รู้สึกเหมือนโดนบีบหัวใจ เราก็คิดว่าเป็นอาการของคนเป็นภูมิแพ้มั้ง
ไม่ได้สนใจอะไร แล้วก็นั่งต่อไป ทำให้บางทีก็รู้สึกไม่ค่อยอยากนั่ง
เพราะมันฝังใจไปแล้วว่้าั่นั่งแล้วจะเป็นแบบนี้
นั่งไปเบื่อไปก็มี นั่งเพราะรู้สึกว่าเป็นหน้าที่ก็มี
... เรียกว่า ถึก นั่นเอง
แต่เหตุการณ์พวกนี้ก็ผ่านไปคะ เมื่อได้ไปพนาวัฒน์รุ่นที่เพิ่งผ่านมา
ได้เจอพี่ๆนั่งสมาธิดีหลายคน
แต่ประทับใจอยู่คนหนึ่งคะ พี่เขาแบ่งปันประสบการณ์ได้ดีมาก
เธอบอกว่า ให้ทำใจให้รู้สึกสนุกไปด้วย เวลานั่ง จะได้รู้สึกอยากนั่ง
ให้นั่งเหมือนนั่งเล่นๆ อย่าไปเอาจริงเอาจัง
สัมมา อะระหัง นั้น พี่แกท่องเป็นอัตโนมัติได้ในใจเลย (โห้!!)
แล้วปกติพี่แกจะไม่คิดอะไรกับใคร ไม่เอาเรื่องใครเลย
ทำให้เวลานั่งสมาธินั้นก็ไม่เคยฟุ้งเลย จริงๆ
พี่เขาบอกว่าตัวเขาประหลาดกว่าคนอื่น (ที่นั่งแล้วไม่ฟุ้ง)
แต่หรรษาชอบนะคะ น่าีเลียนแบบมากๆ
เวลาทำงานก็ทำไป ใจก็ให้ใสๆ เอาไว้ เหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ๆน่ะ
งานก็ทำไป ไม่ต้องคิดอะไร ไม่ติดใจอะไร
...
หรรษาก็รีบเอามาปฎิบัติตามทันที
ปรากฎว่าดีขึ้นมากๆ เลยคะ
ตัวโล่งบ่อยขึ้น เร็วขึ้น อยากนั่งมากขึ้น
พอใจโดนบีบเมื่อไหร่ก็นึกขยายใจให้ใหญ่ๆ ไม่ไหวก็หลับตาช่วย
ตลอดทั้งวันเลยคะ
... ก็เห็นว่าประสบการณ์ดีๆแบบนี้เลยอยากเอามาแบ่งปันน่ะคะ
หรรษาก็ยังไม่เห็นองค์พระ ดวงแก้ว อะไร เหมือนกัน
แต่ไม่ท้อคะ จะทำให้บ่อยขึ้นไปอีกเรื่อยๆ ทุกวันๆ
และจะเพิ่มเวลาในการนั่งสมาธิด้วยคะ ...
มานั่งด้วยกันไหมคะ
