โครงการที่สอบธรรมะจากหนังสือ"มงคลชีวิต๓๘" จากรุ่นสู่รุ่น
ที่พี่ๆนิสิตนักศึกษาจัดโครงการนี้เพื่อให้น้องๆนักเรียนประถม
มัธยมทั่วประเทศได้มาศึกษาธรรมะ และสอบชิงทุนการศึกษากัน
....ผมจำได้ว่าตอนที่ผมเรียนอยู่ชั้นม.5ได้เข้าร่วมสอบทางก้าวหน้าด้วย
ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นครั้งที่15 สนามสอบเป็นร.ร.สาธิตจุฬาฯ ผมไปกับ
เพื่อนๆในร.ร.เดียวกันน่าจะประมาณไม่เกิน30คน ปรากฎว่าก่อนถึงเวลา
สอบไม่ถึง10นาทีห้องสอบของผมยังไม่มีคนคุมสอบเลย!
ตอนนั้นอาสาเป็นตัวแทนเพื่อนๆในห้องเดินออกไปถามพี่ๆเจ้าหน้าที่ ว่าตกลง
พวกผมจะได้สอบกันมั้ย ถ้าไม่มีคนคุมสอบแบบนี้ พอเดินไปถามพี่ผู้หญิงคนนึง
(มารู้ภายหลังว่าเขาเรียกว่า supervisor)ในชุดนักศึกษา พี่คนนั้นตอบกลับ
มาว่า "พี่รู้ค่ะ ว่าน้องๆมาสอบธรรมะกัน ยังไงก็ไม่ลอกกันอยู่แล้ว เดี๋ยวพี่จะคุมที่
ห้องนี้เป็นหลักล่ะกันเพราะห้องนี้คนเยอะกว่า ถ้าสงสัยอะไรก็เดินมาถามพี่ที่ห้อง
นี้นะ" สิ่งสำคัญนอกเหนือไปจากคำตอบที่แสดงถึงปฏิภาณไหวพริบของพี่เค้า
ก็คือ...รอยยิ้มที่เย็นมาก...ส่วนตัวแล้วผมรู้สึกว่าถ้าเปลี่ยนเป็นผมไปทำหน้าที่แทน
คำตอบแบบนี้ผมก็คงคิดและพูดได้เหมือนกัน แต่รอยยิ้มนี่สิ ยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกเชื่อมั่น
ยิ้มที่ทำให้ผมมองว่าใจของพี่เค้านิ่งมาก ยิ้มที่รู้สึกว่าพี่เค้าอยู่เหนือปัญหา
....คุณเชื่อมั้ยรอยยิ้มของพี่คนนั้นมันติดอยู่ในใจผมมาตลอด พร้อมๆกับความคิดที่ว่าวันนึง
ถ้าหากเราได้เข้าไปเรียนมหาลัย เราจะไปทำกิจกรรมแบบนี้บ้าง คงดีนะทั้งสนุกและยังได้
บุญอีกด้วย
....อีก2ปีต่อมาเมื่อผมได้เข้ามาเรียนในระดับอุดมศึกษา ผมก็ได้มาทำหน้าที่นี้ ได้มาเป็น
supervisorจัดสอบทางก้าวหน้าครั้งที่17,18,19และ20 แน่นอนว่าในทุกครั้งที่ผมนึก
ปลื้มใจในบุญกุศลที่เกิดจากการนำธรรมะไปถึงยังเด็กๆ ผมจะอดนึกถึงรอยยิ้มของพี่คนนั้น
ไม่ได้สักที และบอกกับตัวเองว่าแม้ผมจะจำหน้าพี่เค้าไม่ได้ แต่วันนึงนะถ้าเรานั่งธรรมะดีๆ
นั่งได้ละเอียดพอ ไม่ต้องถึงกับระลึกชาติหรอก แค่ย้อนไปในวันนั้นไปเห็นหน้าพี่เค้าชัดๆ
อีกสักครั้ง ให้เราได้อนุโมทนากับต้นบุญของเราก็คงดีนะ
....ในช่วงนี้ระหว่างที่ทุกๆท่านไปชวนmanๆบวชแสนรูปโค้งสุดท้าย ก็อย่าลืมทำหน้าที่ไปก็
รักษารอยยิ้มและปิยวาจาไว้ตลอดนะครับ อนุโมทนาบุญด้วย
ปล.ใครมีความประทับใจกับกัลยาณมิตรของตัวเอง ก็พิมพ์มาเล่ากันบ้างสิครับ จะได้เพิ่มเติม
กำลังใจในการออกไปชวนคนบวช
