เพียงเสี้ยว.......วินาที
สิ่งที่จะเล่าต่อไปนี้...เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงจากเหตุการณ์โศกนาฎกรรมตึกเวิล์ดเทรดถล่ม
เมื่อวันที่ 11 กันยายน 2544...ที่ทุกคนทั่วโลกไม่มีวันลืม
...บริษัทแห่งหนึ่งได้เชิญพนักงานที่เหลืออยู่จากเหตุวินาศกรรมที่ตึกแฝด เวิล์ดเทรด
เพื่อเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นว่า "ทำไมพวกเขาจึงยังรอดชีวิตมาได้จากเหตุการณ์ครั้งนั้น"
หัวหน้ารักษาความปลอดภัยได้บอกเล่าเรื่องราวของพวกเขาเหล่านั้นว่าเหตุใดเค้าจึง
ยังมีชีวิตอยู่ และนี่ก็คือเรื่องราวที่ถือได้ว่าเป็นเพียงสิ่งที่เล็กน้อยจริงๆ
...หัวหน้าของบริษัทนี้รอด...เพราะว่าวันนั้นเป็นวันที่ลูกชายของเขาเข้าโรงเรียน
...เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งรอด...เพราะว่าเป็นเวรของเขาที่ต้องไปรับโดนัท
...ผุ้หญิงคนหนึ่งรอด...เพราะเธอมาทำงานสายด้วยเหตุว่านาฬิกาปลุกของเธอเสีย
...อีกคนหนึ่งก็มาทำงานสายเพราะว่ารถติดเนื่องจากอุบัติเหตุบน NJ Turnpike
...แล้วคนที่รอดอีกคนเพราะเขาตกรถประจำทางสายที่ใช้เดินทางมาทำงานเป็นประจำ
...ส่วนอีกคน เธอทำอาหารหกใส่เสื้อผ้าเลยต้องเสียเวลาเปลี่ยนชุดใหม่ที่บ้าน
...อีกคน ต้องเดินกลับไปรับโทรศัพท์ขณะเดินออกจากบ้าน
...ส่วนอีกคนนั้นลูกของเขางอแงและชักช้า ทำให้เขามาทำงานสาย
...อีกคนรอรถแท็กซีซึ่งแทบจะหาไม่ได้ในเช้าที่เร่งด่วนวันนั้น
...เรื่องที่น่าทึ่งมากก็คือ ผุ้ชายคนหนึ่งใส่รองเท้าคู่ใหม่เพื่อไปทำงานในเช้าวันนั้น แต่ก่อนที่เขาจะ
ไปถึงเท้าของเขาก็เกิดพองขึ้นมา เขาจึงแวะร้านขายยาเพื่อซื้อพลาสเตอร์ปิดแผลและนี่คือสาเหตุ
ที่ทำให้เขายังมีชีวิตอยู่รอดจนถึงทุกวันนี้
ตอนนี้เวลาที่ฉันต้องเผชิญกับรถติดบนท้องถนน หรือไปไม่ทันลิฟท์ หรือต้องเดินกลับไปรับโทรศัพท์
หรืออะไรก็ตามที่เป็นสิ่งเล็กน้อยเหล่านั้นที่ทำให้ฉันหงุดหงิด ฉันจะพูดกับตัวเองเสมอว่า
"นี่แหละคือสิ่งที่กฏแห่งกรรมบันดาลให้เป็นในขณะนั้น"
คราวหน้าหรอคราวต่อๆไป หากตอนเช้าของคุณดูเหมือนจะเป็นเช้าทีทำให้คุณรู้สึกแย่ๆ
เช่นลูกของคุณแต่งตัวช้าคุณหากุญแจรถไม่เจอ หรือคุณต้องติดไปแดงทุกแยก ฉันอยากจะบอกว่า
อย่ารู้สึกเหมือนจะคลั่งหรือหงุดหงิดเลยเพราะว่ามันเป็นกฏแห่งกรรมของเราเอง
และอำนาจบุญกุศลกรรมอาจจะคุ้มครองคุณด้วยสิ่งที่น่ารำคาญเหล่านี้
จำไว้เถอะว่านี่คือจุดประสงค์ที่เป็นไปได้
เพื่อนๆคงคิดไม่ถึงใช่ไหมคะว่า ทำไมสิ่งเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ถึงสามารถช่วยให้
พวกเขาทั้งหมดรอดชีวิตจากเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันนั้นได้...ก็เพราะมันเป็นสิ่งเล็กน้อย
ที่หลายคนมองข้ามแต่มันได้เกิดขึ้นในช่วงเวลานาทีหรือชั่วโมงที่สำคัญที่ทำให้อนาคต
ของเราเปลี่ยนแปลง...นั่นเป้นสิ่งที่เกิดขึ้นในประเทศสหรัฐอเมริกา
มาดูที่ประเทศไทยของเราบ้างสำหรับเหตุการณ์คลื่นยักษ์ซูนามิถล่ม 6 จังหวัดภาคใต้ฝั่ง
ทะเลอันดามันของไทยก็เป็นอีกหนึ่งโศกนาฎกรรมหนึ่งที่ไม่ว่าใครก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น
แต่อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์นี้ได้เกิดขึ้นแล้วได้คร่าชีวิตผุ้บริสุทธิ์ทั้งคนไทยและชาวต่างชาติไปหลายพัน
หลายหมื่น หลายคนเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆที่อยากเล่นสนุกกับชายหาดสวยงาม
น้ำทะเลที่ใสเท่านั้นแต่ต้องมาจบชีวิตลงด้วยเหตุไม่คาดฝัน หลายคนต้อง
เผชิญกับการสูญเสียญาติพี่น้อง เพื่อนฝูงที่รักไป หลายคนสิ้นเนื้อประดาตัวเพราะ
ที่ทำมาหากินของตนถูกน้ำทะเลพัดหายไป...
...และต่อไปนี้เป็นเรื่องของเพื่อนคนหนึ่งที่อยู่ในเหตุการณ์คลื่นซูนามิถล่มภาคใต้แต่
สามารถรอดชีวิตมาได้ ...ณ หมู่เกาะสุรินทร์ มันเป็นเช้าที่สวยงามเหมือนเคย ท้องฟ้าใส
ทำเลสงบ เราได้ตกลงกันว่าจะออกจาเกาะประมาณ 7 โมงเช้าทั้งที่กำหนดการเดิมคืออยู่
บนเกาะต่อจนถึงช่วงบ่าย เหมือนอะไรมาดลใจให้เราอยากไปแช่บ่อน้ำร้อนที่จังหวัดระนอง
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราไม่ได้นึกถึงเลย เราได้ออกเรือไป ขณะนั้นทะเลยังสงบ แต่แล้วได้ก็มี
สัญญาณแจ้งข่าวจากเรือประมงแถวนั้นว่า อย่าเพิ่งเข้าใกล่ฝั่ง มีเหตุร้ายเกิดอยู่ เราไม่รู้จักหรอกนะ
คำว่า"ซูนามิ" คืออะไร และไม่คิดว่าจะเกิดเหตุร้ายแรงอะไร คงแค่คลื่นใหญ่ธรรมดาที่เราเคยเห็น
ในทีวี เรารอแล้วรอเล่าอยู่บนเรือนำเที่ยวของเรา เราลอยเคว้งอยู่กลางทะเลนานมาก
และไม่ได้รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนต่างๆที่เกิดขึ้น กลับเข้าฝั่งอีกทีประมาณ 4 โมงเย็นด้วยเรือของ
กองทัพเรือที่ไปรับเรากลับมา เราขึ้นฝั่งได้แค่ครึ่งชั่วโมงก็มีคลื่นใหญ่ที่เขาบอกว่าเป็น After Shock
พัดเข้าฝั่งมาอีก คนขับเรือบอกเราว่า ถ้าเรามาช้ากว่านี้สักครึ่งชั่วโมง เรือที่เรานั่งมาคงจะพลิก
คว่ำเพราะแรงคลื่นเป็นแน่.....
เราเดินทางขึ้นฝั่งมา ได้พบกับภาพความเสียหายที่เกิดขึ้น เราไม่คิดเลยว่ามันจะ
ร้ายแรงถึงเพียงนี้ ศพผู้คนเกลื่อนกลาดตามหาดทรายที่เคยขาวสะอาด ตามท้องถนนที่เคย
มีแต่ร้านค้ามากมาย ตอนนี้หายไปหมดเลย...เราไม่รูจะดีใจหรือเสียใจดี เสียใจเพราะเหตุการณ์
นี้สูญเสียมากเหลือเกิน...ดีใจเพราะเรารอดชีวิตมาได้พร้อมๆกับเพื่อนๆที่เรารัก
เพียงเสี้ยว...วินาทีจริงๆที่เราได้ตัดสินใจออกจากเกาะเร็วกว่ากำหนด ไม่เช่นนั้นเราก็คงไม่ต่าง
จากคนอื่นๆที่ต้องเผชิญกับความสูญเสียเป็นแน่...
...ผมเป็นเจ้าของร้ายขายของที่ระลึกที่หาดป่าตอง เช้าวันนั้น ผม ภรรยา และลูกๆ
พร้อมใจกันนอนตื่นสาย กว่าจะออกมาเปิดร้านก็เกือบเที่ยงแล้ว ซึ่งปกติผมกับลูกจะช่วยกัน
ออกมาเปิดร้านแต่เช้าเพื่อขายสินค้าให้กับนักท่องเที่ยวที่เข้ามาเที่ยวกันช่วงปลายปีแบบนี้
แต่เช้าวันนั้นไม่รู้ว่าทำไมถึงนอนตื่นสาย ยังนึกเสียดายอยู่เลยว่าต้องเสียรายได้
ที่ควรได้เพื่อมาหาเลี้ยงครอยครัวผม แต่พอเดินทางมาถึงร้าน เราทั้งหมดตกใจกับภาพที่เห็น
ร้านที่เคยมีของมากมายหายสิ้นไปหมด มีแต่เศษไม้ระเกะระกะ และของอะไรต่อมิอะไรเกลื่อนกลาด
ไปหมด ภรรยาผมถึงกลับเป็นลมไปหลายรอบ ผมก็อยากบ้าเหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าร้านซึ่งเป็น
ที่ทำมาหากินแห่งเดียวของเราต้องมาสูญไปพร้อมกับสายน้ำ แต่ผมก้ยังนึกดีใจที่ผมไม่ได้สูญเสีย
คนที่ผมรักไป...ภรรยาและลูกๆที่น่ารักของผม...เหตุการณ์คงแย่ไปกว่านี้ถ้าผมตื่นนอนตรงเวลา...
นี่เป็นเรื่องราวมหัศจรรย์เล็กๆที่เกิด
ท่ามกลางความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่
คนที่ไร้สิ้นความหวัง
ไม่ต่างอะไรจากคนที่ตายแล้ว
เราทุกคนล้วนต้องเผชิญกับการสูญเสีย
เพราะมันคือเหตุธรรมดาโลก
วันใดที่เราผลัดตกลงไปยังหุบเหวแห่งความล้มเหลว
เก็บเวลาที่เสียไปกับความรู้สึกสงสารตัวเองเอาไว้
แล้วค่อยๆมาหาหนทางเดินใหม่
เพื่อก้าวต่อไป...สู้ต่อไป
พบกับความสว่างไสวที่ปลายทาง...
*****************************************
ได้มาจากฟอเวิดเมล์ครับ ไม่รู้ว่าเจ้าของบทความนี้เป็นใคร
แต่ผมขออนุญาตแก้ไขตรงประโยคดังต่อไปนี้ไปแล้ว ตามความเชื่อของผมตามหลักพุทธศาสนา
ข้อความเดิมเขาเขียนประโยคนี้ว่า
ตอนนี้เวลาที่ฉันต้องเผชิญกับรถติดบนท้องถนน หรือไปไม่ทันลิฟท์ หรือต้องเดินกลับไปรับโทรศัพท์
หรืออะไรก็ตามที่เป็นสิ่งเล็กน้อยเหล่านั้นที่ทำให้ฉันหงุดหงิด ฉันจะพูดกับตัวเองเสมอว่า
"นี่แหละคือสิ่งที่พระเจ้าต้องการให้เป็นในขณะนั้น"
คราวหน้าหรอคราวต่อๆไป หากตอนเช้าของคุณดูเหมือนจะเป็นเช้าทีทำให้คุณรู้สึกแย่ๆ
เช่นลูกของคุณแต่งตัวช้าคุณหากุญแจรถไม่เจอ หรือคุณต้องติดไปแดงทุกแยก ฉันอยากจะบอกว่า
อย่ารู้สึกเหมือนจะคลั่งหรือหงุดหงิดเลยเพราะว่า พระเจ้ากำลังดูคุณอยู่
และพระองค์อาจจะคุ้มครองคุณด้วยสิ่งที่น่ารำคาญเหล่านี้
จำไว้เถอะว่านี่คือจุดประสงค์ที่เป็นไปได้
