มี 11 โพสต์ตอบกลับกระทู้นี้

[ลูกอินทรีย์หัดบิน]

มีหลายท่านไม่เข้าใจ ว่าทำไมต้องรวย มีทรัพย์มาก

แต่ เรารวยเราก็ไม่ได้เก็บทรัพย์มาไว้คนเดียว เรารวยเพื่อนำมาช่วยให้คนบรรลุธรรม

ขยายวิชาสมาธิ ไปทั่วโลก แล้วก็บริจาค ให้กับผู้ที่ขาดแคลนเช่น น้ำท่วม ภาคใต้

มีทรัพย์มากกเราก็ช่วยคนได้มาก มีน้อยเราก็ช่วยได้ตามกำลังเรา


บางทีความยากจน ก็ทำให้เราต้องมีเรื่องเครียด จนทำให้ต้องทำให้ผู้อื่นเดีอดร้อน
ทั้งต้องไปยืม ขอความช่วยเหลือผู้อื่น ทำอาชีพมิจฉาอาชีวะ ฆ่าสัตว์

แต่ถ้าเรามีทรัพย์ใครเดือดร้อนเราก็ให้เขายืมจนฟื้นตัวได้

เรามีทรัพย์มากเราก็ช่วยคนได้มาก มีมากทำมากครับใช่ว่ามีมากเราจะเก็บไว้ให้ตัวเอง เพราะตายไปก็เอาไปไม่ได้

[DJ.]

สาธุๆๆ กล่าวชอบแล้ว คุณTsubaru .

[WISH]

กล่าวได้ดีแล้ว...การได้ทรัพย์มาโดยสัมมาอาชีวะเป็นสิ่งที่ชอบอย่างยิ่ง...ส่วนในเวลาต่อมาขึ้นอยู่กับความไม่ประมาทในการใช้ทรัพย์ที่ได้มา

ดังนั้นไม่ว่าจะมั่งมี หรือ ยากไร้...ก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์กับคำว่า ตระหนี่ หรือ บริจาค เสมอไป

[หัดฝัน]

แต่อย่างไรก็ตาม คุณครูไม่ใหญ่ท่านเคยบอกไว้ในเคส Study ว่า

หากทำบุญแล้วอธิษฐานให้มีทรัพย์มากอย่างเดียว เวลาบุญส่งผล ก็จะทำให้มีทรัพย์มากโดยไม่เลือกวิธีการ จึงอาจกลายเป็นมีทรัพย์มากในธุรกิจที่เป็นบาปอกุศลได้

ดังนั้นคุณครูจึงสอนให้อธิษฐานกำกับไว้เสมอว่า ให้มีทรัยพ์มาก เพื่อที่จะนำมาใช้สร้างบุญสร้างบารมี จนกระทั่งได้บรรลุธรรมน่ะครับ เพราะบางทีแม้ชาตินี้ เรามีทรัพย์มากและตั้งใจสร้างบุญบารมีก็จริง แต่พอชาติใหม่เกิดใหม่ หากไม่พานพบผู้รู้ โอกาสจะใช้ทรัพย์ไปในทางไม่สมควรมีได้ตลอด ดังนั้นจึงต้องอธิษฐานล้อมกรอบไว้ให้ครบถ้วนจึงจะดีครับ

[DJ.]

สาธุๆๆคุณหัดฝันและคุณWISHกล่าวชอบแล้ว,

นอกจากต้องรวยด้วยสัมมาอาชีวะแล้ว, ยังต้องรวยในบุญเขตของพระพุทธศาสนาด้วย,

แม้เป็นฝ่ายเสบียงก็ต้องศึกษาพุทธธรรม,รักษาศีลและเจริญภาวนาด้วย.

[เด็กโรงเรียนวัด]

สาธุครับ

[Doramon]

เห็นด้วยอย่างยิ่ง รวยแล้วก็สามารถ ช่วยให้คนอื่นตั้งตัวได้ สาธุ

[Tree]

สาธุ ครับผม

[Suk072]

สาธุค่ะ

[somchet]

วันนี้ ได้ฟังวิทยุรายการหนึ่ง สัมภาษณ์คนนึง จำชื่อไมไ่ด้ รู้แต่ว่าเป็นผู้อุทิศตนให้กับเกษตรกร คนยากไร้ โดยการสะสมเมล็ดพันธ์ุุพืชให้กับชาวบ้าน ไม่ให้ชาวบ้านตกเป็นทาสของบริษัทผู้ค้าเมล็ดพันธ์ ตอนแรกฟังก็ปลื้มกะเขา

แต่ตอนจบ เขาก็แนะนำให้ใช้ชีวิตแบบพอเพียง แล้วสรุปว่า อย่ารวยเลย รวยแล้วมีความทุกข์ ให้อยู่แบบพออยู่พอกิน

เลยงง ว่า คนรวยนี่มีทุกข์กว่าคนจนเหรอ ใครจะบอกว่า รวยทุกข์กว่าจนได้เต็มปาก มันต้องเคยเป็นทั้งคนรวยและคนจน แล้วถึงจะรู้รสชาติ

เคยเจอแต่คนบอกเข็ดความจนกันทั้งนั้น ยังไม่เคยเจอคนเข็ดความรวยเลยนะ

[หัดฝัน]

ที่คุณสมเชษฐ์ว่ามา ผมว่า คงคล้ายๆ แนวคิดของบางกลุ่ม ที่มีแนวคิดว่า
การที่คนมีกิเลสความโลภ เพราะคนมีนัยน์ตา มองเห็นสิ่งต่างๆ ที่ต้องตา ต้องใจ ดังนั้น ความโลภจึงเกิดขึ้น
วิธีแก้ไข ของคนกลุ่มนี้ คือ ให้ควักนัยน์ตาออกเสีย จะได้ไม่ต้องมองเห็นสิ่งต่างๆ ที่ทำให้เกิดกิเลสความโลภ เป็นต้น

พวกเขาหาได้เข้าใจไม่ครับ หากควักนัยน์ตาออกไปจริงๆ ก็หาได้ลดทอนกิเลสความโลภให้ลดน้อยถอยลงได้ไม่ นั่นเป็นเพราะกิเลสเกิดจากใจ ไม่ได้เกิดจากตา เมื่อแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ ย่อมไม่อาจแก้ไขปัญหาได้

เรื่องของความรวยความจนก็เช่นเดียวกัน ไม่ได้เป็นสิ่งบ่งบอกถึงความโลภ แต่สิ่งจะที่บ่งบอกถึงความโลภก็คือใจของคนคนนั้นนั่นเอง
คนรวยหากความโลภเกิดขึ้น ก็อาจใช้ทรัพย์ที่ตนมีแสวงหาสิ่งที่ตนปรารถนาในทางมิชอบ
คนจนหากความโลภเกิดขึ้น ก็อาจไปเป็นโจรเป็นขโมย ลักขโมยทรัพย์ผู้อื่นเช่นกัน

[WISH]

เห็นด้วยอย่างยิ่งกับคุณหัดฝัน...

ความมั่งมี มิใช่ indicator ของความโลภ... ความตระหนี่ในใจของปุถุชนต่างหาก...ที่นำมาสู่การสะสมภาวะตัณหาความอยากได้อยากมี และ การหวงแหนสิ่งของที่เกินจากปัจจัย4 เกินความจำเป็นอันเป็นเครื่องล่อ เครื่องกังวล (TAKE, not GIVE)

ดังนั้นไม่ว่ามั่งมีหรือยากไร้ก็ตาม ผู้เป็นสัตบุรุษซึ่งขวนขวายหาทรัพย์ด้วยสัมมาอาชีวะ จึงทำทานเพื่อฆ่าความตระหนี่...(GIVE & Donate) ...ส่วนอานิสงส์ผลบุญย่อมบังเกิดตามกำลัง พร้อมด้วยฐานะ 5ประการ อันได้แก่ อายุ วรรณะ สุขะ พละ และ ปฏิภาณ

เราจึงใช้คำว่า"รวย"ในนัยยะ...ไม่อดอยาก ไม่ขาดแคลน ไม่แห้งแล้ง...
และ รวย ในนัยยะ...อุดมสมบูรณ์พูนสุขไปด้วยที่สุดของทรัพย์สมบัติ บริวารสมบัติ รูปสมบัติ คุณสมบัติ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข มรรคผล นิพพาน...และ วิชชาธรรมกาย

...รู้เช่นนี้แล้ว...ใครเล่า...ที่ไม่อยากรวย...
...ใครเล่าที่ทำทานแล้วอธิษฐานให้ยากไร้...ไม่มีหรอก...มีแต่อธิษฐานให้มั่งมี ทรัพย์ไหลมาเทมากันทั้งนั้น