จึงยกตัวอย่าง ในพุทธันดรที่ผ่านๆมาคือ วรกัป ซึ่งมีพระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นเพียง3พระองค์ ในสมัยของพระพุทธเจ้าองค์สุดท้ายในกัปนั้น นามว่า ''พระพุทธธรรมทัสสี(ผู้บรรเทาความมืด)'' ทรงประสูติ ณ สรณราชอุทยานแห่งสรณราชธานี ในวรรณะกษัตริย์ เสด็จออกบรรพชาหลังจากครองฆราวาสได้ 8,000ปี ทรงใช้เวลาบำเพ็ญเพียรเพื่อการตรัสรู้นาน 7วัน --->พาหนะที่ทรงประทับออกบรรพชา คือปราสาทที่ลอยไปในอากาศ และทรงมีพระวรกายสูง 80 ศอก พระพรรณรังสีกว้างไกล 10,000โยชน์ ปรินิพพานเมื่อพระชนมายุได้ 100,000ปี
*ข้อสังเกต คือ
1.อายุมนุษย์สมัยนั้นยืนยาวมาก ถึงแสนปี ซึ่งผมเชื่อว่าเราก็เคยเกิดในยุคนั้นๆมาแล้วกันทั้งสิ้น
2.พระพุทธเจ้าพระองค์นั้น ตรัสรู้เร็วมาก ใช้เวลาเพียง 7วัน ซึ่งต่างจากพระพุทธองค์ปัจจุบัน ใช้เวลาในการตรัสรู้ธรรม 6ปี
3.ร่างกายสูงมากถึง80ศอก ? แสดงว่าคนในพุทธันดรที่ผ่านมาสูงพอๆกับเสาไฟฟ้า หรือ บ้าน2ชั้น และมีพระพรรณรังสีกว้างไกลถึง 10,000โยชน์ ถือว่าสว่างมากๆครับ
สภาวะของอายุขัยมนุษย์รวมถึงสัดส่วนของร่างกายอันเหนือวิสัยของคนทั่วไปในปัจจุบันจะคาดเดา ถือเป็นเรื่องอัศจรรย์ยิ่งนัก แต่..ถ้าทุกคนเข้าถึงพระธรรมกาย แตกฉานในวิชชาธรรมกายก็คงจะเป็นเรื่องธรรมดาที่จะไปรู้ไปเห็นความจริงของชีวิตได้อย่างแน่นอน ------>หยุด คือ ตัวสำเร็จ!
อนุโมทนาบุญกับผู้อ่านบทความนี้ทุกท่านครับ
สาธุ
