเก้ง กวางพอคลอดมาก็ยืนและเดินได้เฉยเลย
แต่ลูกมนุษย์กลับไม่เป็นเช่นนั้น พระคุณพ่อแม่จึงมีมากมายมหาศาลจะนับจะประมาณมิได้
ท่านจึงเป็นผู้ให้และให้ อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

.....ผู้เป็นลูกทั้งหลายเมื่อได้รับการให้จากพ่อแม่แล้ว ย่อมสมควรต้องให้ตอบ ด้วยการ
อุปการะเลี้ยงดูท่าน สมาชิกในสังคมก็เช่นกัน เมื่อมีรับแล้วจะต้องมีการให้ ใครจะรับอย่างเดียว
ไม่ได้ แม้แต่ธรรมชาตินั้น ยังมีการให้และรับเป็นของคู่กันมาแต่ช้านาน เช่น ฝนที่ตกลงสู่แม่น้ำ
ที่เจิ่งนอง ถ้าแม่น้ำไม่มีการระเหยตอบแทนไปบ้างป่านนี้น้ำคงท่วมโลกไปแล้ว หรือแม่น้ำ
พอระเหยกลายเป็นกลายเป็นก้อนเมฆแล้วเมฆไม่ยอมกลั่นตัวลงมาเป็นฝน ป่านนี้แม่น้ำคง
เหือดแห้งหมดแน่ ลองคิดดูนะคะ ว่าแม้แต่ธรรมชาติยังมีการรับและการให้ควบคู่กันไป แล้วเรา
เป็นมนุษย์จะรับเพียงอย่างเดียว โดยไม่คิดจะให้ตอบแทนผู้มีพระคุณ หรือไม่คิดจะตอบแทน
สังคมให้เต็มที่นั้น ดูจะเป็นเรื่องประหลาดไม่น้อย จะถือว่าผิดธรรมชาติก็ได้

.....ระหว่างการให้และการรับนั้น หลายคนชอบ "รับ"มากกว่า "ให้" แต่นักปราชญ์เขาคิดกลับกัน
ลองนึกภาพดูนะคะ ว่าระหว่างมือที่เราหยิบยื่นให้ กับการแบมือรับนั้น ความภาคภูมิใจของใคร
จะมีมากกว่ากัน ส่วนใหญ่เรามักจะคิดว่าเรื่องของการให้นั้น จะเป็นการให้สิ่งของเท่านั้น
แท้ที่จริงแล้ว ยังมีการให้รอยยิ้ม ให้คำพูดที่ไพเราะอ่อนหวาน ให้กำลังใจ ให้ความรู้เป็นวิทยาทาน
ให้อภัยทาน ให้ธรรมทาน เห็นไหมคะว่าการให้นั้นมีหลายๆอย่างไม่ใช่จะมีแต่ให้สิ่งของอย่างเดียว
เท่านั้นนะคะ

....."ผู้ให้ ย่อมเป็นที่รัก" ใครที่คอยแต่จะรับอย่างเดียว ไม่คิดจะเป็นผู้ให้บ้างเลยนั้น ย่อมต้อง
อ้างว้างว้าเหว่ เดียวดาย ไร้มิตร เหมือนต้นไม้แห้งเหี่ยวที่ไร้ใบ ไม่ได้ให้ความร่มรื่นแก่ใคร
ไม่น่าเข้าใกล้

.....ในเมื่อการให้นั้นมีความสำคัญมากขนาดนี้แล้ว เราหันมาเป็นผู้ให้กันตั้งแต่วินาทีนี้กันดีกว่า
และถ้ายังนึกอะไรไม่ออกนั้น อย่างน้อยที่สุด ให้รอยยิ้มกับคนรอบข้างหน่อยเป็นไงคะ เชื่อมั่นว่า
บรรยากาศรอบข้างจะสดใสและมีความสุขขั้นมาทันทีเลยค่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุขและความ
เพลิดเพลินกับการ "ให้"นะคะ เต็มที่เลยค่ะ

วนาลี

[พอเพียง]

สาธุ....เป็นบทความที่ให้ข้อคิดดีนะ ดิฉันมีความสุขในการให้โดยไม่หวังผล แม้ว่าผู้รับจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม อิ่มเอมใจ สาธุ