มี 6 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[จอมเทพ]

ย้อนไปในสมัยทีผมยังเป็นเด็กๆๆๆๆ อายุราวๆ7-8 ขวบ กำลังน่ารักน่าชังทีเดียวละ (โม้) ที่จ.สุรินทร์ (บ้านเกิด)
เหตุการณ์นี้ได้เกิดขึ้นกับตัวผมเอง ในกลางดึกของคืนวันหนึ่ง

เรื่องที่ท่านจะได้รับฟังต่อไปนี้ไม่ใช่ เรื่องที่ผมแต่งขึ้นอย่างแน่นอน เพราะว่าผมได้ทั้งเห็นภาพและได้ยินเสียงแบบเต็มๆสองหูสองตาเลยครับ มันสุดสยองเอามากๆ นึกถึงทีไรก็ยังขนลุกไม่หาย

มาฟังกันเลยครับ

วันนั้น...เขาร่ำลือกันว่า จะมีหนังมาฉายที่หมู่บ้าน ทางพ่อกับแม่ของผมก็พูดกันเปรยๆว่า อืม.....ก็น่าจะไปดูนะ ซึ่งเสียงที่พ่อและแม่คุยกันนั้น มันก็ได้แว๊ปเข้ามาในหูผมด้วย "ไปดูหนังเหรอ...ผมไปด้วยนะ!" แม่และพ่อนั่งคิดซะนาน เออไปก็ไป แต่ใช่ว่าผมจะไม่รู้นะว่า ยังไงๆท่านก็ไม่เอาผมไปด้วยหรอก ไม่ได้กาลแล้ว เราต้องคอยสอดส่องสายตาดูว่าท่านจะไปกันเมื่อไหร่ แล้วเราก็จะชะแว๊ปไปด้วยเล้ย! แหม....ไม่รู้ซะแล้วว่าเรามันเจ้าชินจังน้อยนะเนี่ย (อันนี้เสริมเองครับ)


และแล้ว ด้วยความที่เรามันเป็นแค่เด็กน้อยตาดำๆใสๆ จะไปรู้ทันอะไรกับความคิดของผู้ใหญ่ท่าน ถึงแม้ว่าเราจะแอบๆได้ยินก่อนหน้านี้ว่า ท่านจะไปตอนทีผมหลับ ต้องบอกว่าผมพลาดเองครับ ที่เผลอหลับไป คงสืบเนื่องด้วยอำนาจของความเป็นเด็กละครับ


ฮือๆฮือ.......ผมร้องไห้โฮ เพราะตื่นมาตอนดึกแล้วตัวผมไม่ได้อยู่ที่จอหนังเหมือนกับพ่อกับแม่ของผม ฮือๆ....ยิ่งดึกเสียงร้องนั่นก็ยิ่งดังขึ้นไปทุกทีๆ "มึงเป็นอะไรว่ะ!" ยายร้องทักข้างห้อง "พ่อ กับ แม่ แอบหนีไปดูหนังไม่เอาผมไปด้วย ฮือๆ..." แล้วยายก็นอนต่อ ปล่อยให้ผมนั่งบรรเลงเพลงเศร้าอยู่หน้าประตูบ้านคนเดียว ฮือๆในใจคิดตำหนิตัวเองว่าทำไมเรามันถึงได้โง่เหมือนเด็กอย่างนี้ ปล่อยให้ท่านแอบหนีเราไปได้(ประโยคนี้เสริมเองครับ)


แต่ก่อนจะเล่าต่อ ก็ขอตัดบทมาอธิบายลักษณะของบ้านผมก่อนนะครับ บ้านผมนะ เป็นบ้านชั้นเดียวนะครับ มีใต้ถุนต่ำมาก มันต่ำจนเด็กอย่างผมยังลอดผ่านไปไม่ได้เลย แล้วมันก็ทำด้วยไม่ไผ่ทั้งหลังอีกด้วย ทำให้ลมพิ้วผ่านสบาบๆเลยละครับ ฟิ้ว...ฟิ้ว...ขนาดของบ้านก็แค่ 7-8 เมตรเองครับทั้งด้านยาวด้านข้างและด้านบน นึกออกไหมว่า มันก็คือกล่องสี่เหลี่ยมนี่เองแหละครับ ดีนะที่ไม่เปรียบว่ารังหนูนะ ยังไม่หมด หน้าบ้านเราจะมีกอไผ่อยู่กอหนึ่ง ซึ้งตอนกลางวันมันจะเป็นร่มเงาอย่างดี แต่พอตกตอนกลางคืนสิครับ มันก็จะกรายเป็นเสมือนบ้านผีสิงไปโดยปริยาย แถมยังมีเสียงของกอไผ่ดัง "เอ้กแอ้กๆ" เสียดสีกันไปมาอีกด้วย ราวกับซาวสยองขวัญประกอบระคร ในฉากที่ฆ่าตกรเลือดเย็นกำลังไล่ตามฆ่าหญิงสาวผู้บริสุทธิ์อยู่ นึกแล้วก็อดที่จะขนหัวลุกไม่ได้


ต่อครับ

เวลาผ่านไปนาน ผมยังคงนั่งร้องไห้อยู่ ภายใต้บรรยากาศอันเงียบสงัด เสียงลมพัดผ่าน เสียงกอไผ่เสียดสีกันดังเอ้กแอ้กๆตลอดเวลา ผนวกกับเสียงร้องของผมเข้าไปอีก โอ้แม่เจ้า!...นี่มันอะไรกัน แล้วเราก็ดันมานั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้านอีก

แต่แล้วผมก็ต้องหยุดร้องโดยฉับพลัน......เมื่อผมได้ยินเสียงๆหนึ่ง ที่ดังกว่าเสียงของผม ตึบตับๆ ตึบตับๆ ผมรีบเอามือทั้งสองปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้เสียงเร็ดรอดออกมา แล้วหันไปดูยังเสียงนั้นทันที ภาพที่ผมเห็นมันทำให้ผมแทบช็อค เพราะสิ่งที่ผมเห็นอยู่ต่อหน้ามันคือกลุ่มเงาดำขนาดมหึมาหลาย10เงากำลังวิ่งมาทางเสียงของผม เงาดำนั้น มันสูงมากๆ ผมเห็นชัดเจนมาก มากจนแยกออกได้ว่า นั่นมันไม่ใช่คนแน่ เพราะว่าแม้มันจะวิ่งเข้ามาใกล้ผมขนาดนั้นมันก็ยังไม่ปรากฎให้เห็นเป็นสัดส่วนของคนเลย ยังคงปรากฎเป็นเงาดำมหึมาอันน่าสพรึงกลัวยิ่งนัก

ทันใดนั้นเอง ผมจึงรวบรวมสติเท่าที่ผมพอจะมีอยู่ รีบพุ่งกลับเข้ามายังในห้องเพื่อหลบอยู่ข้างๆประตูด้วยความกลัวสุดขีด จะร้องให้ใครช่วยก็ไม่ได้ ผมพยายามข่มใจไว้เพื่อให้ไม่เผลอร้องให้ออกมา เหงือไหลโทรมกายโดยไม่รู้ตัว อะไรเนี่ยผมถามตัวเองในใจ ภาพที่ผมได้เห็น เสียงที่ผมได้ยินนั้นมันคืออะไรกัน? แน่นอนว่า มันไม่ใช่คน ผมนั่งคิดในขณะที่เสียงนั้นยังคงวิ่งผ่านบ้านผมไป

[เด็กน้อย]

เรื่องน่าอ่านนนนนนนนนนนนนนนนนนจังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[บุญเชื่อม]

ทำไมคิดอย่างนั้นหล่ะค่ะ

[จอมเทพ]

เพราะช่วงเวลาที่เห็นนั้นมันดึกมาก แล้วเงาดำกลุ่มใหญ่นั้นวิ่งมาได้ยังไงละครับ ก็ในเมื่อมันไม่มีทาง มีแต่รั้วล้อมรอบไปหมด ถ้าเป็นคนวิ่งแล้วทำไมเสียงดังยังกะฝูงม้าขนาดนั้น แถมยังไม่มีไฟฉายสักดวงส่องทางอีกด้วย อันนี้ก็คงต้องใช้วิจารณญาณดูเอาเองก็แล้วกันนะครับ ผมไม่ได้พูดให้เชื่อ ผมพูดให้พิจารณา แต่ที่แน่ๆคือ ผมไม่ได้โกหกครับ

[the miracle girl ^__^]

พี่จอมเทพ
ตั้งใจจะเล่าสื่ออะไรเหรอ

อ่านมา 2 ภาคแล้ว งง ค่ะ

[จอมเทพ]

ตอบให้แล้วนะที่โคตรเชื่อ 2 ย้อนกลับไปอ่านได้นะครับ

[เก่ง หลานหลวงปู่]

เรื่องน่าติดตามนะคับ