เรามีบุญพอ..
แต่ขึ้นกับว่าใจสู้หรือเปล่า!
เรามาพบพระพุทธศาสนา รู้และเข้าใจในเรื่องบุญ
ได้เข้าวัดปฏิบัติธรรมมาถึงขนาดนี้ แสดงว่าเป็นผู้ที่สั่งสมบุญในอดีตมามาก
เพราะถ้ามีบุญไม่มากพอ ก็ไม่ได้เข้าวัดมาถึงจุดนี้
ถ้าบุญน้อย จะไปติดอะไรก็ไม่รู้ ติดนั่น ติดนี่ มีเงื่อนไขในชีวิตสารพัด
มีอะไรพะรุงพะรังมากมายที่เป็นเหตุผลทำให้ไม่ได้มาวัด
แต่เมื่อได้เข้าวัด ได้มาวัดแล้ว สำคัญที่ว่าใจสู้หรือเปล่า
ถ้าถอยเราก็แทบจะไม่ได้อะไรเลย
แต่ถ้าสู้..! เราก็จะได้บุญบารมีเยอะ
เพราะขึ้นชื่อว่าการสร้างบารมีอย่างไรก็ต้องลำบาก
หากสบาย บารมีจะเกิดได้อย่างไร
การกระทบกระทั่งย่อมมีแน่ เพราะเราเป็นหมู่คณะใหญ่
แต่ขึ้นอยู่กับว่าเราจะยกใจให้ชนะอุปสรรคนั้นได้อย่างไร
ไม่มีอะไรในโลกที่ได้มาฟรีๆ
เราต้องอดทนฝึกฝนตนเองทุกรูปแบบถึงจะได้บุญบารมีมาเป็นของเรา
ทั้งทาน ศีล ภาวนา เพื่อทำบารมี ๓๐ ทัศให้เต็มเปี่ยม
เพราะเราก้าวมายืน ณ จุดนี้แล้ว ต้องสู้ถึงจะชนะ
เหมือนคำสอนของคุณยายอาจารย์มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง ที่ว่า
"เกิดเป็นคน มันต้องสู้ สู้ด้วยการทำความดี
อยู่ที่ไหน มันก็ตายเหมือนกัน สู้ก็ตาย ไม่สู้ก็ตาย จะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้...
ยายสู้มาตลอดตั้งแต่ตอนสร้างวัด จนเป็นโรคขาดอาหาร
เรายังแข็งแรงอยู่ ต้องสู้ มีอะไรก็ทำไป อย่าขี้เกียจ
ไม่ไหวเมื่อไหร่แล้วถึงนอน"...
ที่มา : หนังสืออยู่ในบุญ ประจำเดือนสิงหาคม 2552 หน้า 122
