ขออนุญาตนำมาให้อ่านเพื่อเป็นกำลังใจในการสร้างบารมีต่อไป ขอกราบอนุโมทนาบุญครับ
ธรรมทายาท คือ ผู้รับมรดกทางธรรม หรือ ผู้สืบทอดวิชชาธรรมกาย เราจะได้ชื่อว่าเป็นธรรมทายาทที่สมบูรณ์
เมื่อเราได้เข้าถึงธรรมกาย ผู้ที่เข้าถึงธรรมกายได้ ได้ชื่อว่าประสบความสำเร็จอันสูงสุดในชีวิต ชีวิตจริง คือ “การหยุด นิ่ง ดิ่ง เข้ากลาง” ชีวิตที่ประเสริฐสุด คือ ชีวิตที่หยุดแล้ว ถ้าใจเราหยุดนิ่งมาก ใจก็บริสุทธิ์มาก เราจะได้บุญในการบวชครั้งนี้มาก เราบวชโดยตั้งใจอยู่ในพระธรรมวินัยได้อานิสงส์ถึง ๖๔ กัป แต่ถ้าหากว่าเราสามารถเข้าถึงธรรมกายได้ บวชแล้วได้บุญมากมาย ดังนั้นเราต้องรักในธรรมะ มีความเพียรและขันติเอาให้เข้าถึงธรรมกายให้ได้
“ การหยุดใจ” ต้องมีศิลปะ
การทำงาน เป็นศิลปะขั้นต่ำ
การพูด เป็นศิลปะขั้นกลาง
การหยุด เป็นสุดยอดแห่งศิลปะ
ใจจะหยุดได้ต้อง “ เบาสบาย ” แตะใจเบา ๆ ไว้ตรงกลาง
สบายตรงไหนเอาตรงนั้น อย่ากังวลกับศูนย์กลางกาย
ดูความสบายใจของเราเป็นเกณฑ์
ความสบาย ทำให้เกิดความพอดี “ ถ้าพอดีแล้วจะได้ดี”
ถ้ายังไม่สบายให้นิ่ง ๆ เฉย ๆ
บางคนอาจจะนึกถึงบุญกุศล นึกถึงธรรมชาติ นึกถึงความใส
อะไรก็ได้ที่ใจสบาย ถ้าสบายใจดีแล้วนิ่ง ๆ เฉย ๆ
ไม่ต้องทำอะไรเดี่ยวจะถูกส่วนเข้าถึงประสบการณ์ภายในเอง
หัดทำใจหยุดนิ่งอย่างเบาสบาย ให้ต่อเนื่องตลอดทั้งวัน
จำไว้ว่า หากตึง มึน ซึม เครียด ให้ปรับอารมณ์ให้สบาย ๆ ก่อน
อย่ากลัวเสียเวลา ถ้ายังไม่หายให้ลืมตา หรือลุกไปเปลี่ยนอริยาบถ
พอใจสบายแล้วก็มานั่งกันใหม่ ให้มีสติ ปรับไม่ให้ตึงหรือหย่อน
“ ตึงก็ผ่อน หย่อนก็ปรับ ” เอาพอสบาย ๆ
เมื่อเราได้เข้าถึงธรรมกาย ผู้ที่เข้าถึงธรรมกายได้ ได้ชื่อว่าประสบความสำเร็จอันสูงสุดในชีวิต ชีวิตจริง คือ “การหยุด นิ่ง ดิ่ง เข้ากลาง” ชีวิตที่ประเสริฐสุด คือ ชีวิตที่หยุดแล้ว ถ้าใจเราหยุดนิ่งมาก ใจก็บริสุทธิ์มาก เราจะได้บุญในการบวชครั้งนี้มาก เราบวชโดยตั้งใจอยู่ในพระธรรมวินัยได้อานิสงส์ถึง ๖๔ กัป แต่ถ้าหากว่าเราสามารถเข้าถึงธรรมกายได้ บวชแล้วได้บุญมากมาย ดังนั้นเราต้องรักในธรรมะ มีความเพียรและขันติเอาให้เข้าถึงธรรมกายให้ได้
“ การหยุดใจ” ต้องมีศิลปะ
การทำงาน เป็นศิลปะขั้นต่ำ
การพูด เป็นศิลปะขั้นกลาง
การหยุด เป็นสุดยอดแห่งศิลปะ
ใจจะหยุดได้ต้อง “ เบาสบาย ” แตะใจเบา ๆ ไว้ตรงกลาง
สบายตรงไหนเอาตรงนั้น อย่ากังวลกับศูนย์กลางกาย
ดูความสบายใจของเราเป็นเกณฑ์
ความสบาย ทำให้เกิดความพอดี “ ถ้าพอดีแล้วจะได้ดี”
ถ้ายังไม่สบายให้นิ่ง ๆ เฉย ๆ
บางคนอาจจะนึกถึงบุญกุศล นึกถึงธรรมชาติ นึกถึงความใส
อะไรก็ได้ที่ใจสบาย ถ้าสบายใจดีแล้วนิ่ง ๆ เฉย ๆ
ไม่ต้องทำอะไรเดี่ยวจะถูกส่วนเข้าถึงประสบการณ์ภายในเอง
หัดทำใจหยุดนิ่งอย่างเบาสบาย ให้ต่อเนื่องตลอดทั้งวัน
จำไว้ว่า หากตึง มึน ซึม เครียด ให้ปรับอารมณ์ให้สบาย ๆ ก่อน
อย่ากลัวเสียเวลา ถ้ายังไม่หายให้ลืมตา หรือลุกไปเปลี่ยนอริยาบถ
พอใจสบายแล้วก็มานั่งกันใหม่ ให้มีสติ ปรับไม่ให้ตึงหรือหย่อน
“ ตึงก็ผ่อน หย่อนก็ปรับ ” เอาพอสบาย ๆ
