โพสต์เมื่อ 24 August 2008 - 12:44 PM
เวลานั่งแล้วฟุ้ง เป็นเรื่องปกติหนึ่งในสาม ของคนที่เริ่มนั่งธรรมะ
คือ ฟุ้ง หลับ เมื่อย อ้อ..มีเครียดอีกอย่าง
หรือ..สำหรับคนที่นั่งมานานก็จริง แต่มีเรื่องในใจมาก เพราะเวลาใจคลาย จะกรอเรื่องออกมาตามธรรมชาติ
หรือบางคน เวลาฟุ้ง แล้วตามไปคิดต่อ เลยเสียเวลาไปฟุ้งจนหมดเวลา..
แล้วยังมาบ่น...
...
ใจ ก็เหมือนเทปที่อัดเรื่องต่างๆไว้ พอแน่น ก็กรอกลับ คายข้อมูลออกมา ให้ดูให้ฟัง
เค้าเล่นมา เราก็อย่าไปคิดต่อ ดูเฉยๆ
เหมือนเห็น สักแต่ว่าเห็น..ไม่รู้เรื่อง ไม่รับรู้สิ
อยากฟุ้ง ฟุ้งไป คอยฝึกใจไม่ให้คิดตาม มองนิมิต บริกรรมภาวนาสัมมาอะระหังไว้
เผลอเมื่อไรเป็นฟุ้ง ก็ไม่เป็นไร ก็เอาใหม่
ทำง่ายๆ เดี๋ยวก็หาย
พวกฟุ้ง ต้องหาเวลานั่งให้บ่อยๆ สั้นยาวไม่เป็นไร ว่างหลับตา ว่างหลับตา
ใจจรดนิ่งๆ ทำการบ้านพระเดชพระคุณคุณครูไม่ใหญ่ข้อ ทุกหนึ่งนาที กันบ้างไหมจ๊ะ
ข้อนี้แก้โรคฟุ้ง..
...
อ้อ แล้ว ปรับนิสัยกันหน่อยนะจ๊ะ
คนฟุ้งมักมีจริต อยู่สองสามอย่าง คือ..
วันๆ ชอบปล่อยใจ คิดโน่นคิดนี่ เรียกว่าฟุ้งซ่านทั้งวัน หรือ
ช่างวิตกกังวล..พวกทำอะไรชอบความสมบรูณ์แบบ
อ้อ
ช่างเมาท์ ก็มีส่วนนะ จะนั่งธรรมะดี อย่าเอาใจไปยุ่งเรื่องคนอื่น เอาใจไว้ในตัวจ้ะ
สาธุ