ในห้วงกระแสความคิดมนุษย์ มิเคยว่างเลย
ช่างน่าสงสารเสียกระไรนี่ จิตใจจ๋า...เธอไม่เหนื่อยบ้างรึ !!!
วันวันมีแต่เรื่องอันใดเล่าผ่านมาทำให้เธอฟูฟ่องล่องลอยไป...ไกล
...ไกลเกินจริงแล้วนะจ๊ะ
บ้างก็เคลิ้มไปในโลกสมบัติ อันดูเหมือนเธออยากผลักดันให้มันจริง...
บ้างก็เศร้าหมองหดหู่
ใจจ๋า...ดูซิ...มีแต่คนเข้ามาเกี่ยวข้อง การกระทำของใครต่อใคร
เต็มช่องว่างของใจไปหมดแล้ว
บางคน...ทำให้เธอรัก – ชิงชัง – โกรธ – เกลียด – ร้องไห้
จนตอนนี้ ความหลงลืม – หลงใหล – หลงผิด – หลงทาง
กำลังมาบดบังคับการกระทำของเธอแล้ว...
เธอจ๋า...มาเถอะ...นั่งเงียบ ๆ
หลับตาลงซักพักเถิดนะ...
สูดหายใจลึก ๆ ในบรรยากาศอันดูสงบ
แล้วลองถามใจเธอว่า...“เหนื่อยไหม?”
พักซะบ้างนะจ๊ะ...หยุด! หยุด...ที่จะคิดในทุกเรื่อง
หาเวลาที่เป็นรางวัลให้กับชีวิตเถอะ...เพื่อเรียกสิ่งที่เรียกว่า “ความสุขที่แท้จริง”
“สมาธิ”
เพื่อตัวเธอเองไงจ๊ะ
